Vince Staples op Rock Werchter: een hongerige, emotieloze hyena

De rapper uit Long Beach oogde koel, apathisch, emotieloos en afstandelijk op Werchter - dat is geen sneer. Zijn show is niet bedoeld als fitness-groepsles. Beter gezegd: hij gedraagt zich niet als een jolige aerobics-instructeur. Het is performance art wat hij levert. Hij is een provocerende nihilist, een droogkomische sarcast en een principiële antagonist. Zijn afstandelijkheid kan snel worden verward met onverschilligheid of nonchalance. 

In een interview daarover verklaarde hij: "Yeah, it's just not about them, and I think that's a relief in their sight. When you think about a museum, the best art is going to hang on a wall on its own." 

Het concert dat hij eerder deze zomer in halflege tent op Parklife in Manchester gaf, was ronduit meesterlijk - een show van Olympisch niveau. Veruit de beste hiphop-show die we dit jaar hebben gezien. Maar - alas! - in KluB C wilde het niet boteren. De geluidsmix was een logge brei, de 808’s lagen te snurken en Vince zelf, klonk té ver weg.

Enkele maanden geleden gaf Vince zijn eigen draai aan het belangrijkste stijlfiguur in de hiphop: het middelvinger-manifesto. Hij lanceerde een GoFundMe-campagne onder de naam ‘GTFOMD’. In de bijgeleverde videoboodschap begon hij met excuses: "We've gotten a lot of complaints about our recent show performances, energy on stage, production choice. We would like to apologize for that." 

Een sympathieke klantenservice-grijns sierde zijn gezicht - de meester-troll aan het werk. De strekking: als tegen de gestelde deadline het bedrag van 2 miljoen dollar zou worden gehaald, beloofde hij forever z’n bek te houden. "No music, no interviews, no social media." Van die twee miljoen zou hij vervroegd met pensioen gaan, zowel een hond als een Honda aanschaffen en zich terugtrekken in Palmdale, een vinex-wijk in de buurt van Los Angeles. Het hele gedoe bleek een promotiestunt voor zijn nieuwe single ‘Get The Fuck Off My Dick’ te zijn. Een middelvinger naar de naysayers en vandaag hét aangewezen openingssalvo voor zijn set in een barstensvolle KluB C.

Barstensvol, ja. U was en masse komen opdagen en bereid om uzelf volledig de verdoemenis in te moshen. En Vince? Die cirkelde, voorovergebogen als een hongerige hyena, rond op een uitgestorven podium. Een donker silhouet sluipend door een dikke mist, enkel verlicht door de zoemende schermen achter hem. Op het led-scherm waren flitsende videofragmenten te zien. Flarden van de troep - de dood, de humor, de seks, het verderf - die we via onze telefoon, computer en televisie voorgeschoteld krijgen. "Het einde van The Matrix Reloaded meets rave-kelder in Noord-Engelse industriestad", krabbelden we in ons notitieboekje.

Tsunami van lage frequenties

‘Big Fish’ was futuristische g-funk met een grimmig randje en ‘745’ een loodzware slow jam, die met z’n afgebogen synth een zinderende tsunami van lage frequenties onze kant op joeg. ‘BagBak’ was een wonderschoon huwelijk tussen container-rave en lowrider-bounce. Moordende West Coast shit uit het Los Angeles van Blade Runner - dansbaar, avant-garde, maar niet vergezocht.

 Anders dan aan de East Coast ligt de oorsprong van West Coast-rap in p-funk en electro. Dr. Dre - één van de founding fathers van de g-funk én prominent lid van gangsta-rap collectief N.W.A. - wordt niet graag herinnerd aan die tijd, maar in de jaren 80 begon hij zijn carrière in de slappe electrohop-band, World Class Wreckin’ Cru. Toen in Brooklyn de keiharde breakbeats van Run-D.M.C. uit de achterbakken van personenauto’s werden gepompt, dansten ze in Los Angeles op de snelle electro beats van Egyptian Lover. 

De elektro van Vince Staples is alles behalve gelikt, maar vandaag moeten wij eerlijk bekennen dat het toch relatief slap klonk.