Leon Bridges op Couleur Café: kippenvel dat als een Mexican wave de ronde deed

Leon Bridges is een man met een bewonderenswaardig uithoudingsvermogen. Ten eerste omdat iemand die zo kan zingen over sappige een-tweetjes wel moet weten hoe je van jetje moet geven, ten tweede omdat hij op het podium geen twee seconden stilstaat. "Voor iemand van mijn leeftijd is dat gemakkelijk", zei hij daarover eens, maar ik ben bijna precies even oud en ik kreeg al krampen als ik naar hem keek, vanavond op de Green Stage. 

Zijn delivery bleef piekfijn, zijn pak ongekreukt en zijn présence relaxed. Hij is een professional die zijn vak serieus neemt en hij heeft zo naderhand de ambitie gekweekt om de wereld aan zijn voeten te zien liggen, of neen: dansen.

_{Lees verder onder de foto.}

In het begin, anno 2015, met de plaat Coming Home, werd hij nog versleten voor een goedgemutste Sam Cooke-kloon die met zijn aangenaam in het oor liggende retrosoulplaatjes aan de dansbenen van de jaren 50 en 60 trok. Die Leon Bridges bestaat nog, en was er vanavond bij: 'Twistin' & Groovin' was oldskool rhythm-and-blues waarin de zeskoppige begeleidingsband – talentvolle muzikanten die Bridges' mooie liedjes uitstekend brachten – het oeuvre van Chuck Berry plunderde. 'Coming Home' was ouwe doowop met instrumenten erbij. En er waren mooie versies van 'Brown Skin Girl', 'Better Man', 'Mississippi Kisses' en afsluiter 'River'.

Scalpelscherp

Maar de nieuwe Bridges – die van zijn tweede, superieure plaat Good Thing – was interessanter. Hij had onder meer zijn mooiste ballad mee. 'Beyond' is een meer volwassen versie van de zoetgevooisde liefdesliedjes die hij vroeger maakte, en sneed ook live zo diep als een scalpel. "I'm scared to death that she might be it / That the love is real, that the shoe might fit." Kippenvel dat als een Mexican wave doorheen het publiek ging. Ik ken weinig andere artiesten die zo puur, maar toch zo wars van platitudes zingen over l'amour toujours.

'Mrs.' was bijna net zo goed, en onthulde nog een zeldzaam talent van hem: de gave om deftig over seks te kunnen zingen. "Sometimes I wonder what we holding on for / Then you climb on top of me and I remember." De manier waarop hij zijn falset – afijn, het kan ook iets anders zijn, Leon kiest gewoon in welk register hij zingt – rond die 'climb' liet slingeren alleen al is straks de prijs van een toegangsticketje waard voor zijn concert in de AB op 2 november.

Selena Gomez en Harry Styles

Het is te betwijfelen of Leon ooit even groot zal worden als een Ed Sheeran, maar hij wil wel degelijk furore maken in de hitlijsten. Zijn best gemikte pijlen tot nog toe zijn de schaamteloze dansnummers' If It Feels Good (Then It Must Be)' en 'You Don't Know', die allebei Pharrell mengen met seventies-fusion. Als er vandaag érgens op de wei een weifelende eerste kus is uitgedeeld, dan wel bij deze songs. 

Nog bewijzen van Leons ambitie? Om 'Good Thing' op te poetsen deed hij een beroep op Ricky Reed, producer van onder meer Twenty One Pilots, Meghan Trainor en Maroon 5, voor 'Beyond' kreeg hij hulp van Selena Gomez-collaborator Justin Tranter, en dan was er nog de tournee met Harry Styles. Geen namen waarmee je scoort bij je maten op café, maar de reactie op de muziek zoals Leon ze vanavond bracht – fluks, sexy en autoritair – loog er niet om: hij is zijn fanbase gevoelig aan het uitbreiden en verjongen. Om het met zakenpraat te zeggen: zijn aandelen zijn aan het stijgen, zijn product wordt alleen maar sterker.

Met wat geluk zag u vanavond een superster opstaan, met wat pech blijft Leon Bridges middelgrote zalen aandoen, om ondertussen te groeien als artiest en als mens. Hoe dan ook: wie along for the ride is, wint altijd.