Damso op Couleur Café: 'stoute' rapper van bij ons scoort enkel bij de fans
Kazen van bij ons. Streekbieren van bij ons. Supporters van bij ons. Als kers op de taart dachten we er op de eerste dag van Couleur Café een stoute rapper van bij ons bij te nemen. Maar de Brusselaar Damso – Dems voor de vrienden –speelde naar ons aanvoelen op Couleur Café alleen voor de echte fans een woelige thuismatch die hij van zichzelf won.
Het eerste half uur van Damso ketst op ons af. Mogelijk omdat wij van bij Ibeyi (****) komen. In wezen is er bij (de twee-eiige) tweelingzussen van Ibeyi sinds hun vorige doortocht op Couleur Café twee jaar geleden niet veel veranderd. Lisa-Kaindé Diaz zingt nog steeds overal, en speelt er veel piano bij. Naomi Diaz is een tweede stem voor de tegenstootjes en is actief op een monoliet van een blok genaamd cajón, en haalt er ook andere bizarre (en bizar klinkende) percussie bij.
Wij horen veel mooie, lage geluiden, ook in de piano en in de stemmen. In hun 'No Man Is Big Enough for My Arms' is de gesamplede stem van Michelle Obama: "The measure of any society is how it treats its women and girls". Om daarna naar de niet onbesproken Damso te gaan luisteren moesten wij alvast eerst van Venus naar Mars wandelen.
Lees verder onder de foto.
Dus! De Rode Duivels hebben dit keer geen officiële hymne omdat de rapper Damso die ging maken, maar die Damso had ooit de woorden 'recul' en 'enculer' in dezelfde zin gebruikt ('"J'prends du recul pour mieux t'enculer, pute"), en toen mocht hij – terecht of niet terecht, vraag dàt aan een ander – niet meer meespelen.
Damso maakt geen logge underground, veel van zijn raptracks zijn bijna liedjes-melodietjes
Wat wij weten: de hymne 'Humains' die Damso als bonustrack op zijn nieuwe cd Lithopédion heeft gezet, is helemaal geen voetbalhymne. Een voetballied, dat is 'Allez allez allez', of in geval van dit tornooi: "De Rode Duivels gaan naar Rusland / al wie nog roebels heeft gaat mee / ze zullen vechten voor elk kansje / misschien wel wereldkampijee". Voilà.
Dichtgegroeide fontanellen
Damso schreef met 'Humains' eerder een mijmering over de menselijke soort en haar domheid. Hij schreef die mijmering boven – naar de normen van voetballiederen – zeer subtiele muziek. Het refrein is van bij 's mans kleine teen tot aan zijn dichtgegroeide fontanellen twijfelend en filosofisch.
William Kalubi – Damso's echte naam – heeft de song op Couleur Café trouwens niet eens gespeeld. Hij heeft ons gevraagd of we de wedstrijd tegen de Engelsen hebben gezien (en hij heeft er "on les a enculé" aan toegevoegd). Een song later zei hij dat hij hoopt dat de duivels wereldkampioen worden.
Lees verder onder de foto.
Damso maakt geen logge underground, veel van zijn raptracks zijn bijna liedjes-melodietjes. Hij heeft echt goeie zinnen: "Le succès, c'est quand les flics t'arrêtent que pour discuter’" bijvoorbeeld. Hij is live soms een beetje afstandelijk in de bindteksten (verder dan variaties op "Vous allez bien ou quoi?" en de datum van zijn concert in december in Paleis 12 komt hij niet). Soms zaagzingt hij, maar Damso verstopt zich niet zoals mompelrappers. Integendeel, hij rapt overal voluit, kan tongbrekers aan, heeft een goeie flow, en je kan hem zelfs op goeie halfrijmen betrappen.
Damso rapt overal voluit, kan tongbrekers aan, heeft een goeie flow, en je kan hem zelfs op goeie halfrijmen betrappen
Voor hij 'Smog' inzet, isoleert hij er een zin uit: "Si y'a bien une chose que j'sais faire c'est niquer des mères" ("Als er één ding is dat ik kan, is het moeders neuken"). Wij vinden zoiets grappig.
Tranches de vie
Akkoord, als een voorval in de teksten uit Damso's leven is gegrepen, zijn die tranches de vie soms aan de obscene of seksistische kant, maar 1: hij noemt niemand bij naam, en 2: vaak volgt er daarna een diepere laag en een andere kijk. Of het is een knipoog, naar een tekst van Serge Gainsbourg bijvoorbeeld.
'Mwaka Moon' van Kalash, dat liedje met "un peu d’ Amsterdam dans la bouche", wordt het hardst meegezongen. Bij 'Macarena' gaan alle smartphones omhoog. Bissen werden zelfs niet verwacht.
Een vrij gewoon, deftig, maar zeker niet opzienbarend hiphopconcert heeft eigenlijk ook goeie kanten. Het ging tenminste vooruit
Een vrij gewoon, deftig, maar zeker niet opzienbarend hiphopconcert heeft eigenlijk ook goeie kanten. Het ging tenminste vooruit. Damso heeft nergens gevraagd wie al fan van hem was van bij de eerste plaat, en wie van echte hiphop houdt. Sommige van zijn collega's doen dat per concert een keer op vijf. Hij heeft ons niet gemeld dat we het beste publiek van de tour waren, hij heeft geen resem namen opgesomd van rappers die zijn respect verdienen, hij heeft weinig tot niet staan rappen boven zijn eigen vooraf opgenomen woorden.
Damso vindt zichzelf een realist. "Als ik morgen een mooiere realiteit zie, zullen mijn teksten ook veranderen."
We zien wel.
Benieuwd wat de bezoekers van Couleur Café vinden van rapper Damso? In de videoreportage hieronder zochten wij het voor u uit.
