Angus & Julia Stone op Rock Werchter: kippenvel bij 35 graden
"Snel dit, want Angus & Julia Stone waren boring as fuck, en de match gaat beginnen." Althans, zo hadden wij onze review willen aanvatten en ook snel weer afronden, maar helaas.
Feit is dat wij van Angus & Julia Stone op plaat de ballen begrijpen. Zelfingenomen flutfolk zonder het genie van pakweg Neil Young, de drive van Fleet Foxes of de weerhaken van Richard Thompson of de hemelse snik van Sandy Denny in Fairport Convention. De nieuwe feiten zijn dat Angus & Julia, met de geluidsinstallatie van The Barn onder de voeten, een imposante lichtshow/backdrop en een geweldige groep in de rug, en een volle tent voor de neus behoorlijk indruk op ons hebben gemaakt.
Het moet gezegd dat de stem van Angus aanvankelijk beter uit de verf kwam dan die van Julia, maar ook dat werd gaandeweg rechtgetrokken. Een eerste hoogtepunt was ‘Snow’, amper twee songs ver in de set. Julia zong van ‘Lalalalala’, en op de backdrop begon het te sneeuwen. Kippenvel bij vijfendertig graden Celsius.
In ‘Oakwood’, één song verderop, keken we vier minuten lang op de achtersteven van een Ferrari Testarossa, iets wat ons sinds Miami Vice en die ene koortsdroom een paar jaar geleden op de E314 niet meer was overkomen.
Angus & Julia Stone waren in The Barn veel potiger dan op plaat, speelser, veelzijdiger. ‘Hoe gaat het met jullie?’ vroeg Julia in schattig Nederlands voor ze ‘Private Lawns’ inzette, een song van hun allereerste EP. Met ons ging het goed, en het werd er toen die lome reggae-beat van ‘Private Lawns’ door de Barn bonkte alleen maar beter op. Een banjo-solo (een banjo-solo!) en een wel heel erg aan The War On Drugs (goeie groep!) schatplichtig ‘Who Do You Think You Are’ zorgden ervoor dat ons gemoed voor het verdere verloop van het concert op zonnig stond. Zelfs ‘For You’, het soort flutfolk waarmee ze ons op een verkeerd spoor hadden gezet, kon er vervolgens best mee door.
Anyway: mening bijgesteld.
