Angèle, zaterdag op Werchter: "Instagram, dat ben ik"

'Zo natuurlijk als een klaterend berg­beekje', schreven we afgelopen weekend over dat Brusselse meisje dat zo vrolijk en uitbundig over het Couleur Café-podium dartelde, in haar rode Adidas-­joggingbroek en blauwe kimono. Wat u daarbij moet weten: terwijl het snel aandikkende publiek stond uit te puffen in de schaduw, danste en huppelde Angèle een uur lang in de loden zon. Maar geen seconde verloor ze haar frisse cool.

“Op het podium voel ik mij op mijn gemak, ja", vertelt ze backstage op Couleur Café. "Misschien omdat ik mijn ouders altijd op het podium heb zien staan, en daarna ook mijn broer. Al is niet elk concert hetzelfde. Soms voel ik me goed en vol zelfvertrouwen, maar er zijn ook dagen als vandaag: net voor het optreden zag ik mijn ouders even, er lopen hier vrienden van mij rond en gisteren hadden we wat technische problemen. En dan nog eens die zon recht in mijn gezicht. Ik speelde precies toch wat minder, maar de emoties waren wel sterker.”

Voor wie het nog niet weet: haar oudere broer, dat is de razend populaire Brusselse hiphopper Roméo Elvis – check op YouTube zeker eens de live­versie van hun duet ‘J’ai vu’: hij mister cool met zijn diepe stem, zij de lieflijk zingende engel. De ongetwijfeld trotse ouders van deze twee zijn Serge Van Laeken aka Marka, vroeger bassist bij Allez Allez, en Laurence Bibot, een in Franstalig België bekende comédienne.

Couleur Café was de eerste halte in de overvolle festival­agenda van Angèle. Volgen nog: Rock Werchter zaterdag, Les Ardentes, Dour, Dranouter, Pukkelpop en nog een rist optredens in Frankrijk. We hebben het even nageteld voor u: de komende maanden heeft ze 38 concerten te spelen. Niet slecht voor een beginnende zangeres die niet eens een debuut­plaat uit heeft – die volgt pas dit najaar. “Het gaat zo snel allemaal. Of het over­weldigend is? Ik heb nauwelijks tijd om daar bij stil te staan.”

‘La loi de Murphy’ en ‘Je veux tes yeux’ – de twee oorwurmen waarmee ze zich het laatste jaar inévitable maakte – zijn eigenlijk uitlopers van een wel zeer succesvol Instagram-bestaan.

“Ik postte korte filmpjes waarin ik covers zong. Ik studeerde toen piano aan het conservatorium in Antwerpen, maar ik was dat beu. Die studie is niet interessant voor iemand die zelf muziek wil maken. En toen heeft Sylvie (Farr, ooit haar baby­sit en scouts­leider, vandaag haar manager, LB) voor mij een optreden geregeld in een café. Ik had toen nog geen enkel eigen nummer. Of jawel, twee. Ik heb er toen vijf geschreven in een week tijd.” We spreken over een kleine drie jaar geleden en @angele_vl had toen zo’n 2.000 volgers. Dat is wellicht meer dan u er hebt, maar in Instagram-land zijn ze van zo’n cijfer niet onder de indruk. “Maar het waren wel vooral Brusselaars, en van hen kwamen veel mensen naar dat eerste optreden.”

Toezeggen voor een optreden zonder nummers, dat klinkt alsof je zelfvertrouwen op overschot hebt. Angèle: “Nou, nee. Maar ik liep toen een beetje verloren. Sylvie had een vriend met een bar, ze vroeg of ik er mocht komen zingen en opeens daagde er veel volk op.”

Wat daarna gebeurde, laat zich samenvatten als: de bal ging aan het rollen. Een dik half jaar geleden zat ze aan 35.000 volgers, deze week al aan 328.000. Belangrijker nog: als ze optreedt, dan kopen die mensen massaal een ticket. “Waar ik ook speel het laatste jaar, er komen altijd veel mensen luisteren. Mensen die mijn nummers niet kennen. Dat is de kracht van Instagram.”

Groot worden dankzij Instagram, dat is wel heel millennial.

“Dat is zo. (lacht) Ik zit er nu drie jaar op, en het gaat snel. Instagram is super­belangrijk: ik kan communiceren hoe ik wil, op een heel natuurlijke manier, zonder afhankelijk te zijn van de traditionele media. Mensen weten ook dat ik het ben. Sommige journalisten verdraaien je woorden en dat ergert me. Instagram, dat ben ik.”

Artiesten die volledig op Instagram steunen, is dat de toekomst?

“Instagram, Facebook, Myspace: die sociale media komen en gaan. Maar het is wel iets nieuws, dat kunstenaars­bestaan zonder de klassieke media. Als ze goede dingen maken, tenminste.

“Ik heb een buzz kunnen creëren dankzij mijn video’s, maar ik moest die aanwezigheid op Instagram wel kunnen omzetten in muziek. Soms worden mensen heel snel bekend op sociale media, maar zijn ze niet klaar voor de volgende stap. Je moet er staan. Ik wilde echt graag zangeres worden. Ik ben meteen nummers gaan schrijven en gaan optreden.”

Ben je soms bang dat het niet meer is dan dat: een hype?

“Ja, en nog altijd. Het gaat allemaal zo snel. Het album, dat wordt de echte test.”

De plaat is klaar?

“Ja, sinds gisteren.”

Tevreden?

(slaakt een zucht van opluchting) “Ja. Nu ja, we moeten nog mixen. Maar ik ben wel blij met de nummers.”

Je bent ook tot hier geraakt zonder platen­label. Een bewuste keuze?

“Ik wilde zolang mogelijk vrij en onafhankelijk zijn. De meeste artiesten die ik ken, hebben shitty contracten getekend en ook mijn vader zei: opletten, niet te snel tekenen. Ik heb lang gepraat met een label dat uiteindelijk zei: je moet wel wat dimmen met die grimassen op Instagram. Toen begreep ik dat ze niet te vertrouwen waren en geen benul hadden van wie ik ben.

“Ik heb wel een contract met een publisher die me helpt mijn nummers op allerlei platformen te zetten, want dat is redelijk ingewikkeld. En ik werk nu ook samen met Universal. Zo’n major biedt steun: ze helpen met de promotie en dankzij hen kan ik nu de video­clips maken die ik wil. Ik ben een controle­freak, maar het lukt niet meer om alles zelf te doen.”

Waarover gaat je nieuwe plaat? Zijn er thema’s die vaak terugkomen in je teksten?

“Over dingen die mij pissig maken, zoals sociale media. Omdat die vaak de realiteit vervormen en omdat het uiterlijk er primeert. Niet dat ik de wereld wil veranderen, eerder omdat ik behoefte heb om erover te praten. Als ik zing over de plek van de vrouw in deze wereld, dan sta ik niet op de barricaden van het feminisme, maar vertel ik over mezelf en de seksistische situaties die ik soms tegenkom.”

Je wilt niet de stem zijn van je generatie?

“Nee, want ik ben niet representatief. Mijn generatie is zo groot en breed, dus hoe kan ik die ambitie koesteren? En hoe zelden staat zo iemand op? Stromae is wel zo’n stem. Hij zingt over grote en harde thema’s die confronterend zijn, en toch slaagt hij erin om mensen bij elkaar te brengen. Vlamingen én Frans­taligen. Maar dat is niet mijn weg.”

Er zijn vast veel jonge meisjes die erg naar jou opkijken.

“Dat besef ik. En ik sta daar wel bij stil. Ik probeer een positief voorbeeld te zijn en mensen zo te raken. En op mijn concerten wil ik dat mensen het leuk hebben en zich amuseren.”

Als je zingt over seksisme, betekent dat dat je daar veel last van hebt?

“Minder dan de meeste vrouwen. Ik ben geprivilegieerd natuurlijk, als zangeres. In de muziek­sector lijkt dat wel mee te vallen, maar het grote probleem is het gebrek aan erkenning: ze is de dochter van, haar broer schrijft haar liedjes...

“Dat er een hoop mannen achter mij staan, dat is een idee dat echt gebetonneerd zit in de hoofden van mensen. Bij mannen hoor je die opmerkingen niet, terwijl daar evengoed een hele machine achter zit. Maar ik werk keihard, en dan wordt dat zowat weggewimpeld. ‘Ach ja, dankzij haar ouders’. Dat is hard, en niemand zegt dat over mijn broer. O, wat ik ook vaak hoor: ze is mooi, dus ze heeft het makkelijk.

“Dat doet me pijn, en ik vind het niet simpel om daar­over te praten, want je wordt zo snel misbegrepen. Maar het is belangrijk dat het duidelijk is – en daarin is Instagram ook een kracht – dat meisjes evenveel kunnen als jongens, dat ze niet enkel uitvoerders zijn. Ik ken zoveel meisjes die componeren of schrijven.”

Er verschijnt geen artikel over jou zonder vermelding van je broer en vader. Hoe vervelend is dat?

“Het is normaal en ik ben fier. Alleen de interpretatie is soms vervelend of ronduit misogyn: Angèle als het kleine nakomertje dat teert op het succes van anderen.”

Ik vond op YouTube een sketch van je moeder en het viel me op hoe hard je uiterlijk op haar lijkt. Wat heb je nog van haar?

“O. (kijkt verrast) Mijn moeder heeft de kracht om verschillende personages te spelen, dat is iets wat we van haar geleerd hebben.”

Ben je een personage op het podium?

“Nee, maar ik ben wel een speelvogel en dat heeft mijn moeder ook. Ze kan moeilijke situaties met veel humor verlichten. Dat is belangrijk, ook in mijn wereld, waarin je snel geneigd bent om een dikke nek te krijgen of alles heel serieus te nemen. Ik heb een fantastisch beroep, maar als ik daar niet lichtvoetig in kan ­staan, ben ik snel verloren.”

Ook op Couleur Café die dag: Damso, die grof­gebekte rapper met wie de popzangeres een bijzondere geschiedenis deelt. Angèle zingt trouwens mee op zijn nieuwe plaat Lithopédion.

Toen hij een keyboard­speler zocht voor zijn live­shows, deed zij auditie en kreeg ze de job. Ze wilde ervaring opdoen en sprong, al bracht haar moeder haar hoogst­persoonlijk naar de eerste repetitie, om die jongeman even duidelijk te maken dat hij zich vooral niets in het hoofd moest halen.

Later nam hij haar mee op tournee als zijn voor­programma. Toen de Belgische voetbalbond de Brusselaar wat later dumpte als zanger van het officiële WK-lied omdat hij al eens de woorden ‘pute’ en ‘salope’ gebruikt, reageerde Angèle dat mensen moeten begrijpen waar hij vandaan komt en hoe hij taal gebruikt.

Wat bedoelde je daarmee?

“Ik kan niet voor hem spreken, en ik kan me voor­stellen dat een moeder die niets van rap kent en plots een nummer van Damso hoort, denkt: what the fuck? Maar je moet ook beseffen dat het niet Damso is die het seksisme en de codes van hiphop heeft uitgevonden. Hij is hard en provocatief en natuurlijk zijn er jonge gasten die dat horen, maar seksisme is overal. Je kunt dat niet zomaar op zijn schouders leggen. Hij reageert ook maar op de maatschappij die voor hem ligt. En er is ook een andere kant: ik heb veel concerten met Damso gedaan, en ik heb mij ook vragen gesteld. Maar elk optreden zag ik jongeren die lachten en dansten en die blij waren dat ze er bij waren. Zijn melodieën zijn zo sterk. En hij heeft íéts, ik kan het niet uitleggen.

(gaat onverstoorbaar door) “Jongeren houden van Damso omdat hij hard is, omdat hun ouders hem niet moeten en omdat ze willen rebelleren tegen de maatschappij. Daarvoor dient hiphop ook. Ik begrijp de frustratie van feministen en ik onderschrijf zijn boodschap niet, maar er moet een plek zijn om die dingen te zeggen. Wat ook belangrijk is: hij is echt een steun voor mij geweest. En het was soms heel moeilijk: in de hiphop­scene zitten ze niet te wachten op een kleine blondine die van ‘lalala’ komt doen. Maar uiteindelijk was het net super­interessant om als jong meisje in die wereld rond te hangen en te beseffen dat die mannen totaal niet vrouw­onvriendelijk zijn. Minder zelfs dan sommige pop­artiesten.

“Ik vind het cool dat er een vrouw zingt op het album van Damso. Het is geen hardcore­nummer vol beledigingen, en dat vindt hij goed zo. Dat is leuk: we kennen elkaars muziek en we werken goed samen.”

Haar manager gebaart dat de tijd erop zit. Zo gaat dat bij druk­bezette pop­artiesten in hoog­zomer. We knijpen er snel nog een laatste vraag van af. Nu ja, twee.

Hoe belangrijk is deze carrière voor jou? Wat als mensen de plaat maar niets vinden?

“Op dit moment schuif ik mijn leven opzij voor de muziek. Dus ja, ik neem het heel serieus. Ik doe wat ik moet doen, ik werk hard en ik doe mijn best. Ik ben heel perfectionistisch. Maar op het podium en op Instagram probeer ik zo licht mogelijk te zijn.”

Maar dat je je leven even op pauze moet zetten, dat gevoel heb je wel?

“Ik kies er zelf voor, maar ja. Ik heb een vriend en die zie ik niet veel. Hij is fier en hij begrijpt dat, maar soms is het moeilijk. En er zijn soms momenten dat er in de familie iets ernstigs gebeurt en dan is het raar om er niet echt te kunnen zijn. “Iedereen duwt mij om verder te gaan, maar soms (hijgt) ... wil ik gewoon thuis zijn, slapen en even wat tijd voor mezelf nemen.”

En Angèle springt op, glimlacht gewillig voor de wachtende jonge meisjes die met haar op de foto willen en luistert aandachtig naar haar manager die haar iets in het oor fluistert. Onze gok: de lange lijst plicht­plegingen waaraan een opkomende pop­artiest na een uitputtend optreden nog aan moet voldoen. Of de reis­instructies voor Carbourg, nog voorbij Rouen, waar ze de volgende dag zal spelen. Ze knikt, ze zwaait nog eens en verdwijnt. 

Angèle, zaterdag om 14.30 uur in The Barn op Werchter