Direct naar artikelinhoud
Strip Top 5

Van Fort Alamo tot een geïsoleerde vuurtoren: de 5 opvallendste strips van de week

Berenkoning.Beeld RV

Het bekende Fort Alamo blijft tot de verbeelding spreken. Maar evenzeer staat deze week een onbekende, moeilijk bereikbare vuurtoren centraal. Verder nog een uitgave die niet weet of het een receptenboek dan wel een strip wil zijn en een opgestoken middenvinger naar verzamelaars.

Moses Rose 1 & 2 ★★★☆☆

Het is niet voor het eerst dat Fort Alamo of Louis ‘Moses’ Rose het onderwerp waren van een strip. Beiden werken dan ook op de fantasie. De Fransman Rose (1785-1851) diende ooit als luitenant in het leger van Napoleon en emigreerde nadien naar Texas, waar hij zich aansloot om te vechten tegen de Mexicanen in Fort Alamo.

Volgens de overlevering zou hij een van de weinigen zijn die er ontsnapten tijdens de beruchte slachting in 1836, al spreken verschillende bronnen elkaar tegen. Sommigen beweren zelfs dat zijn aanwezigheid nooit gestaafd kon worden. Zijn naam duikt ook niet op in de lijsten van de Amerikaanse legertroepen rond die tijd. Zijn ontsnapping zou dus een legende zijn, maar dus wel eentje waarvoor cineasten en stripmakers zich in de handen wrijven.

Moses Rose 1 & 2 ★★★☆☆
Beeld RV

In deze trilogie wordt Louis Rose er van beschuldigd een deserteur te zijn. Om zijn onschuld te bewijzen trekt hij met sheriff Millsaps naar de ruïnes van het fort. Die heeft echter een andere agenda. Maar daarvoor is een reis van 900 kilometer nodig dwars door Comanche-gebied. En zij zijn niet de enigen die het het bonte gezelschap moeilijk maken…

De Franse tekenares Christelle Galland heeft slechts twee titels op haar naam staan, maar mocht daarvoor telkens met de ervaren scenarist Patrick Cothias werken. Hij is meteen de stuwende kracht van deze trilogie, want Gallands tekenwerk is iets te fragiel en te houterig, terwijl ze ook nog aan gezichtsexpressies moet werken. Voor evenwichtigheid zorgt Cothias met zijn zorgvuldig opgebouwde personages, spanningsboog en geloofwaardige, semi-historische invulling.

Uit bij Arboris

Moses Rose 1 & 2 ★★★☆☆
Beeld RV

Berenkoning ★★★☆☆

Een one-shot waarin een jonge vrouw – Xipil – een huwelijk aangaat met een witte beer. En niet zomaar eentje. In het rijk van Xipil regeren de dierengoden. Wanneer de jonge vrouw door haar stam wordt opgeofferd om de Kaaimangodin tevreden te stellen, wordt ze bevrijd door de Berenkoning. Wanneer ze even later toch dreigt te sterven, neemt de Berenkoning een onverwachte beslissing. Maar een droomhuwelijk wordt het niet.

De Franse auteur Mobidic debuteerde in 2015 met dit knappe one-shot. Bloedmooi getekend, met zware contourlijnen en een zachte inkleuring.

Berenkoning ★★★☆☆
Beeld RV

Mobidic zet zowel de dieren- als antropomorfe strip op zijn kop. Verwacht geen wollige Disney-dieren en de daarbij horende meligheid. Berenkoning is veel rauwer dan dat, ook al doen de scènes, de sfeer, de dieren en de stijl anders vermoeden. Net door die originele aanpak, brengt Mobidic je van de ene sfeer in de andere. De ene keer laat ze je mee glijden op de knusse sfeer in het bos en zelfs de onverwachte romantiek, anderzijds laten de gruwelen zich ook niet onbetuigd. Want om dit huwelijk te voltrekken, moest de Berenkoning een vreselijk pakt sluiten met de Kaaimangodin, terwijl intussen haar dorpsbewoners met wraakgevoelens kampen.

Berenkoning mag je dan op z’n minst even doen denken aan Jungle Book, het is het allerminst. Het is een flinterdun verhaaltje en het overstijgt nergens de klassieke wraakstrip. Enkel het decor en de spelers zijn veranderd. Maar… Wat. Is. Het. Mooi. Gedaan. (Voor een debuut).

Uit bij Saga Uitgaven

Berenkoning ★★★☆☆
Beeld RV

Lovely’s: A Vegan Cookbook ★★☆☆☆

Is het een strip of een receptenboek? Een twintigtal pagina’s gaan in dit boek immers op aan veganistische gerechten, terwijl het culinaire het bindmiddel is in dit verhaal. Lovely’s vertelt het verhaal van enkele bevriende oud-studenten: de Brush Monkey’s. Een uitnodiging van de mysterieuze filantroop Bingo Lovelett, de eigenaar van de bekende vegan fastfoodketen Lovely’s Heavenly Burgers waar ze ooit klant waren, brengt hen terug samen.

Maar eenmaal op de afspraak daagt de man niet op. In plaats daarvan brengen kelners gerecht na gerecht (waarna het tekstrecept op de volgende pagina volgt). In een poging te weten te komen wat er aan de hand was, moeten de vrienden gaan graven in het verleden.

Lovely’s: A Vegan Cookbook ★★☆☆☆
Beeld RV

Lovely’s is een van de weinige boeken die de Vlaamse Stripgilde jaarlijks uitbrengt. De gilde kiest voor moeilijker, experimenteler of eigenzinnig werk. Vooral werk van eigen bodem. Dit keer kozen ze voor twee – zoals ze dan noemen –  ‘niet-Belgen’ die in Gent wonen en lieten ze het boek onvertaald. Promotioneel grepen ze mei 2018 aan om het boek te lanceren op het eerste Vegan Street Festival van Brussel.

Lovely’s verrast bij momenten wel. De personages zijn leuke ‘poppetjes’ met rode of zwartje neuzen, er zit een stukje mystiek in, humor, referenties naar onder meer Twin Peaks en het kapitalisme. Maar het laat als geheel geen sterke indruk na. Of toch: Valentine Gallardo kan leuk tekenen en Jonathan Beaton schrijft goede dialogen. Maar dat alles maakt nog geen goede strip. Een echt scenario was leuk geweest. Wat overblijft is slappe kost.

Uit bij VOS Uitgeverij

Lovely’s: A Vegan Cookbook ★★☆☆☆
Beeld RV

Ar-Men ★★★☆☆

Met Névé (1991-1997), een dijk van een vijfluik waarin een jongen wordt gevolgd van zijn kleuter tot zijn tienerjaren, en Muchacho (2004), waarin een piepjonge homo-seminarist terechtkomt in de Nicaraguaanse revolutie, leek het bedje van Emmanuel Lepage gespreid. Daarna bleef het echter stil. De Fransman probeerde het nog met enkele one-shots, maar de gevoeligheid die hij aan de dag legde in de eerder vernoemde titels, bleef achterwege. Liever stortte hij zich op docu’s en reisverslagen.

Bij ons bleven de vertalingen van zijn ingetogener en/of moeilijker werk uit. Tot nu. Ar-Men is de derde uitgave van de sinds begin dit jaar nieuwe Nederlandse stripuitgeverij RoaRrr. Dat ze een klepper als Lepage konden binnenhalen is een goed teken. Ze hebben smaak. Dat ze niet meteen kozen voor commercie, getuigt dan weer van lef.

Ar-Men ★★★☆☆
Beeld RV

Ar-Men is immers niet meer dan de historiek van een oude, bijna onbereikbare Bretoense vuurtoren. Een nieuwe docu werd het echter niet. Lepage laat het verhaal van de vuurtoren verteller door twee vuurtorenwachters die er de nacht van hun leven beleven. Zij brengen de sagen, legendes en realiteit rond dat menselijk bouwwerk in kaart.

Het werd een traag one-shot, met schilderwerk dat je overdondert. Die eenzame toren temidden van al dat natuurgeweld: Lepage levert schitterende plaatjes af.

Maar tekstueel schort nog wat aan deze uitgave. Zeker bij een verhaal als dit, waar sfeer en een dichterlijke aanpak het wint van sensatie en de lezer wordt verplicht elk woord, elk plaatje in zich op te nemen, is taalgevoeligheid een belangrijk (ondersteunend) aspect. De tekst moet niet alleen leesbaarder, het behoeft ook een goede eindredacteur. Het begint al bij de tweede zin: ‘Het is de meest zichtbare en moeilijk toegankelijke vuurtoren in Bretagne.' Mja.

Los daarvan: mooie uitgave, gedurfde keuze en zeker geen slecht album.

Uit bij RoaRrr

Ar-Men ★★★☆☆
Beeld RV

Suske en Wiske: De raap van Rubens ★☆☆☆☆

Bij Standaard Uitgeverij weten ze het niet meer. In een poging hun catalogus levend te houden, groeperen ze albums waarin Suske en Wiske ooit oude meesters ontmoetten. Gestart wordt met De raap van Rubens (1977) van Paul Geerts, samen met De parel in de lotusbloem (1987) met zo’n 500.000 exemplaren de best verkochte Sus en Wis ooit. Maar wat lezen we op pagina één? Dat het werd geschreven en getekend door de huidige auteurs Peter Van Gucht en Luc Morjaeu.

Foutje? Of is er meer aan de hand? Want deze uitgave lijkt een haastklus. Het album is groter dan de klassieke albums, maar de tekenplaten zelf werden precies even groot afgedrukt als in de oude albums, waardoor er te grote witranden overblijven. Het ziet er niet uit.

Suske en Wiske: De raap van Rubens ★☆☆☆☆
Beeld RV

Het zogenaamde dossier dat al op de cover wordt aangekondigd telt – ocharme – acht pagina’s en is slecht vormgegeven en kurkdroog geschreven. Kunsthistorica Leen Huet haalt op het einde even aan dat Geerts dit album tekende, maar in plaats van bij hem te gaan speuren naar interessante weetjes, worden nu biografische gegevens over Rubens gedeeld die je gelijk waar op het internet vindt. De uitgeverij ging verder op dat besparingselan en nam in het dossier, op vier oude schilderijen na, geen schetsen of illustraties van Geerts op.

Mocht het helemaal nièts kosten, dan? Goed, de cover is nieuw. Nu ja, nieuw? Het was Geerts eerste (terecht afgekeurde) coverontwerp. Waarom dan dit afgekeurde ding als nieuwe blikvanger? Antwerpen viert dit jaar de herleving van de Gouden Eeuw met Rubens als spilfguur. Moest er inderhaast iets bijeen geklutst worden?

Die ene ster is niet voor het verhaal op zich. De raap van Rubens was een goed verhaal met goed tekenwerk. Punt. Maar deze uitgave is goedkoop, knullig en ongeïnspireerd. Kun je verzamelaars nog duidelijker maken dat je enkel op hun geld uit bent? Geef hen dat op z’n minst iets moois in ruil. Voor wie dit verhaal niet kent: rep u naar de tweedehandsbakken. Elk gekreukt exemplaar daar is mooier en correcter dan deze pijnlijke uitgeefworp.

Kun je verzamelaars nog duidelijker maken dat je enkel op hun geld uit bent?

Uit bij Standaard Uitgeverij

Suske en Wiske: De raap van Rubens ★☆☆☆☆
Beeld RV