isaac gracie op Rock Werchter: zwelgen in zelfmedelijden
isaac gracie gebruikt geen hoofdletters, want hij zet niet graag ergens een punt achter. ‘t Is een man die zijn verleden als een anker achter zich aan sleept. In The Slope - het fonkelnieuwe showcase-podium van Werchter - had hij zeven songs nodig om de hechtingen uit zijn mentale wonde te trekken.
isaac houdt ervan om tere korstjes open te krabben en vervolgens met z’n ongewassen klauwen de boel te infecteren. Zijn songs zijn etterende trauma’s die maar niet willen helen. Misère is de vijver waar hij het liefst gaat vissen. Soms vindt hij er parels, soms hengelt hij songs op die een ander terug zou hebben geworpen.
‘last words’ was een Nickelback-song in een doorzichtige vermomming. Zijn ‘don’t you try to sa-aa-ave me’, klonk als een gecastreerde Chad Kroeger. Liters aan zelfbeklag met een muffin-top, een cowboyhoed en het gebit van Jean-Marie Pfaff, verscholen in een Britse bleekscheet.
Angsten
Maar soms had isaac dus een pareltje te pakken. Het glorieuze ‘terrified’ bibberde als een pasgeboren hertje en ontboezemde existentiële angsten: "You know, I'm terrified that maybe / I wasn't cut out for this." Het Imposter Syndrome uitgelegd in een simpel zinnetje.
Zijn we niet allemaal bang om door de mand te vallen? Het is een hardnekkige kwaal, een hinderlijke bijwerking van een tijd waarin geen enkele politieke filosoof überhaupt durft na te denken over een alternatief voor globaal kapitalisme. Maar dat terzijde. isaac’s bevende tremelo gaf die song de melancholie van een gekortwiekt naaldwoud. Toen ‘running on empty’ werd ingezet, bleek dat naaldwoud waar isaac ons mee naar toe had geloosd, de filmset van de nieuwe American Pie te zijn. Een staaltje Disney-melancholie. Helaas.
Tijdens ‘silhouettes of you’ werd het duidelijk dat geen enkele rebound hem op andere gedachten kon brengen. Zwelgen in zelfmedelijden kan prachtige kunst opleveren, maar subtiliteit is ook een schone zaak. Een sterk contrast met het beeldige ‘the death of you & i’. Die song begon bij Chris Isaak op het strand en eindigde ergens bij de Kaiser Chiefs tijdens oud en nieuw: "Everyday I love you less and less!", maar dan zonder de manische triomfantelijkheid van Ricky Welson.
Een technisch mankement in de laatste 5 minuten dwong isaac op de valreep nog toch crowd work: "The trials and tribulation of modern technology. I don’t think the Rolling Stones had to deal with this shit."
Terwijl er nog aan z’n in-ear monitor werd gesleuteld begon hij alvast met ‘reverie’, een lief slaapliedje om ons terug de wei op te sturen. "Hey babe / What do you expect me to say? / I could tell you that I'm doing great / But darling I'm just not okay." Nee hoor, isaac. U deed het prima.