Lieve ouders, vertrouw de leerkrachten weer eens wat meer

Ik heb het altijd een fascinerend beroep gevonden, lesgeven. Met verschillende leerkrachten in mijn omgeving én een fijne secundaire schooltijd was het voor mij vanzelfsprekend dat ik na mijn universitaire studies nog een lerarenopleiding zou gaan volgen. Ik geef nu een jaar les en ik sta met plezier en enthousiasme voor de klas. Naast de honderd tieners waar ik verantwoordelijk voor ben, neem ik er ook graag de tweehonderd ouders bij die oprecht het beste willen voor hun kind. Maar, willen wij dat als leerkracht ook niet?

Vroeger stond de leraar hoog in aanzien. De laatste jaren is zijn imago helaas danig afgebrokkeld. Helaas, want leerkrachten zijn nog steeds vakbekwame mensen die nu meer moeten differentiëren in hun klassen en moeten leren omgaan met ‘speciallekes’. We leven immers in een tijd waarin de ene leerstoornis na de andere wordt vastgesteld bij menig leerling. Leerlingen vragen veel aandacht en de leerstof moét gezien zijn, of het niveau en tempo van de klas dat nu toelaat of niet. Dit zorgt voor een hogere werkdruk en permanente stress bij leerkrachten.

De laatste jaren komt daar nog bij dat ouders sneller dan ooit bij de directie of het onderwijzend personeel gaan aankloppen omdat ze iets aan te merken hebben op het onderwijs van hun kind. Waar vroeger kinderen thuis nog een 'corrigerende tik' konden verwachten nadat ze van hun leraar al de volle lading hadden gehad, spurten ouders nu naar school om de leraars ter verantwoording te roepen en nét geen bruut geweld te hanteren nog voor de situatie door beide partijen kan worden geduid. En toch, hoe zou u als geëngageerd en liefhebbend ouder zelf zijn?

Mijn ouders zijn ook fervente aanhanger van het principe “mijn kind, schoon kind”. Zonder schaamte verdedigden ze hun twee dochters te allen tijde, of we nu werkelijk in fout waren of niet. Wanneer er een onenigheid was ontstaan met een leerkracht, waren ze de eersten om bij de school aan te kloppen. 

U raadt het nooit, maar mijn ouders zijn allebei... leerkracht. Zij weten dus als geen ander hoe frustrerend het kan zijn om als leerkracht jezelf te moeten verantwoorden tegenover ouders, en toch nam het ouderlijk instinct het steeds over. Hoe zeer ik zelf ook genoten heb van de steun van mijn ouders, ik zou het fijn vinden mochten leerkrachten terug meer vrijgelaten worden in hun doen en laten met hun lessen én leerlingen. De ervaring die ik tot nu heb opgebouwd, leert me dat elke leerkracht oprecht begaan is met zijn of haar studenten. De ene allicht nog sterker dan de andere, maar ze hebben allemaal één doel voor ogen: hun leerlingen doen slagen met het oog op afstuderen. We willen allemaal ons steentje bijdragen aan de overvloed aan kansen die de meesten van hen zullen krijgen.

Dus, lieve ouders van alle jongeren die op de secundaire schoolbanken zitten en zich suf blokken voor de examens: heb vertrouwen in de goede intenties van de leerkracht, directie en het onderwijzend personeel. We willen uw zoon of dochter heus niet buizen, écht niet. We willen ook heus geen attitudenota’s schrijven of gedragscontracten uitdelen, écht niet. Dat doen we alleen maar om ervoor te zorgen dat uw zoon of dochter zich herpakt en zijn schoolcarrière deftig kan voortzetten. Het enige wat we écht willen, en ja, ik durf te spreken in naam van het voltallige Vlaamse leerkrachtencorps, is dat uw kind zo snel en comfortabel mogelijk afstudeert aan de secundaire school. Educatieve momenten afwisselend met voldoende plezier en een portie humor tijdens de les. Wij leerkrachten proberen hen niét te boycotten of iets in de weg te leggen. 

Lieve ouders: de jongeren zullen al struggles genoeg ervaren in hun latere leven.