Tom Grennan op Rock Werchter: pop van de ongevaarlijkste soort

Zo’n goeierd, die Tom Grennan. Ontdekte z’n eigen stem en stoemelings, toen hij op een dronken feestje The Kooks karaokede. Maakte in z’n studententijd latte in een hip besnorde koffiebar. En heeft het juiste trauma: op z’n achttiende – net toen hij het zingen een beetje ernstig begon te nemen – trakteerde een groepje scum hem op rake klappen. Sindsdien zit er een hoop metaal in zijn lijf.

Maar de muziek dus – debuutalbum ‘Lighting Matches’ is net uit. ‘Polished pop-soul with a wideboy touch’ schreef The Guardian over Grennan, en wie ben ik om dat Engelse Dagblad voor Slimme Mensen tegen te spreken? Maar ‘de secundaire geslachtskenmerken uitstellende pop voor iets te gelukkige mensen’ had ook gekund. Of: ‘die massage waarbij je net iets te opdringerig ingeolied wordt met aromatische, al je organen reinigende biozalfjes’.

Zoetigheidjes

Tom Grennan doet in pop van de ongevaarlijkste soort, zo bleek op The Slope. ‘Praying’ en ‘Lucky Ones’ waren tot sing-along nopende zoetigheidjes, ‘Sober’ presenteerde zich als zo’n zomers springding dat het eigen lichaam wulps aanbiedt aan de hele FM-band. Grennan stond te blaken van levensvreugde, prononceerde de korrel in zijn stem, en gaf in zijn bindteksten vijf sterren aan Eden Hazard, de zon en het publiek – alles was goed, lief en motivational quote-optimistisch.

‘Found What I’ve Been Looking For’ was exemplarisch: zo’n boterhammetje pathos dat makkelijk binnenschoof, omdat je nu eenmaal, daas van de eerste festivalpintjes en verliefd op dat bloemige meisje naast je, ontvankelijk was voor weekendfilmsentiment.

Ach, op een festival, met die stoned grijnzende zon op je kop en die prettige loomheid die je gedachten infecteert, viel het allemaal prima te lijden. Maar alles déúgt zo aan Tom Grennan, en daarom hoef ik niet per se met ‘m op café. Dat er ‘Something in the Water’ zit, meldde hij ons nog in zijn slotnummer. Natúúrlijk zit er something in the water, Tom: pipi van luie badgasten.