Jack White op Rock Werchter: energiek en potent, maar zonder de surplus die je van zo'n headliner verwacht
"You’ve been incredible, I’ve been Jack White", riep de meest rusteloze creatieve duizendpoot en workaholic van zijn generatie na zeven minuten ‘Seven Nation Army’. Dat was niet helemaal waar, want het eerste uur kreeg Detroit Jack amper beweging in de weide.
Vlak voor het concert kregen we op het videoscherm beelden van een opnamestudio te zien en terwijl een klok de laatste vijf minuten aftelde, kwam Jack omstreeks 1'17" even door het raampje kijken, als om te zien of we er klaar voor waren.
Bijna alles klonk goed, van ‘Over and Over and Over’ tot ‘Corporation’ (“Are you with me?!”, bleef Jack maar roepen), ‘Dead Leaves and the Dirty Ground’, ‘Love Interruption’, ‘I’m Slowly Turning into You’, ‘I Cut Like a Buffalo’, ‘Ice Station Zebra’ (op de Amerikaanse toernee haalde hij daarbij een opgezette zebra op het podium), ‘You Don’t Know What Love Is’, ‘The Same Boy You’ve Always Known’ (White raakte geïrriteerd en wisselde halfweg zijn akoestische gitaar is voor een elektrische) en ‘Connected by Love’. Maar soms was het Jack zelf die zijn eigen riffs saboteerde met nog meer distortion of sci-fi-effectjes. Met slechts één gitaar in de line-up wil en moet hij alles zelf doen, en dat dwingt tot het hakkerig en soms drammerig staccato spelen van de riffs. De twee keyboardspelers waren dan weer vaak amper te horen, als geldt voor elke goeie mix: je zou het horen als je het weg haalde. Het beste moment op dat vlak was toen Jack even een quatre mains meespeelde.
White droeg een song op aan Donald Trump ('Icky Thump', met die zeer rake zin "You’re an immigrant too") - te veel eer, ook al was het sarcastisch bedoeld en gooide op het videoscherm drummer Carla Azar dartspijltjes in Trumps tronie. Voor de rest zei hij weinig, en als hij sprak, was het soms in tongues, met cryptische besognes als "I can’t hear myself think, Belgium”, “Lord knows the sun and I don’t get along” en “This song is in the key of D", alsof hij verwachtte dat iedereen in het publiek een gitaar zou boven halen en meespelen.
Ondertussen vloog een reeks vliegtuigen zo laag over dat je wist dat de gezagvoerder op dat moment tegen de passagiers zei "...En rechts onder u ziet u...".
En terwijl de weide de riff van ‘Seven Nation Army’ bleef scanderen, was White zo slim om die high niet te counteren met een mindere song als anticlimax. Al bij al een heel energiek, potent optreden maar ik miste de surplus die je van een bijna headliner in zo’n prime time slot verwacht.
Stukje trivia: de set van Jack White werd mee gemixt door de Blues Brothers - naast me aan de mixing desk stonden twee engineers compleet met (echte) baard, zonnebril, hoed en kostuum.