"Iedereen rond mij lijkt een meer gevorderde boekensmaak te hebben. Ik schaam me voor mijn roze covers. Help!"

Vraag van Lydia uit Beveren:
Vakantie betekent voor mij: boeken verslinden aan het zwembad. De laatste jaren merk ik dat ik er minder van kan genieten, omdat iedereen rond mij een meer gevorderde smaak lijkt te hebben. Ik schaam me voor mijn roze covers, maar ik lees ze nog steeds zo graag. Help! 

Ach Lydia,

Ik snap perfect wat je bedoelt. Wanneer je even lekker denkt weg te zakken in een pocket, heeft je buur plots de verzamelde werken van David Foster Wallace én een ingenaaide eerste druk van Mein Kampf op het vliegtuig­klap­tafeltje neergemept. Het soort dat mompelend aantekeningen maakt, weinig subtiel ook nog eens jouw boek over je schouder meeleest (sneller dan jijzelf, trouwens) en daar en passant een snedige blogpost over schrijft op een webstek waarvan de naam een knipoog is naar een zetfout in Ulysses. Om de een of andere reden belanden die types óók altijd op mijn vliegtuig richting Tenerife.

Het is namelijk typisch all-in­hotel-gedrag. Alsof het cultureel gesnoef moet compenseren voor een vakantie met gebrek aan cultuur. “Ja ik heb gekozen voor een bestemming waar men mij om 10 uur ’s ochtends al een Sex on the Beach moet serveren in het zwembad omdat het paarse bandje rond mijn pols hen dat dicteert, maar dat is inderdáád een gesigneerde Coetzee op mijn badhanddoek.” De taferelen zijn vergelijkbaar van Hurghada tot Kaapverdië. Het is indrukwekkend, ongetwijfeld, maar ook verwarrend. Want wanneer iedereen elkaar de literaire loef af probeert te steken, is eenheidsworst onvermijdelijk. En dan staan ze daar, ’s ochtends, bij een rijtje gereserveerde strandstoelen waarop allemaal exemplaren van Song of Solomon liggen te wachten om geïnstagramd te worden. Hashtag amreading.

Op citytrip valt dit probleem minder voor – daar is het moeilijker om elkaars literaire vorderingen bij te houden. Men kan makkelijk vier weken in Praag rondkuieren en telkens dezelfde beduimelde gedichtenbundel bovenhalen. Niemand die weet dat je eigenlijk aan die calamares van gisteravond, de fistels van je oude kat of daadwerkelijk de poëzie van het leven aan het denken bent terwijl je peinzend door de pagina’s duimt. Beter nog is te investeren in een Kindle, zodat niemand ziet waarin je je precies verdiept. Blijkbaar, weet ik van een verre vriend, kennis eigenlijk, niemand bijzonder, zijn er best aardige erotische e-books verschenen over Clippy – die paperclip met ongemakkelijk expressieve wenkbrauwen van Microsoft Word. Naar verluidt dus.

Ik raad je echter The Subtle Art of Not Giving a F*ck aan. De levenshouding, niet de best­seller van Mark Manson. Boeken­snobs zijn zonder uitzondering de ergste soort, omdat ze mensen het grootste plezier ter wereld ontnemen. De mogelijkheid om te ontsnappen aan een middelmatig bestaan via aan elkaar geregen (eventueel middelmatige) woorden. Jezelf verliezen in een boek is een reis op zich, en lezen hoort dan ook bovenal ontspannend te zijn. Zeker op vakantie. Het is mooi meegenomen dat je iets opsteekt van datgene waar je tijd in investeert, maar of dat nu een metafysisch inzicht, een elitair vinkje op je Goodreads-account of gewoon de spelling van het woord ‘jarretelles’ is, doet er niet toe.

Geniet dus vooral van jouw pastelkleurige pulp, beste Lydia. Ik hoop dat je glitter over het hele vliegtuig morst.