L'Or Du Commun op Couleur Café: dit is hiphop, dit zijn mc's

Als wij vorig jaar op Couleur Café geen overdonderende Roméo Elvis hadden meegemaakt, zou het late night-concert op de Blue Stage van L’Or Du Commun gisteren de beste feelgood-hiphopshow zijn geworden die wij meemaakten sinds – even wikken en wegen – Jurassic 5 op Pukkelpop. Jaja, zo goed was het.

L’Or wie? Du Commun! Hier en daar – in video’s, in freestyles op het Brusslese Lowkey-radio, op plaat, tijdens concerten – duiken de drie rappers van L’Or Du Commun op naast Roméo Elvis. Het is ook daar dat wij het nog jonge, prille, fris gewassen trio Swing, Loxley en Primero voor het eerst opmerkten; we liepen meteen twee platen achter, want ‘Zeppelin’ uit 2017 is al hun derde.

L’Or Du Commun is Brussels in hart, nieren en al wat daar rond zit. De stad beweegt in de palm van hun handen, tintelt op het puntje van hun tong, en biedt zich in alle soorten humeur aan nabij hun oorschelpen – soms dus ook gewoon via een kort laat-mij-gerust-of-op-uw-bakkes. Wat daarna in hun vele kladschriftjes belandt, wordt bewerkt door hun eigen interne eindredactie, die let op flow, humor en teksten die om van te snoepen moeten zijn, anders gaan ze de vuilbak in.

Het concert begint in de ruimte met hun grootste hit ‘Apollo’. Bij ‘Hé, Couleur Café, il y a du monde ou bien?’ en een treiterig aangehouden ‘hey-hey-hey’ kennen we de winnaar van Couleur Café eigenlijk al. Het volk vooraan vult een versregel aan met ‘ik zit zelfs niet aan de coke’. Het aanstekelijke refrein: ‘Faucon millennium / on va pas finir comme Han Solo’. Onze excuses, wij zijn vergeten in welke Star Wars-films Han Solo ook weer met die Millennium Falcon vloog.

In ‘Mets la Gomme’, dat vroeg in de set ambiance komt brengen, zit een disco-riedeltje. De dj komt soms met prachtige stukjes baslijn, die hij experimenteel verknipt, maar zonder moeilijk te doen. Hij is hun vierde groepslid. Vroeger was er rap in het Frans om Olala tegen te zeggen: IAM, MC Solaar, Assassin, Starflam, … Toen viel die weg. Nu is die wereld terug, en soms lijkt Brussel van die wereld zelfs de hoofdstad. En nee, de wat lome, verveelde Damso die wij op Couleur meemaakten is er niet de spil van.

Littekens van Brussel

‘Freestyle Reglement #12’ is machtig: ‘We kruisen mekaar / telefoneren / stellen vragen zonder te weten of het de juiste vragen zijn’. Mogen wij dat zoveel mooier vinden in het Frans? ‘Hey, on s’croise / on s’téléphone / On s'pose des questions / sans savoir si c'est les bonnes’. Ja toch? Of wat dacht u van ‘Tous pareils, sous le ciel ébène. Iedereen gelijk, onder de ebbenhouten hemel? Wow!

Op andere plekken door ons in de show gesprokkeld: ‘Zes uur ’s ochtends, de krant heeft het over de crisis, wij wandelen naar onze studio.’ Loxley, over dat te moeilijke, veel te academische woord gentrificatie: ‘Cette ville, ils veulent en faire un village sans les pauvres’. Eentje van Primero: ’J'ai toujours une paupière plus fermée comme en plein soleil / Peut-être parce qu'on vise mieux d'un seul oeil’.

En dan is er ‘1000’, naar hun te representen postcode, over de littekens die Brussel kreeg na de aanslagen van 22 maart 2016. ‘Si tu savais ce qui se passait sous nos carapaces / Tu verrais que nous aussi, on tremble’. Kort: zij zijn ook bang onder die ebbenhouten hemel. En voorts: ’Peace aux disparus le 22 mars’.

‘Cercle’ komt uit Swings soloplaat ‘Marabout’. Hoe dit trio aan mekaar de estafettestokjes doorgeeft, het is overal impressionant. Maar als Swing vertelt dat hij ook danscursussen geeft, dat we vandaag de syllabus openen bij de pogo-bladzijden, en een paar seconden later een paar honderd mensen apeshit gaan, valt onze stylo in het gras en laten we hem daar liggen.

Tot zover een groep die voor ons heeft staan zwoegen in de machinekamer van de Brusselse hiphop, ter lering, vermaak én ontroering.

Bruxelles est arrivé, maar dat wist u al. In de marge daarvan werden de mompelrappers door L’Or Du Commun naar huis gespeeld. Young Thug is een foto op Instagram, L’Or Du Commun is een boek om te liken.