Is Snow Patrol nu écht erger dan chlamydia? “Als je als Bryan Adams klinkt, vraag je erom”

Hoongelach overstemt de treurige rouwmars, die Air Traffic kort na de middag op de Main Stage brengt. We peilen tijdens het optreden van dé comebackband naar de mening van de festivalganger over Snow Patrol. “Snow Patrol!?”, zucht Tommy (30). “Da’s muziek voor janetten.” Ook zijn eega Marjolein (26) neemt geen blad voor de mond. “Heb je hun laatste single ‘Don’t Give In’ al eens beluisterd? Als je bij je comeback als Bryan Adams klinkt, vraag je er uitdrukkelijk om in de grond geboord te worden.”

Slaapkamerposters

Snow Patrol is – voor de mensen die van toeten noch blazen weten – de Schotse band rond Gary Lightbody, die getormenteerde zielen sinds 1998 van pleisters voorziet. ‘Chasing Cars’, ‘Run’ en ‘Just Say Yes’ zijn de hymnes van de generatie twentywhatever – late twintigers, vroege dertigers die hun slaapkamer in het ouderlijk huis met posters van The Kooks, Air Traffic en Razorlight versierden – het volk dat het Sportpladijs de hemel vond, quoi. Tijden veranderen, de mening van de niet-fans over Snow Patrol klaarblijkelijk niet.

Met Wildness bracht Snow Patrol eerder dit jaar voor het eerst in zeven jaar nieuwe muziek uit. Het is het relaas van een depressie, alcoholverslaving en een writer’s block die vooral in trek is bij de met pathos besmette muziekfan. “Blijkbaar heeft Gary Lightbody een zwaar drankprobleem gehad? Nee! Die man heeft de rock-‘n-roll uit het concept drankprobleem gezogen”, sneert Elias (27), die voor Queens of the Stone Age, Arctic Monkeys en de Rode Duivels naar Werchter is afgezakt.

Treurwilg

Je kan er niet omheen: de smaakpolitie zet Snow Patrol bij het vuilnis. Hoe later op de avond, hoe dichter we bij de spionkop sluipen, hoe meer bandshirts van de Schotse groep in het oog springen. Wanneer we Sam (22) confronteren met de gifgroene diarree aan kritiek, die Snow Patrol over zich heen krijgt, blijft hij er opvallend rustig onder. “Ach, ieder zijn mening. Dit hier (wijst naar Russ op het podium, die op dat moment bezig is, red.) spreekt mij ook niet aan. Maar aan de moshpit te zien kan de gemiddelde Werchterganger dit smaken. Ik ben blij voor hen.”

Waarom betekent Snow Patrol zoveel voor Sam? Hij recht de rug, en toont fier zijn negen jaar oude shirt van de band. “Snow Patrol is de allereerste band die ik ooit live zag – een mijlpaal in mijn jonge leven. Ik weet heus dat er honderden groepen zijn die dezelfde muziek maken, maar ik hoor Snow Patrol graag en het katapulteert mij terug naar een fijne tijd. Meer kan ik je daar niet vertellen. Sorry.” Het is altijd hetzelfde liedje als het over Snow Patrol gaat. “Jeugdsentiment”, is Fien (26) duidelijk. “Ze hebben fijne, melancholische songs die mij ontroeren. Een artiest die je op jonge leeftijd heeft geraakt, kan je nadien nooit meer loslaten.”

Het zal Gary Lightbody worst wezen dat de zelfverklaarde elite allergisch is aan de op de traanklieren mikkende muziek van zijn band. Wanneer de Schotten na jaren afwezigheid op het podium wandelen, kijken ze tienduizenden jonge mensen in de ogen. Lightbody oogt als vanouds half treurig, half enthousiast, maar die hangende schouders en knak in de ziel hebben hem wel windeieren gelegd: van alle treurwilgen op aarde is Lightbody degene met het mooiste palmares. Chris Dusauchoit is er niets tegen.

Huwelijksaanzoek

Nee, Snow Patrol reserveert met zijn weinig originele kleffe gitaarpop geen plek in de annalen van de popmuziek, maar dat deert de massa aan de Main Stage duidelijk niet. ‘Shut Your Eyes’ is het eerste bescheiden hoogtepunt van de set. Armen haken in mekaar, emoties gaan overstag. Na ‘Chasing Cars’ en afsluiter ‘Just Say Yes’ transformeerden de eerste rijen in de watervallen van Coo.

Tranen! Geluk! “Garry is bae”, blèrt Loredana (20) na afloop van de Grote Pathosshow. “Toen ik voor het eerst op Rock Werchter was, zat ik tijdens ‘Chasing Cars’ in een onbekende zijn schouders. Wat. Een. Magisch. Moment. Sindsdien zullen ze mij nooit teleurstellen. Snow Patrol is de band van de eeuwige ontroering.” Haar liefde voor de Schotten gaat zelfs zo ver, geeft ze aarzelend, toe dat ze hoopt dat Snow Patrol op een dag haar soundtrack op de Grote Vraag zal voorzien. “Als niemand mij ten huwelijk vraagt op de tonen van ‘Just Say Yes’, ga ik héél teleurgesteld zijn.”