Curtis Harding op Rock Werchter: bulderen, kreunen en verleiden
Curtis Harding kwam ons verleiden met openingszinnen die we weliswaar eerder hadden gehoord, maar ons toch charmant in de oren klonken. Nu ja: de avondzon lag zó fraai boven de horizon te rusten en de cocktails die hij ons aanbood zagen er zó verrukkelijk uit...
De kracht van Curtis Harding is ook direct zijn achilleshiel: hij is soms iets té geraffineerd in het imiteren van zijn helden. Cream, Stevie Wonder, Curtis Mayfield, The Meters - hij breit er mooie quilts van. Op zijn jongste worp, ‘Face Your Fear’, werd hij een handje geholpen door Brian Burton a.k.a. Danger Mouse. Zijn gepolijste, antieke productie klonk een tikkeltje té ondergesneeuwd naar onze smaak - iets te veel artificieel stuifzand op het vinyl.
In een rijkelijk gevulde KluB C begon Curtis op z’n dooie gemak aan zijn Werchter-debuut. Het gekozen openingssalvo, ‘The Drive’, bevatte weliswaar meer seks, meer bedwelmende sigarettenwalmen en meer sfeervol sepia dan de plaat, maar toch: het klonk zo licht als een veertje, generisch haast. Op een schaal van Lenny Kravitz tot Vintage Trouble, neeg het meer naar die laatste; wellicht omdat de stemmen van Curtis en Ty Taylor (de leadzanger van Vintage Trouble) identiek zijn. Maar Curtis had meer wapens tot zijn beschikking: hij kon bulderen als een Gospel-priester, kreunen als Bobby Womack of à la Curtis Mayfield de hoge registers in duiken. ‘t Zat allemaal verstopt in die scheur van hem.
Tijdens ‘Go As You Are’ werd de falset voor het eerst aan de praat gekregen. Aanvankelijk kampte hij met opstartproblemen - hij had blijkbaar nog steeds last van de verkoudheid die hij vorig jaar in de Botanique had opgelopen. ‘Next Time’ was een fijne psychedelische wandeling, een LSD-trip in de woestijn van Joshua Tree, maar we kenden die route al. Het ‘See you later, babe’ van de plaat werd vervangen door een vurig ‘See ya later, bi-atch!’ Toch duurde het tot ‘Ghost Of You’ eer Harding ons écht betoverde. Op de plaat voelde het lieve dichtwerk aan als een holle belofte, in KluB C ontpopte die song zich tot volwassen oorwurm. Dat kwam door het Mark Knopfer-esque getokkel dat er doorheen werd gevlochten.
‘Face Your Fear’ werd met melodramatische strijkers - denk aan Ashford & Simpson’s ‘Bourgie Bourgie’ - uitvergroot tot ghetto-opera en de brommende baritonsaxofoon voegde een aangename working class vibe toe aan ‘Heaven’s On The Other Side’. De soul kwam van across 110th street. ‘Wednesday Morning Atonement’ werd opgekalefaterd tot een song waar Lenny Kravitz jaloers op zou zijn. ‘If You Can’t Say No’ van voornoemde rocker spookte door ons hoofd.
Curtis Harding is een puike festivalact - nostalgie en authenticiteit sloten elkaar niet uit op Werchter, maar tot een zinderend bacchanaal kwam het niet.