Jos en Rosa uit ‘Hotel Römantiek’ gaan trouwen: “Het aanzoek was zo impulsief dat ik nog snel een ring moest gaan kopen”

In de loop der jaren zijn er al veel tv-programma’s geweest waarin vrijgezelle mensen werden gekoppeld. Vaak met wisselend ­succes. Toen Rosa Serruys en Jos Van Landeghem zich twee jaar geleden inschreven voor Hotel ­Römantiek, het programma op Vier waarin een groep vrijgezelle 65-plussers op vakantie ging om opnieuw de liefde te vinden, hadden ze bescheiden verwach­tingen. Voor Jos was de trip naar Zwitserland “tien dagen verlof”, voor Rosa “eventjes weg” na vijftien jaar van dagelijkse zorgen voor haar mama en de dieren. Maar plots was er een magisch moment en sloegen de vonken bij hen beiden serieus over. Zaterdag trouwen ze in Rumst, waar ze kort na de tv-opnames zijn gaan samenwonen.

Een jaar geleden zeiden jullie in onze krant dat een huwelijk geen must was. Waarom komt het er nu toch van?

Jos: Dat is een heel verhaal. In december kreeg Rosa een uitnodiging van Liefdesnest, een evenement in Gent. De organisatie wou ons er graag bij, omdat ze ons verhaal zo uniek vonden. We werden er als een koningspaar ontvangen.

Toen ik daar zat, borrelde impulsief het idee op om Rosa ten huwelijk te vragen. De setting was immers ideaal. Ik had echter geen ring. Maar gelukkig vond dat evenement plaats in de oude bibliotheek van Gent, vlak naast Shopping Zuid. Terwijl Rosa buiten een sigaretje opstak, ben ik via de achterdeur een ring gaan kopen. Ik paste hem gauw aan mijn pink, en ben terug naar binnen gelopen.

Ik had ondertussen de organisatoren ingelicht. Presentator Zaki riep ons op het podium voor de openingsdans. Vlak ervoor zou ik dé vraag stellen. Toen begon ik even te stressen. Probeer maar eens die ring uit je broekzak te friemelen als die nog in een zakje zit.

Rosa: Ik had dat aanzoek totaal niet zien aankomen. Ik kon zelfs niet meer spreken. Toen Zaki vroeg wat mijn antwoord was, heb ik luid “ja” geroepen (lacht). Het leek wel een droom.

Is de trouwdatum om een bijzondere reden gekozen?

Jos: Op onze trouwdag kennen we elkaar, op enkele dagen na, twee jaar. Het is dus een symbolische datum. Maar toch hebben we niet bewust die dag uitgekozen. Het kwam toevallig goed uit met mijn werk. Als sluiswachter in de Antwerpse haven werk ik steeds drie weken, om dan even lang thuis te zijn.

Wat voor feest gaan jullie geven?

Jos: Er komen 140 mensen. Naast familie en vrienden hebben we ook veel mensen van Hotel ­Römantiek gevraagd.

Rosa: Dit zal mijn eerste grote feest worden. Ik was twee keer eerder gehuwd. De eerste keer was voor de kerk, en daarna reden we van Oostende naar Ruiselede om de klassieke Vlaamse plat met erwtjes en wortelen te eten. De tweede trouw was zeer ingetogen, want mijn man had kanker.

Jos: Daarom wil ik Rosa nu verwennen met een groots feest.

Trouw je in het wit, Rosa?

Rosa: Nee, in het rood. Ik wou geen glitters en veel tralala, en die witte jurken zagen er ook te ­prinsesachtig uit. Champagnekleur was wat te fel, maar dat rood was liefde op het eerste gezicht. Ik had er op voorhand niet over nagedacht. Ik wou het net als de liefde op me laten afkomen.

Jos: Ik wou eerst in een jeans trouwen met een mooi vestje. Maar de dame van de winkel raadde me dat af. Ook de combinatie met Rosa’s rode jurk zou niet passen. We hebben trouwens elkaars outfit al gezien. Nu weet ik tenminste hoe ik de mijne correct moet aandoen (lacht).

Trouwen jullie in Rumst?

Jos: Ja, in het gemeentehuis achter de hoek. En het feest is op de Autolei in Wommelgem. Enkele weken geleden hoorden we dat de cateraar failliet was gegaan. Gelukkig had de eigenaar van de zaal snel een alternatief uitgewerkt. Normaal is alles geregeld. Zo zie je maar dat ondanks alle inspanningen het door derden plots fout kan lopen.

Hoe reageerden jullie kinderen op het aanzoek?

Rosa: Mijn zoon zei: “Als je maar gelukkig bent mama.” Hij woont al jaren in Ecuador, we zagen elkaar haast enkel nog op foto. De laatste tijd skypen we af en toe, maar de verbinding is erg slecht.

Jos: Mijn dochter is enthousiast. Zij woont enkele huizen verder.

Rosa: Dankzij Jos heb ik geleerd wat echte liefde is. Ik wist niet dat het bestond om iemand écht graag te zien.

Voelden jullie tijdens die opnames voor Hotel Römantiek in Zwitserland dat deze ontmoeting iets speciaals was?

Jos: We zijn in de nacht van vrijdag op zaterdag thuisgekomen, en zaterdagnamiddag stond ik al aan haar deur in Bredene. Ik moest op reis vertrekken en wou het contact niet laten verwateren.

Rosa: We hadden op reis al wel enkele uren gebabbeld, maar veel dingen wisten we niet. Hoe zag zijn leven eruit? Wat deed hij voor de kost? Ik vond het wel meegenomen dat hij weduwnaar was. Ik was al twee keer weduwe. Als je in hetzelfde schuitje zit, schept dat een band.

Maken jullie veel uitstapjes?

Rosa: De kalender staat bomvol. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zoiets meemaak.

Jos: Vroeger werd Rosa’s leven gedomineerd door haar eerste echtgenoot. Ze mocht dit doen, moest op dat uur thuis zijn. Alles werd in haar plaats beslist en geregeld. Er zijn nu veel dingen die we gewoon niet plannen. We hebben een idee en trekken eropuit.

Rosa: Voor Jos is alles normaal, voor mij is elke uitstap een sprookje. Gewoon een koffie drinken in een shoppingcentrum, of een broodje eten ergens op een bank. Vroeger deed ik dat niet. En als we nu tussen het volk opduiken, herkennen ze ons allemaal. Dan gaan de duimen omhoog. Ik begin er opzettelijk zelf niet over, maar mensen rakelen Hotel ­Römantiek nog heel vaak op.

Wij doen veel dingen samen en alles wat we doen maakt me enorm gelukkig. Ik mis de zee niet. Bredene is sowieso al minder bevolkt in de winter. Als ik met Jos ’s winters door Antwerpen wandel, is daar altijd volk en is er altijd veel ­beweging.

Rosa is na 37 jaar bij Siemens al een poos op pensioen. Hoelang moet je nog werken Jos?

Jos: Ik moet stoppen op 65. ­Langer werken mag niet. Maar ik doe het nog met plezier. Al heb ik recent lang moeten forfait geven. Ik heb voor het eerst in het ziekenhuis gelegen. Een hernia­operatie heeft me drie maanden thuis gehouden. Op een dag had ik constant krampen in mijn voeten en benen. De dokters zagen iets op de scans en gaven me medicatie. Maar ik was daarvan compleet van de wereld. Er zat niks anders op dan te opereren. Er bleek een zenuw gekneld. Opereren was noodzakelijk, anders had ik in een rolstoel gezeten. Gelukkig is alles achter de rug. Ik moet zelfs niet meer op controle.

Wat vonden jullie van het tweede seizoen van Hotel Römantiek?

Jos: Het eerste seizoen was een voltreffer. Toch voor ons. En je merkte soms dat ze er een wedstrijd van maakten om het minstens even goed te doen. Er werden wel koppeltjes gevormd en de mensen hoopten op echte liefde. Dat is mooi. Maar het was wat minder spontaan. Zij wisten ook wat hen te wachten stond. Wij niet.

Het leverde met Jan en Mieke wel een nieuw koppel op.

Rosa: Je kan goed overeen­komen met iemand. Maar het is niet omdat je hartsvrienden bent, dat je een koppel bent. Ik heb begrepen dat zij elk apart blijven wonen, en elkaar af en toe zien. Echt verliefd zijn is samen alles delen.

Waarom heeft Cupido bij jullie wel raak kunnen schieten?

Rosa: Daar heb ik geen uitleg voor. Dat is een gevoel dat op je afkomt. Veel alleenstaanden van boven de 60 zijn zo fel genesteld in hun leven dat ze dat niet meer willen veranderen. Bij ons kwam het toevallig uit dat we allebei een nieuwe start konden maken.

Jos: Ik had dit huis in Rumst vlak voor de afreis van Hotel Römantiek gekocht. Er stonden nog geen meubels in en had er zelfs amper overnacht. Toevallig liep het verhaal van Rosa aan de kust ook ten einde toen haar mama kort na onze ontmoeting overleed. Rosa en ik hebben daarop ons huis samen naar onze smaak ingericht. Ik ben er zeker van dat we hier nog mooie jaren tegemoet gaan.