In beeld: de vrouwen van David Lynch
"Ik hou ervan om naakte vrouwen te fotograferen. De oneindige verscheidenheid van het menselijk lichaam is fascinerend. Het is bevreemdend en magisch om te zien hoe verschillend vrouwen zijn.”
David Lynch (72) beheerst niet alleen de kunst om vrouwen op pellicule een mystieke schoonheid te geven. Ook op fotopapier legt hij ze vast als een ontdekkingsreiziger in een parallel universum – met ‘licht zachter dan satijn’, zoals Dorothy zingt in zijn film Blue Velvet. Met donkere schaduwen ook, die het onderbewuste oproepen dat in zijn films altijd een hoofdrol speelt.
De Parijse Fondation Cartier pour l’Art Contemporain heeft nu meer dan honderd van zijn naaktbeelden – zowel in zwart-wit als kleur – gebundeld in het fotoboek David Lynch, Nudes. Soms geraffineerd erotisch, soms de intimiteit herleidend tot abstractie, maken zijn foto’s van elke vrouw een caleidoscoop – met elke andere lichtinval uniek in zijn lenzen gereflecteerd.
Wie zich ten volle wil overleveren aan deze Lynch-ervaring, speelt tijdens het lézen van deze vrouwen – wat de fotograaf dóét tijdens zijn sluitertijd – in de achtergrond best muziek van Lynch’ vaste soundtrackcomponist Angelo Badalamenti.
Twee handen over een gezicht komen dan tot leven als een bedscène uit Mulholland Drive, terwijl een naakte vrouw achter een sigarettenrookwalm wel eens Laura Palmer zou kunnen zijn in het bordeel One Eyed Jack’s uit Twin Peaks.
Vervolgens reiken gekruiste benen uit het donker, met een hand die ‘turn away from light / it’s not enough, just a touch’ lijkt te zeggen, zoals Billy Corgan van The Smashing Pumpkins zingt in de film Lost Highway tijdens het vertolken van de song ‘Eye’.
Dat fijnzinnige oog voor beeldende kunst is wat Lynch geen gewone sterveling maakt. Of is het toch dat van zijn Mystery Man?
David Lynch. Nudes, Fondation Cartier pour l’Art Contemporain, 240 p., 67,50 euro.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
