Van de ondervraagden gaf 63 procent aan dat ze iemand hogerop in de organisatie op de hoogte brachten van de pesterijen. Anderen gaven het slachtoffer advies (56 procent) of spraken de dader aan op pestgedrag (52 procent). Getuigen die zelf al eens het slachtoffer van pestgedrag waren, ondernamen vaker actie en zien het ook vaker dan anderen als hun verantwoordelijkheid om iets te doen aan de situatie (42 versus 24 procent). Ruim 60 procent ging niet akkoord met de stelling dat ze niets zouden kunnen doen om de situatie te stoppen.

Als men hierover spreekt met iemand hogerop in de organisatie, is dat niet noodzakelijk de eigen leidinggevende . Door 87,3 procent van de getuigen wordt juist die persoon beschuldigd van betrokkenheid bij het pestgedrag. “Als een leidinggevende niet ingrijpt bij pestgedrag, wordt hij of zij echter al snel gezien als deel van het probleem, wat het hoge cijfer voor deze groep mee kan verklaren”, aldus professor Elfi Baillien. De tweede grootste groep van daders zijn de collega’s (81,2 procent), ondergeschikten (29,7 procent) en derden (11,8 procent).

Een andere opvallende vaststelling uit het onderzoek: volgens deze getuigen ligt de oorzaak van het pesten zelden bij het slachtoffer, maar wel bij de werkomstandigheden. “In tegenstelling tot wat je zou verwachten, worden de slachtoffers gezien als geschikt voor hun functie, passen ze binnen de organisatie en liggen ze vaak goed in de groep. Het zijn de werkomstandigheden zoals hoge werkdruk, onzekerheid over jobinhoud, nakende herstructureringen... die het pestgedrag uitlokken”, aldus onderzoekster Katrien Vandevelde.