Vlaming ontdekte grootste ster van Japan: “Op school moest zelfs hij gewoon toiletten schrobben”

We vragen hem of niemand de flikken zal bellen. In een parkje in Oostende zwaait Rudy Benthein met zijn samoeraizwaard. Vervaarlijk. Normaal kun je met zo’n zwaard je baard scheren, maar dat van Rudy is niet geslepen. “Eigenlijk mag zo’n wapen niet mee op het vliegtuig”, zegt hij. “Maar omdat ik als voetbalcoach zoveel presteerde in Japan, kneep de douane een oogje dicht.”

Hij lacht en op de achtergrond neemt zijn vrouw Kazuko foto’s van onze fotograaf die Rudy portretteert. Dat cliché klopt ook: Japanners fotograferen alles. “Ach, met de sociale media doet iedereen dat”, zegt Kazuko verontschuldigend. Maar haar echtgenoot grijnst. “Ik zag haar ooit op donderdag uit Japan vertrekken naar Frankrijk – 12 uur vliegen – om maandag weer op haar bureau te zitten met een volle kodak. Zelden zoveel foto’s van Parijs gezien.”

Big in Japan

Rudy Benthein was begin jaren 2000 big in Japan. Hij ontmoette er zijn vrouw in een tv-studio toen hij een interview gaf over zijn werk als coach in het land van de rijzende zon. “Aanvankelijk was ik jeugdcoach bij de Belgische bond, maar een groep Japanners kwam kijken hoe wij jonge spelers begeleidden en nodigde mij uit om zes maanden ginds te werken. Ik bleef er zes jaar.”

Hij werkte er als jeugdcoach in scholen in Kochi en Kanazawa. In de Seiryo High School ontdekte Benthein er de 15-jarige Keisuke Honda, die later voor AC Milan voetbalde en op dit WK al goed was voor een goal. “Honda sprong eruit. Je moet weten: in Japan heerst discipline. Zelfde uniformpje, zelfde kapsel, niet tegenspreken… Bijna niemand durfde vragen te stellen, maar Keisuke wel. Coach, hoe moet ik fysiek sterker worden om in Europa mee te kunnen? In Japan is dat al rebels, want ze zijn zo welopgevoed. Bij mijn eerste trainingen moest ik die jongens over­tuigen eens een schouderduw te geven, want bij het minste fysieke contact riepen ze: ­Sorry!”

Honda was een buitenbeentje. Eentje die zijn haar durfde te kleuren en het zou maken in Europa. “Zijn haar durfde Honda pas blonderen toen hij al international was, hoor. Een 15-jarige die het waagde met een andere haarkleur op te dagen, werd prompt naar een strafschool 100 kilometer verderop gestuurd. Het was niet omdat Honda voetbaltalent had, dat hij anders werd behandeld. Zo zijn er in de Japanse scholen geen poetsploegen. De leerlingen houden de school zelf proper: dweilen, boenen, toiletten poetsen. Ja, wij hebben Honda nog toiletten zien schrobben.” (lacht)

Het belangrijkste was dat kinderen zoals Honda hun diploma behaalden, maar voor en na school mochten ze trainen op een zandveld. “Dat was beter voor hun techniek, want techniek is alles in Japan. De Zidane-beweging beheersen ze beter dan Zidane zelf. Voetballers bestudeerden YouTube-video’s van hun idolen en deden niets liever dan met een tennisbal jongleren. Als straf moesten ze soms 100 keer een tennisbal hooghouden, maar ze stopten pas bij 350 keer. Easy. Weet je nog toen Staelens bij het Japanse Oita voetbalde? Wel, hij werd er dol gedribbeld.”

Lost in translation

“Julia, geef Jürgen nog een koffie”, zegt Rudy plots. We kijken op. Benthein noemt zijn vrouw Kazuko plots Julia. “Julia is mijn nickname”, lacht Kazuko. “Japanse vrouwen kiezen vaak een Europese naam. Eigenlijk had hij je ook Jurgensan kunnen noemen. San staat voor mijnheer. Onze beleefdheid, hé. Niet dat Rudy Japans spreekt, hoor. De grammatica is zo onlogisch dat je er als buitenlander jaren over doet om het te beheersen. In Japan behielp mijn man zich met Engels. Grappig, hoor. Understand, riep hij eens voor een volle kleedkamer na een lange uitleg, waarna ze allemaal rechtstonden. Ze hadden alleen stand begrepen.”

Lost in translation, maar Benthein loodste de jonge Honda wel naar eersteklasser Nagoya Grampus Eight, waar de Nederlander Sef Vergoossen trainer was en de 21-jarige Eiji Kawashima in de goal stond. “Kawa maakte toen al de fouten die hij nu nog maakt. Hij durft niet uitkomen op hoge ballen, want in Japan zijn er met al die kleine spelers amper voorzetten. Noch bij Lierse, noch bij Standard later leerde Kawashima dat.”

Honda werd wel een Europese topper. “Ik sprak nog met Rik Van de Velde, toen scout bij Anderlecht, over Honda en bood hem ook aan bij KV Oostende, maar het papierwerk was te ingewikkeld. Sef Vergoossen zat toen al bij VV Venlo en verwelkomde Honda wel met open armen. Niet veel later verhuisde Keisuke voor 9 miljoen naar Spartak Moskou en daarna naar AC Milan. De Belgen lieten toch iets liggen.”

Blue Samurai

Op het WK leren we hem wel weer kennen. Uit de Japanse pers leerde Benthein ondertussen dat Honda vanavond ondanks een lichte liesblessure toch zou kunnen starten. Zijn vrouw heeft ondertussen wel een Belgisch shirt aangetrokken, en beweert geen fan van de Blue Samurai te zijn. “Ik hoop dat Japan goed speelt, maar dat België wereldkampioen wordt.”

Benthein lacht nog eens. “Ze beweert er niets van te kennen, maar als er een Japanner tekent bij pakweg Braunschweig, dan weet ze het, hoor. Geen twijfel.”

Kazuko heeft het laatste woord: “Japanners zijn informatiefreaks. Kijk naar het legertje Japanse journalisten dat Morioka en Kubo volgt bij Anderlecht en Gent. Vijf man voor één speler en daar worden pagina’s en pagina’s over geschreven. Wij weten echt alles: ook over de Rode Duivels.”

“Maar geen roddels, hoor”, besluit Benthein. “Zelfs als Japanse media foto’s hebben van een rokende speler à la Nainggolan, dan nog vragen ze aan die speler of ze die foto’s mogen publiceren. Zo beleefd zijn ze. Japan is clean, ook letterlijk. Zo vind je in Tokio geen papiertje op de grond. Eén keer in de maand hebben de bejaarden cleaning day. Dan ruimen de gepensioneerden de straat op.” Op het WK ontstond ondertussen de trend dat voetbalfans na de match zelf de tribune opruimen. Wie begon daarmee, denkt u?