Boomknuffelen, voetreflexologie en tai chi: de zoektocht naar innerlijke rust op Couleur Café

Café Couleur is een aangenaam festival waar – we moeten daar eerlijk in zijn - het hippiegehalte fors hoger ligt dan pakweg op Graspop. Koppel dat aan de toenemende behoefte bij de festivalganger aan een sporadisch rustmoment tussen de decibels door, en je krijgt Namasté Village: een enclave naast de bomen van de Green Stage. Een plek in het teken van ontspanning, welzijn en andere oosterse paden richting verlichting.

Een gunstige wind deelde ons mee dat boomknuffelen er op de agenda stond. Een wat vreemde maar ons verder onbekende activiteit die ons nieuwsgierig maakt, dus trotseren we de loden zon, voorbij de gelegenheids-dj's op riksja's en kraampjes met neptattoos waar mensen vrolijk tussen flaneren. 

Namasté Village blijkt een verzameling tentjes waar mensen massages of een sessie voetreflexologie aanbieden. Een vrouw leest tarotkaarten voor nieuwsgierige muziekliefhebbers en er is ook een tentje voor reiki en iets met persoonlijke ontwikkeling. Tien euro voor evenveel massageminuten vragen ze hier. "De prijzen zijn er ook naar", mompelt iemand.

Op de planning staat voor die dag staan, zo lezen we op het tijdschema, activiteiten als meditatiesessies en 'Tibetan Singing Bowls'. We zijn mooi op tijd voor het boomknuffelen – 'Meeting With Trees', zoals dat hier heet – en pikken en passant nog de laatste minuten tai chi mee. Een vrouw met een vriendelijke glimlach leidt een handvol festivalgangers die wat tijd te doden hebben door een hoop bewegingen en stappen, en we onthouden dat gevoel voor evenwicht en coördinatie niet altijd evenredig verdeeld is.

Diehard wachten 

Een handvol mensen wacht in het gras op het startschot van de bomenontmoeting, maar druipen uiteindelijk af als de boomknuffelleider niet bijzonder stipt blijkt. Hannah, Zita en Kenza, alle drie negentien jaar oud, hebben al een hoop optredens gezien, hebben rondgeneusd bij de kraampjes die armbandjes en T-shirts verpatsen, en zijn nu klaar voor de boomsessie. "We blijven diehard wachten", klinkt het.

De meisjes houden van Couleur Café, van de sfeer, het diverse publiek, het lekkere eten en de "natuurvriendelijkheid". Dat verklaart ook hun interesse in deze activiteit, ook al heeft het er inmiddels alle schijn van dat een van de betrokken partijen al lang forfait heeft gegeven. Helaas missen we daardoor wel een of andere brassband die we in de verte horen knallen. We zochten het ondertussen even op: het betreft hier de Unicum Brassband uit Nederland, dat in het festivalpark regelmatig de boel opfleurde.

Ondertussen vertellen de jonge dames verder: "Zo'n boomontmoeting, we willen weten hoe dat in zijn werk gaat. Voel je dan bepaalde dingen? Zoiets kan je bovendien nergens anders doen." In een bos misschien? "Neen", zeggen ze stellig, "zoiets kan je niet alleen. Iemand moet je uitleggen hoe je dat precies moet doen."

Gelukkig begint dra een initiatie 'Tibetaanse kommen'. We begrijpen nu dat zo'n schaal geen geluid maakt als je er zacht op slaat, maar dat het om de trillingen gaat. En dat het leuker is als er aan zo'n sessie ook een moeder met peuterzoon mee doet.

Na ons avondmaal van Tibetaanse samosa's en bakbananen stellen we vast dat er altijd wel een tiental mensen te vinden zijn voor een rondje tai chi, en dat ook de lokroep van STIKSTOF moeilijk te weerstaan is. 

Een lang verhaal kort: een tweede poging om bomen te ontmoeten draaide ook op niets uit maar we nemen wel een paar dingen mee van onze tijd in Namasté Village. 

Eén: Niets geestiger dan een man die zijn lief wellicht nog niet zo lang kent en daarom wat stroef meedoet als zij wel zin heeft in een kwartiertje tai chi. Twee: tai chi lukt prima met een drankje in de hand.