Dirk De Wachter (58): "Lonesome cowboy spelen, dat lag me wel"

Dat hij psychiater wilde worden, wist Dirk De Wachter al op zijn vijftiende. De eerste dag van zijn specialisatie, na de verplichte zeven jaren geneeskunde, herinnert hij zich als pure euforie. “Eindelijk deed ik wat ik echt wou doen, en waarvoor ik – daarvan ben ik nog steeds overtuigd – in de wieg gelegd ben.

"De geneeskundejaren vallen eigenlijk niet te vergelijken met mijn specialisatiejaren; die bestonden vooral uit stage lopen en ervaring opdoen, van cursussen blokken was toen geen sprake meer. Maar ik beschouw mijn examenperiodes als een mooie tijd. Eindelijk kon ik terugvallen op mijn natuurlijke biologische ritme. Ik sliep tot na de middag en studeerde tot een uur of vier, vijf uur ’s ochtends. In contraritme met de wereld leven gaf me een heel plezierig gevoel. Van karakter was ik sowieso altijd al een lonesome cowboy.

"Tijdens de blok studeerde ik bij mijn ouders in Boom, waar ik de volle hotel- en restaurantservice genoot. Zij zagen weinig graten in mijn tegendraadse dagindeling, en lieten me gewoon doen.

Eraserhead

"Na het studeren maakte ik graag nog een wandeling door de buurt. Dwalend door de verlaten, industriële straten van Boom in het vroege ochtendlicht, waande ik me net in een David Lynch-decor. De beginscène van zijn Eraserhead, meer bepaald – mijn absolute lievelingsfilm, waarin ik mezelf toen erg herkende. Die vage sfeer van een half verlaten, half vergaan stadje beviel me erg tijdens mijn nachtelijke wandelingen. Soms dronk ik als afsluiter nog een pintje in het enige café dat nog open was, tussen de stamgasten die daar al de hele nacht zaten.

"Hoewel mijn cijfers best oké waren, moet ik eerlijk toegeven dat mijn houding eerder nonchalant was. Tijdens het studeren bestond voor mij de kunst erin te weten wat ik kon overslaan; ik wilde zeker niet overdrijven.

"Die ingesteldheid staat in groot contrast met de hyperambitieuze houding die ik vandaag bij veel geneeskundestudenten aantref. Het feit dat zij nu eerst een toegangsexamen moesten afleggen, heeft waarschijnlijk de competitie verhoogd. In mijn tijd woedde vooral een bloedbad van selectie: het aantal studenten dat elk jaar afviel was enorm hoog. Wij waren vooral bezig met het volgende jaar te halen, de cijfers deden er niet zo ontzettend veel toe.”