Strips over ouderen zijn hip. De 5 opvallendste strips van de week

Bloesems in de herfst ★★★★☆

De Nederlandse Aimée de Jongh is zelf nog maar 30, maar aanvaardde zonder morren dit scenario van Zidrou over ouder worden. De flaptekst moet potentiële lezers over de streep halen: ‘Het lichaam takelt sneller af dan de geest. De tijd trekt de rimpels, kwetst vernedert… Het lichaam weet dat. Berust daarin. Maar de geest is een slechte verliezer. Hij beleeft het in schokken, na pijnlijke inzichten, herhaaldelijk afgrijzen.’ Daar zie, een mooie tekst die we wel integraal moèsten laten. In de bijhorende drie plaatjes trekt een grijze vrouw -een voormalig model- haar hemd uit. Haar buik is ingezakt, haar borsten hangen. Ouder worden… Ouch!

Waar Zidrou in Horizontaal (zie hieronder) faalt om je hart te veroveren, slaagt hij hier onmiskenbaar in zijn opzet. Zijn dialogen zijn ingetogener, meer passioneel ook. Hij richt zijn pijlen op twee laat-vijftigers. Hij - een ex-verhuizer - beklaagt zich over de leegte die volgt op zijn verplichte pensioen, zij - een uitbaatster van een kaaswinkel - heeft net haar moeder begraven. Vier pagina’s na die intro hebben deze personages met hun kijk op het leven je al beet. Straf.

Ouderdom verbeeld je dus zo. Strijdend tegen de leegte, het repetitieve, de zwaartekracht, je eigen negatieve zelfbeeld, de heks of het monster in de spiegel,… Maar ouderdom heeft ook zijn voordelen, zo blijkt wanneer deze twee elkaar ontmoeten…

De Jongh steelt de show. Met haar vertederende en integere tekeningen toont ze zich het perfecte antwoord op Zidrou’s scenario. En anders dan in Horizontaal zit het met de inkleuring wel helemaal juist. Dit is het product van twee auteurs die elkaar als geen ander begrepen. Een pareltje, deze Bloesems in de herfst (buiten het te makkelijke einde). Mooie titel, overigens. Idem voor de cover. Nooit gedacht dat twee ingezakte, met de billen bloot geëtaleerde ouderen zo’n mooi plaatje konden vormen.

Uit bij Blloan.

Horizontaal ★★☆☆☆

Je moet het maar doen: een intiem verhaal tekenen dat zich voornamelijk afspeelt tussen vier muren. Geen sinecure, maar dat was wat Jan Bosschaert en Zidrou zich voornamen met deze roman waarin een vrouw een zwangerschapscomplicatie ondergaat.

Zidrou doet waar hij goed in is: de volmaakte onvolmaaktheid van de mens etaleren. Sommige scènes zijn gezellig en lief, andere grappig of innemend. Horizontaal is vooral een praatstrip over het gezins- en familieleven. Acties en sensatie zijn afwezig. Bekend terrein voor Zidrou. Maar overtuigen doet het boek als geheel niet. Het verovert geen plekje in je hart of hoofd. Het irriteert nergens, maar het is een beeldroman die van A tot Z voortkabbelt. Te veel lulkoek, eigenlijk.

Ook de inkleuring helpt niet. Volgens Bosschaert was net dat een “zware bevalling”. Uiteindelijk deden uitgever en auteurs water bij de wijn. Maar zoals dat dan wel vaker uitpakt: te veel wijn of te veel water kan een brouwsel opleveren dat niemand nog wil bottelen, laat staan drinken. Dat is hier het geval. Bosschaert heeft een fijne stijl en kan een warme toon zetten. Dat zie je vooral bij zijn huiselijke scènes. Maar met deze belabberde en korrelige inkleuring met een glansrol voor geel-oranje (zucht), draait hij zijn boek de nek om. Alsof een kok een prachtige sterrenmaaltijd bereidt en er als laatste daad, in een kort moment van verstandsverbijstering, een flinke toef ketchup van de Aldi op loslaat. Doodjammer. En dan die duffe cover. Met gele vlekken. Alsof dit een boek over incontinentie is. Hopelijk denkt men er in Frankrijk anders over, want het is na Jaguar (2001) te lang geleden dat deze getalenteerde Vlaming er nog eens scoorde. Het is hem gegund. Alleen overtuigt hier geen van beide auteurs.

Uit bij Le Lombard.

Roze Bottel 3 (integraal): ★★★★☆

In 1968 serveerden tekenaar Dany en scenarist Greg de lezers van het stripblad Kuifje/Tintin een buitengewoon genre. Eentje dat het midden hield tussen een fantasy- en een droomstrip - als dat al zou bestaan. Burgers Roze Bottel en Meneer Folio kwamen daarin plots terecht in het meest fabelachtige decor: Droomland. Voor de erotische content zorgde Duifje, de blondine met de perfecte maten die in de loop der jaren steeds vaker uit de kleren zou gaan (én grotere borsten kreeg).

Roze Bottel bleek de ideale ontsnapping aan ons grijze burgerleven en was tegelijk een pleidooi voor (het najagen van je) dromen. In de vorige integrale betrokken de auteurs de moderne maatschappij nog bij hun verhalen met kapers en het militarisme. In dit derde deel speelt (bijna) alles in Droomland en worden de Droomlanders geconfronteerd met schnarkbuls, heksenbollen en … hen onbekende karakteristieken als boosheid.

Amusant hoe deze auteurs zo liefdevol maatschappelijke thema’s aankaarten. Dit was éen van de meest optimistische Belgische strips ooit. De dossiers in deze integralen zijn vrij mager, maar daar tegenover staan onbekende kortverhalen en weetjes als waarom Dany zo’n lange periode geen Roze Bottel tekende (“Ik was een jongen met een weinig gestructureerd leven die keuzes maakte zoals het me uitkwam. Ik was niet ernstig (…) en nogal een nachtbraker.”) of dat Duifje gebaseerd was op de fysiek van zijn vrouw Marcy. Een reeks die u minstens één keer in uw leven moet lezen (en doorgeven aan uw kinderen).

Uit bij Saga Uitgaven.

Olivier Blunders nieuwe avonturen ★★★☆☆

De comeback van één van de bekendste anti-helden uit de Franco-Belgische stripscène. Deze dikbuikerige, erudiete en belerende betweter zag het levenslicht in 1963 en werd zo populair dat hij in 1975 zelfs even zijn eigen Franse magazine kreeg (Achille Talon Magazine). Blunder zweerde bij het absurdisme, hanteerde onnozele maar amusante oneliners en stond gekscherend tegenover de strip. Tekenaar en scenarist Greg (Roze Bottel) liet hem door het beeld lopen, gomde hem uit, kleurde hem kinderlijk in, …

Aan dat soort vernuftige dwaasheid waagden scenarist Fabcaro en tekenaar Sergé Carrère zich niet. De ondertitel ‘... gaat met zijn tijd mee’ slaat in dit geval eerder op het feit dat Blunder in de 21ste eeuw moet leren omgaan met computers, smartphones, SMS-afkortingen, hipsters, graffitispuiters, ….

Gelukkig is Blunder nog wel een strippersonage dat over de strip an zich mag zaniken en zich als stripfiguur tussen de mensen laat opmerken, bleef zijn belerende toontje intact en spreekt hij scheldtaal genre: ‘Je pedante gedrag wordt slechts overtroffen door de borstelige lelijkheid van je snor’. Ga dààr de straat mee op.

Eigenlijk is dit geen slechte comeback-poging, zullen ook de oudere fans moeten toegeven. Nee, het is geen Greg. En ja, in de jaren zeventig voelde het allemaal nieuwer aan. Maar als de auteurs er in slagen je voortdurend te doen grijnzen, scoor je wel punten. Blunder vs. de moderne wereld: 1-0.

Uit bij Arboris.

Nooit ★★★★☆

Herinnert u zich de bewegingslijntjes uit Kuifje nog? Die krullende strepen achter de schoenen van lopende personages? Wel, zo’n krullen zweven in het one-shot Nooit voortdurend boven het hoofd van Madeleine, als om aan te tonen dat het oude, blinde vrouwtje van de wereld is. Maar schijnt bedriegt, de negentigjarige weduwe is best wel kranig. En mondig. Vooral dan tegenover de burgmeester van Troumesnil, aan de Normandische Albastkust. Hij wil haar kost wat het kost uit haar huis zetten. Terecht. Haar houten huisje staat immers op een steeds verder afbrokkelende klif. Madeleine kan he niet schelen. Ze geeft geen kik en bedreigt de burgemeester zelfs met werpgranaten uit W.O. II.

Bruno Duhamel, auteur van het geweldige, in september 2017 op deze pagina’s met vier sterren gelauwerde De terugkeer, vond de inspiratie voor deze beeldroman van amper 64 pagina’s bij zijn eigen geboortedorp in Normandië, waar jaarlijks de verzuurde kalkkliffen steeds meer terrein moeten prijsgeven.

Nooit is een flinterdun, maar tegelijk rijk verhaaltje waarin de Franse auteur Duhamel met veel humor en een zwierige, fijne tekenstijl zijn visie geeft van de laatste dagen van een bijdehands oudje. De manier waarop hij zowel haar, als de andere (oudere) bewoners van het dorp voorstelt en laat kletsen en zaniken, leest heerlijk weg. Een zowel ontspannende, gezellige, berustende als prententieloze strip.

Uit bij Saga Uitgaven.