Jorja Smith op Rock Werchter: moordstem, prachtvrouw, goeie songs, maar geen click
Zou Jorja Smith de r&b-toorts wél brandende houden na de makke Werchtershows van Kali Uchis en IAMDDB? Nou ... ongeveer.
Wat een verschijning, die Jorja Smith. Een 21-jarige godin, street en aards tegelijk, in een naïef zomerjurkje maar mét coole cornrows. Op de blog The Cut werd haar puntgave huid laatst als volgt beschreven: “The sort of skin that makes normal people think: God, I need to drink more water.” Dat denken wij trouwens ook al drie dagen lang op dit festival.
‘Something in the Way’ zong ze met die romige, in heesheid uitglijdende noten en met een funky glottisslag die ons soms deed denken aan Amy Winehouse. Of aan Sia Furler, toen ze nog bij Zero 7 zong. Kippenvel!
In ‘Where Did I Go’ croonde Smith met een frêle falset, woordenloos, niet gespeend van tristesse. In ‘Teenage Fantasy’ boog ze haar liefdesverdriet om tot jazzy scats, sierlijk surfend over de hiphopfunk van haar band. Meer dan wat heupwiegen deed ze niet, achteloos in het ijle starend. Talent heeft geen gepoch nodig.
Afstandelijk
Dat ze nog jong is en nog niet helemaal klaar voor dit soort grote festivalshows bleek uit haar wat afstandelijke houding. Présence genoeg, maar Smith kwam niet uit haar bubbel, en ze was in die mate op haar performance gefocust dat ze vergat een connectie te leggen met het publiek. Bindteksten waren schaars, ze keek haar fans ook amper aan. Was ze nerveus? Onder de indruk van de opkomst? Een chronische dagdromer?
Smith keek haar fans amper aan. Was ze nerveus? Onder de indruk? Een chronische dagdromer?
Nochtans waren er genoeg momenten waarop ze het ijs had kunnen breken. Zoals tijdens haar vermakelijke TLC-cover ‘No Scrubs’, die van r&b naar bossa nova ging en in de tent enthousiast werd onthaald. Tijdens de gitaarsolo in ‘Lifeboats’ ging ze doodleuk op een monitor zitten om wat te staren naar de gitarist. Raar.
Eindelijk party
U hoort ons niet klagen over de setlist. ‘Lost’ van Frank Ocean ontmantelde ze tot slechts een weeë jazzballad overbleef. Haar band hertimmerde het nummer vervolgens tot opzwepende funkpop. Het ijle ‘I Am’, uit de soundtrack van Black Panther, kreeg gelukkig forse stadiondrums mee. Radiohit ‘Blue Lights’, over de spanning tussen Afro-Britten en de politie, kreeg veel bijval in de tent. Smith schreef trouwens ooit een thesis getiteld "Is postcolonialism still present in grime music?" En ja, hoor: wij hebben dat ding van voor naar achter gelezen ter voorbereiding van deze review. Gisterennacht nog, bij kaarslicht met een goed glas Grand Marnier bij de hand.
Soit, u heupwiegde gewillig op de zwoele hiphopgroove en de bijbehorende aan flarden gescratchte Dizzee Rascal-sample. In ‘Imperfect Circle’ flirtte Smith zelfs behoedzaam met opera. Het clubby ‘On My Mind’ veroorzaakte zowaar deining in de hangar: ratelende 2step die van The Barn een Londense future bass-keet maakte en - eindelijk! - voor een partysfeertje zorgde. De sentimentele ballad ‘Let Me Down’ (hier zonder rapper Stormzy) spoorde tienermeisjes met liefdesverdriet aan hartstochtelijk mee te zingen. Adele zou er bij zijn gaan blozen.
Moordstem. Prachtvrouw. Goeie songs. Alleen maakte Jorja geen click met haar aanbidders. Wij staarden in haar ogen maar ze staarde niet terug. Ach, misschien belt ze ons nog.
