Romelu Lukaku openhartig over de armoede waarin hij opgroeide: "Mijn moeder moest brood 'lenen' bij de bakker"

"Ik herinner me nog goed toen ik wist dat we blut waren. Ik zie nog steeds de blik van mijn moeder aan de frigo voor mij. Nadat ik tijdens de middagpauze op school thuis arriveerde, stond er zoals elke andere dag hetzelfde klaar: brood en melk. Maar die dag zag ik dat mijn moeder de melk met iets aan het mixen was. Eerst snapte ik het niet, maar nadien wist ik het. Ze goot er water bij. We hadden gewoonweg niet genoeg geld om telkens nieuwe flessen melk te kopen. We waren niet arm, maar blut."

"Mijn vader was dan wel een profvoetballer, maar op het einde van zijn carrière was het geld op. Verkeerde investeringen. Onze kabeltelevisie moest weg. Geen voetbal meer. Geen Match of the Day (een Brits voetbalprogramma, red.) meer. Soms gebruikten we zelfs twee à drie weken geen elektriciteit. Lichten uit. Ook toen ik bijvoorbeeld een bad nam, was dat zonder warm water te gebruiken. Mijn moeder warmde een ketel op het fornuis, en met een tasje goot ik vervolgens het warme water in de douche over me heen."

"Bij momenten moest mijn moeder zelfs brood ‘lenen’ bij de bakker. Die kende mijn broer en ik goed. Zo mocht ze maandag brood mee naar huis nemen, pas vrijdag kon en mocht ze de bakker terugbetalen. Ik wist dus dat we het niet breed hadden. Maar toen ik mijn moeder melk met water zag mixen, is alles veranderd. Vanaf toen wist ik exact wat te doen. Ik kon mijn moeder zo niet langer aanzien. 'Mama, alles gaat veranderen. Je zal zien', zei ik toen ze aan het huilen was. 'Ik ga voor Anderlecht spelen, en dat zal snel gebeuren. Alles komt goed. Je hoeft je geen zorgen meer te maken.' Ik was zes jaar oud."

"Op mijn elfde speelde ik bij Lierse. Ik was fel gegroeid en iemand van het andere team wilde niet dat ik het veld zou betreden. Hij zei: ‘Hoe oud is deze jongen? Waar is zijn identiteitskaart? Vanwaar komt hij?’ 'Ik ben geboren in Antwerpen. Ik ben een Belg.' Mijn vader, die geen auto had, was er niet. Ik was helemaal alleen en moest mezelf verdedigen. Ik ging mijn identiteitskaart halen, waarna de ouders van de andere ploeg mijn gegevens aandachtig inspecteerden. Ik dacht: ‘Jullie zonen gaan afzien. Ik ga ze op het veld kapotmaken.’”

“Ik wilde de beste speler uit de Belgische geschiedenis worden. Niet goed. Niet geweldig. De beste. Dat was mijn doel. Ik speelde met zoveel woede - doordat er ratten in ons appartement waren, ik de Champions League niet kon volgen, hoe de andere ouders naar me keken… Ik had een missie.”

"Op mijn twaalfde scoorde ik 76 goals in 34 wedstrijden. Al die doelpunten maakte ik met de schoenen van mijn vader. Niet veel later belde mijn grootvader, de vader van mijn moeder. Toen ik hem over mijn geweldig seizoen vertelde, reageerde hij minder opgetogen dan normaal. ‘Heel goed Romelu. Maar kan je me een plezier doen’, vroeg hij. ‘Natuurlijk, wat is er?’, reageerde ik. ‘Kan je wat op mijn dochter letten, alstublieft. Beloof het me.’ ‘Op mama? Oké. Ik beloof het.’ Vijf dagen later overleed hij.”

“Het maakte me zo verdrietig. Ik wilde dat hij nog minstens vier jaar zou leven, omdat hij me dan bij Anderlecht zou kunnen zien spelen. Vanaf mijn zestiende kon ik immers profvoetballer worden. Op die leeftijd zou ik het waarmaken. En zo gebeurde, elf dagen na mijn zestiende verjaardag. 24 mei 2009. De terugwedstrijd van de testmatchen tegen Standard. Ik werd zowaar opgeroepen bij de eerste ploeg.”

"Al mijn teamgenoten kwamen uitgedost de spelersbus uitgestapt. En ik droeg een vreselijk trainingspak. De camera’s waren op mij gericht en prompt kreeg ik 25 berichten in 3 minuten tijd. ‘Romelu, waarom ben jij op tv? Wat doe jij daar met de eerste ploeg?’ Ik stuurde enkel mijn beste vriend terug: ‘Ik weet niet of ik zal spelen, maar blijf naar tv kijken.’ In minuut 63 viel ik in. We verloren die dag, maar ik voelde me in de hemel. Ik wist dat alles zou veranderen. Ik heb mijn belofte aan mijn moeder en grootvader kunnen waarmaken.”

“Nochtans, niet veel eerder zag het er minder goed uit. In het seizoensbegin speelde ik amper voor de U19 van Anderlecht. Hoe kan ik profvoetballer worden, als ik zelfs bij de U19 op de bank moet zitten? Toen ging ik een weddenschap aan met de coach. ‘Coach, als je me laat spelen, zal ik nog voor Nieuwjaar aan 25 goals zitten.’ Hij moest lachen, maar ging akkoord. ‘In orde, maar als je er tegen dan geen 25 maakt, vlieg je terug op de bank.’ Geen probleem. En ik maakte een extra deal: ‘Als het me lukt, maak je elke dag pannenkoeken voor ons.’ ‘Prima’, zei hij. In november zat ik reeds aan 25 goals. We aten pannenkoeken vóór Kerstmis.”

“Na mijn debuut tegen Standard, maakte ik veel vooruitgang. De media hadden grote verwachtingen. Wanneer ik goed speelde, was ik Romelu Lukaku, de Belgische spits. Wanneer het minder liep, veranderde dat naar: Romelu Lukaku, de Belgische spits van Congolese origine. Ik ben een Belg. Punt.”

“Hoe dan ook: ik wilde dat ik mijn grootvader nog één keer kon bellen. Dan zou ik zeggen: ‘Uw dochter is in orde. Er zijn geen ratten meer in het appartement. We slapen niet meer op de grond. Er is geen stress meer. En ze hoeven onze identiteitskaart niet meer te checken. Ze kennen onze naam.’”