"Begrijp jij waarom Groen het symbool van de onderdrukking van de vrouw steunt?"

De Gentse Groene onderwijsschepen Elke Decruynaere wist heel goed wat ze deed toen ze totaal onverwacht verkondigde dat er een nieuw reglement zou komen waarbij gemeentescholen verplicht het dragen van de hoofddoek moesten toelaten, tenzij ze een verbod konden argumenteren.

Zij deed dit op een moment dat er geen politieke vergaderingen met haar coaltitiepartners meer voorzien waren. Want zij wist heel goed dat die wel bedenkingen zouden hebben als een dergelijke ingrijpende maatregel niet eerst binnen het college was afgetoetst. En zij was heel goed op de hoogte dat vooral Open-VLD niet akkoord zou zijn. Dus speelde ze solo-slim en haalde de media.

Dat ze de maatregel nadien moest intrekken, had ze waarschijnlijk wel ingecalculeerd. Het was er haar en haar partij om te doen om een duidelijk boodschap te sturen naar moslimkiezers. Dat soort electorale propaganda drie maand voor de verkiezingen is altijd meegenomen.

Sophie Bracke, Open-VLD-schepen was tevreden dat het nieuwe reglement er niet komt. Ze stelde dat "het debat over de plaats van religie in de openbare ruimte maatschappelijk zeer gevoelig ligt."

Die bedenking komt op zijn tijd, want sommigen zijn al of niet om electorale redenen bereid om elke vorm van religieuze radicalisering te tolereren en de impact van toegevingen zoals het dragen van een hoofddoek in scholen te minimaliseren of zelfs te negeren.

Ik vraag me af hoe schepen Decruynaere haar tolerantie tegenover het dragen van religieuze tekens in de openbare ruimte zou uitleggen aan vrouwen in moslimlanden die op gevaar van hun leven ijveren voor het recht om die niet te moeten dragen.

Het heeft me altijd verbaasd dat een partij als Groen die van bij haar ontstaan geijverd heeft voor internationale solidariteit, de strijd van die vrouwen negeert en het symbool van hun onderdrukking hier aanprijst. Alsof er geen universele waarden bestaan, zoals gelijkheid tussen man en vrouw of de vrijheid om zich niet aan een godsdienst te moeten onderwerpen.

Ik vraag mij ook af hoe Groen zich zou gedragen hebben in de jaren zestig en zeventig toen in Vlaanderen de almacht van de katholieke kerk werd bestreden. Zou de partij toen de zijde hebben gekozen van de ultra's binnen de kerk, net zoals ze nu zonder schroom toegeeft aan de radicale islam? Misschien heeft het gemak waarmee Groen plooit voor een radicalisering van de islam te maken met de katholieke achtergrond van heel wat van hun leidinggevende figuren.

Zo hoorde ik ooit op een vergadering een voormalig minister protesteren tegen een voorstel om godsdienstonderwijs te vervangen door filosofie. En een minister van Staat zei me ooit  er geen probleem mee te hebben dat een non in habijt het tv-nieuws zou presenteren...

Vrijzinnigen kregen vroeger vaak te horen dat het de vrije keuze van de gelovigen was om zich te onderwerpen aan religieuze voorschriften, net zoals nu wordt voorgehouden dat vrouwen zich uit vrije wil houden aan regels die opgelegd worden door mannen. Wie vanaf jonge leeftijd in koranscholen onderworpen wordt aan een religieus wereldbeeld weet niet altijd meer wat vrije keuze is en indoctrinatie.

Het internet biedt een goed beeld hiervan. Het volstaat te kijken naar de site kids.islamweb om te weten hoe dit in zijn werk gaat. In leuke animatiefilmpjes wordt verteld hoe het geloof en de Koran richtlijnen zijn voor alle aspecten van het leven. In een filmpje over wetenschap legt een vader aan zijn zoons uit hoe Allah in al zijn wijsheid er voor gezorgd heeft dat de aarde rond de zon draait. En aan hun zusje legt een pop met hoofddoek uit waarom ook kleine meisjes een hoofddoek moet dragen.

Door hoofddoeken toe te laten in het onderwijs, gaat men mee met een radicale strekking in de islam die aan de godsdienst een steeds grotere plaats wil geven in het openbare leven. Twintig jaar geleden werd de islam nog veel persoonlijker beleefd. Hoofddoeken waren een uitzondering, op geen vitrine van een snack of restaurant stond het woord halal en de druk om de ramadam streng te beleven, bestond niet. 

Daar is sinds die tijd behoorlijk wat ten kwade veranderd, althans voor wie van oordeel is dat een religieuze beleving niet mag opgelegd worden. Sommige politici willen die evolutie ook al omwille van electoraal opportunisme niet zien en blijven het dragen van de hoofddoek als een detail en een zaak van persoonlijke vrijheid zien. Ik hoop dat de bedenkelijke demarche van Decruynaere ten minste één positief gevolg zal hebben : dat er een discussie mogelijk is over de plaats van de religie iin onze samenleving ...