Vandoorne verrast: "Oke, de McLaren was hier veel te traag. En toch was het voor mezelf een goed weekend"

Al vroeg in de paddock. Die nog zo goed als leeg is. In de perszaal hangt een berichtje uit van McLaren: straks organiseert het team van Stoffel iets met Max Pacioretty, Paul Byron en Nikita Sherbak. Hopeloos onbekend bij ons, wereldberoemd in Canada: de heren zijn immers sterspelers van de Montreal Canadians, de lokale ijskockeyclub. “Ja, ze moeten iets doen om op te vallen,” zegt een Britse collega die naast me het bericht staat te bekijken. Het geeft aan hoe tegenwoordig in de paddock wordt gedacht over McLaren…

In de paddock bots ik op collega Gaetan Vigneron van RTBF. Hij staat te kletsen met Bertrand Gachot. Inderdaad: de man die in Luxemburg werd geboren en van wie het nooit duidelijk was welke nationaliteit hij had, Belg of Fransman. Eigenlijk is hij Fransman, maar Bertrand kwam in formule 1 ook lang uit met een Belgische licentie en werd daarom ook als Belg beschouwd. Merkwaardig, hoe pers en publiek hem toen tegen de borst drukten, op de brug van de jaren tachtig naar negentig. want Max Verstappen is minstens evenveel Belg als Gachot, maar wordt door ons gepercipieerd als Nederlander.

Hoe dan ook, Gachot, tegenwoordig succesvol zakenman en met een van zijn tenten -energiedrankje Hype- sponsor van Force India, reed best een leuke carrière bij elkaar: formule 1 van 1989 tot ’95. Vooral in 1991 zag het er goed uit, toen hij voor Jordan ging racen en daar een behoorlijke machine kreeg. Hij werd vijfde in Montreal en zesde in Engeland en Duitsland, en tussendoor won hij met Johnnie Herbert en Volker Weidler de 24 Uren van Le Mans. Maar toen liep het fout: toen hij na een incident in het verkeer belaagd werd door een Londense taxichauffeur, verdedigde Bertrand zich door de man te bespuiten met traangas. Iets wat in Frankrijk -waar Gachot woonde- mocht om zich te verdedigen, maar strafbaar was in Engeland. Gachot verscheen voor de rechter en werd tot grote consternatie veroordeeld tot zes maanden… gevangenis. En neen, tijdens het weekend kreeg hij niet vrij om te gaan racen. Jordan zocht en vond dus een vervanger: een jonge Duitser. Inderdaad: ene… Michael Schumacher.

Het is een leuk weerzien, ieder jaar weer, met Bertrand in Montreal. En collega Vigneron slaat hem meteen aan de haak om straks tijdens de race zijn co-commentator te zijn.

Voor de buitenwereld lijkt het alsof formule 1-coureurs gewoon om de twee weken eens met een auto moeten rijden, een paar uurtjes per dag en dat drie dagen lang. Klaar. Maar de helden, ze hebben wel wat anders om hun hoofd tijdens een grand prix-weekend. Ook Stoffel. Zoals dat stukje karten met Alonso, donderdagavond in het centrum van Montreal. Iedere avond hebben ze wel ergens een evenement van de een of andere sponsor, de McLaren-jongens -overigens zoals alle coureurs. Alleen voor Lewis Hamilton is het rustiger. De topcoureurs laten dat in hun contract opnemen, dat ze maar een bepaald aantal keer per seizoen beschikbaar zijn voor een pr-evenement. Jongens die nog maar pas in formule 1 zijn, zoals Ocon, Gasly of Stoffel, moeten daar niet aan denken: ze moeten haast constant beschikbaar zijn. Zo zei Stoffel me donderdag al dat hij hier alleen zaterdagavond voor zichzelf had.

Zelfs op zondagochtend, wanneer je zou denken dat de coureurs zich moeten voorbereiden op de race, wat ze overigens ook doen met hun ingenieurs, staat er van alles op het programma. Zoals, een klassieker in iedere grand prix, een bezoek aan de paddock club. Dat wereldje van kaviaar en champagne dat vaak boven de garages is opgetrokken, en waar de sponsors en teams hun belangrijke klanten en andere VIPs uitnodigen voor een dagje formule 1 -kostprijs 3 à 4000 euro per gast. Ik loop in de pitlane en hoor hoe de pr-man bij McLaren Stoffel aankondigt bij de gasten, waarna een kort interviewtje volgt met de West-Vlaming, die daarna handtekeningen mag uitdelen. Ik zet een stapje achteruit om een foto te nemen waar Stoffel nog ergens op staat, en hoor ondertussen hoe hij in de micro zegt dat de achtste startrij niet ideaal is maar dat hij wel hoopt voor de punten te kunnen rijden. Tja.

In de pitlane is het voor de rest trouwens nog relatief rustig. Bij McLaren prepareren een paar mecaniciens de auto van Stoffel voor de race. Blijkbaar moeten ze nog iets checken aan de Renault-motor, want ik hoor hoe ze het ding in gang zetten en kort maar diep gas geven. Bij andere teams, zoals Williams, zijn ze aan het oefenen op de pitstop. Montreal is immers een circuit waar de garages links van de auto zijn. Anders gesteld: voor de mecaniciens is het even aanpassen.

En nu op naar het spelletje ijshockey dat Alonso en Stoffel gaan opvoeren met die lokale helden. Ik sta keurig op tijd klaar voor de box van McLaren, samen met een paar collega’s en een horde fotografen. Ik zie de fysieke trainer van Stoffel opdagen met een zak gele ballen en denk dat het gedoe zo meteen kan beginnen en ik dan weer voort kan - ik wil eigenlijk gewoon een foto nemen voor de lezers van mijn dagboek. Maar tien minuten later, nog altijd niets. Tot iemand van McLaren ons zegt dat het plan veranderd is, en dat Stoffel en Fernando dat balletje met de ijshockeyhelden niet hier zullen slaan maar achter de garage, bij de hospitality. Wij met zijn allen daarheen: oeps, te laat… Het is al achter de rug, want de ijshockeyers zijn al bezig met de tv-interviewtjes. Silvia mag het uitleggen aan de grommende fotografen die het ook gemist hebben, en dat doet ze met Italiaanse verve. “Zelfs dat kunnen ze bij McLaren niet goed meer doen,” zegt een collega. Een Deense fotograaf naast me prevelt: “Ik dacht dat net ook, maar durfde het niet zeggen.” Inderdaad, zoals ik hierboven al zei: het geeft aan hoe tegenwoordig in de paddock wordt gedacht over McLaren…

Ik loop terug naar de perszaal via de pitlane want wil eens kijken naar de Ferrari 312 T3 van Gilles Villeneuve. De Amerikaanse eigenaar van de auto heeft zich laten overtuigen om die wondermooie machine uit zijn privé-museum te halen en ze Jacques Villeneuve een rondje mee te laten rijden. Het is immers veertig jaar geleden dat de legendarische Gilles Villeneuve hier in Montreal -trouwens de eerste keer dat de F1-machines naar hier kwamen toen- zijn eerste grand prix won. Niet alleen omdat oude F1-bolides me mateloos boeien, ook omdat ik wil uitvissen of het wel klopt wat ze zeggen, ga ik naar het chassisnummer kijken, iets waar ik daarstraks geen tijd voor had. Ik kom net op tijd, want ze duwen de Ferrari net al naar de startgrid. Er is immers meer dan één exemplaar van de 312 T3 gebouwd, dus toch maar eens zien of het de juiste is. Ja dus, want op het chassisplaatje zie ik “034” staan. Inderdaad de auto van Montreal 1978. En dat confronteert me met mijn… leeftijd. Ik heb die “034” immers zelf nog zien racen met Gilles Villeneuve achter het stuur, op 21 mei 1978, de Belgische grand prix, in Zolder. En neen, ik zal niet zeggen hoe oud ik toen was of wat ik op die leeftijd toen al volgens de wet mocht doen…

De Deense fotograaf van daarstraks loopt met me mee. Ik schiet zeer goed op met Peter, we kennen elkaar al jaren. En wisselen wel eens informatie uit, nu wat minder, maar heel vaak in 2016, toen de toekomst van Stoffel en de Deen Kevin Magnussen (Peter is heel close met hem) nog niet duidelijk was. “Rijdt Stoffel volgend jaar bij McLaren?,” vraagt Peter me onderweg, want vooral in de Britse media wordt geregeld gesuggereerd dat de toekomst van onze landgenoot bij McLaren onzeker is. “Ja” zeg ik hem. En waarom ik dat zeg is te lezen in onze maandagkrant.

Ik zit al weer in de perszaal en moet op een scherm zien hoe Jacques Villeneuve zijn rondje trekt, traag en wuivend naar de enthousiaste menigte. Montreal is immers een grand prix met zes uur tijdsverschil in ‘ons nadeel’. We zeggen dat zo, ‘in ons nadeel’, omdat het in België zes uur later is. Het is dus halftien à kwart voor tien ’s avonds, op de redactie, als de race hier gedaan is. Met andere woorden: een paar minuten vooraleer de eerste editie van de krant naar de persen moet. Ik moet dus wat vooruit werken, hier. En dan hopen dat de koers niet kantelt in de laatste ronden…

Op naar de startgrid. Michael Douglas staat bij te praten met Jackie Stewart. Vaste prik in Montreal, de bekende Amerikaanse acteur. Hij heeft hier een huis en komt altijd naar de grand prix. Waar ik hem straks op de startgrid uiteraard zal zien flaneren, deze keer in het gezelschap van zijn kinderen. Toffe peer, Michael. Niks sterallures. Altijd maakt hij tijd voor de camera’s, altijd antwoordt hij even vriendelijk op alle vragen en gaat hij geduldig op de selfie.

Ik vind het toch een boeiend moment vinden. Dat halfuur voor de start van de koers. Of liever, die ‘veertig minuten’ voor de koers. Vanaf deze grand prix mogen de auto’s immers tien minuten vroeger uit de garage komen. En dan begint het vaste ritueel. De coureurs doen een paar rondjes om de laatste dingen te checken, en moeten dan telkens via de pitlane rijden omdat de mecaniciens op de startgrid al alles hebben opgesteld. Ik zie Stoffel drie keer voorbijkomen vooraleer hij zijn plaats gaat innemen op de startgrid, waar zijn fysieke trainer al klaar staat. Het ritueel, inderdaad: paraplu uithalen om straks, als Stoffel definitief in de auto gaat zitten, de zon af te schermen. Drankfles klaarzetten, etc. Helemaal achteraan de pitlane staan de mecaniciens klaar om hun coureurs op te vangen. Daar wordt de motor uitgezet en de auto op rolletjes tot op zijn startpositie geduwd. Sommige coureurs blijven dan in hun auto zitten om uit te stappen als ze hun positie bereikt hebben, andere coureurs stappen meteen uit en wandelen naar hun positie, of rennen naar het toilet. Ook dat is een ritueel, want ze doen bijna op iedere grand prix hetzelfde: Stoffel blijft in de McLaren zitten, Max stapt liever. Ieder zijn gewoonten. Ook nu. Als Stoffel zijn startplaats bereikt, stapt hij uit, neemt zijn helm af en begint het volgende luik van het ritueel: de laatste dingen doornemen met zijn ingenieur, uitleggen hoe de auto voelde in die paar rondjes, checken of de strategie die ze gekozen hebben voor de pitstop wordt aangehouden, etc. Waarna het tijd is voor mijn ritueel: mijn positie voor mijn… laptop gaan innemen.

Op naar Stoffel voor zijn afsluitende babbel met de Belgische pers: uw dienaar en de man van RTBF. Zestiende. Voorlaatste. Stoffel is ontgoocheld, maar niet teneergeslagen. Hij kijkt naar de positieve kanten. “Oke, de McLaren was hier veel te traag. En ik had weer geen geluk, kon die brokstukken niet meer ontwijken reed lek. Dan was er ook nog eens een communicatiefout in het team, de mecaniciens stonden niet klaar met de nieuwe banden. En toch was het voor mezelf een goed weekend. Sinds Monaco heb ik echt het gevoel dat ik qua zuivere snelheid op het niveau zit van Alonso. Wat jammer toch, dat we geen topmachine hebben. Stel je voor, dan zouden niet knokken voor plaats 14 en 15, maar voor de pole position.” Maar dat zal dus zeker niet meer voor dit seizoen zijn. Een seizoen dat de komende races niet te veel uitzicht biedt op beterschap voor McLaren, want allemaal circuits waar topsnelheid belangrijk is. Stoffel, afrondend: “Le Castellet, niet te veel van verwachten. Silverstone, ook moeilijk. Misschien wat beter in Spielberg. Maar de volgende echt kans om iets te laten zien, komt pas in Budapest. Daar is topsnelheid helemaal geen item.”