Achter de sluier van de vipruimte: "Het is hier business, business, business en dat zie je meteen"

Sterren komen, sterren gaan, maar op Rock Werchter moet je gewoon keiharde cash neerleggen om in de buurt van quasi-BV's te kunnen staan. Een vip-combi-ticket voor het Schoonste Festival kost je om en bij de 400 euro en levert je naast een plekje op hoogwaardig tuinmeubilair en een frisse gin-tonic ook zicht op Roel Vanderstukken, Steven Van Herreweghe en An Lemmens op. Waar voor je geld, toch? Ellen uit Tienen is alvast enthousiast. “Het weer is goed, het is hier proper, maar ik had het misschien toch iets ... Vipperigers verwacht? Ik weet het niet, een zwembad of zo?”

Wat je wel krijgt? Een kapsalon waar je gratis je haar kan laten doen, een cocktailbar, indrukwekkende plantenbakken en een shop met officiële Werchter-merchandise, gepresenteerd tegen een trendy schijf spaanplaat - sinds enkele jaren niet meer het bouwmateriaal voor paupers, maar voor potsierlijke pop-up bars. Ook de eetstandjes zijn hier beter verzorgd. Aubergine wordt er in een lettertype dat niet comic sans is als 'melanzane' omschreven, en onder het mom van zwijnen voor de parels kan het aanwezige volk ook proeven van 'Haute Dogs', het ondertussen niet meer nieuwe maar voor Brabanders toch nog steeds bijzonder spannende Würst-concept van Jeroen Meus. Het is meer dan fraai, maar toch heeft Ellen een punt.

Volledig corporate

De vip- en media lounge, zoals dat in het jargon heet, is niet meer het summum – de échte decadentie vind je dit jaar in de vip-vip, een vip ìn de vip waar wij zelfs met onze meest charmante glimlach én een flitsende perskaart niet binnen mogen. “Wij ook niet hoor ”, lacht Brihang. “Die andere vip is heel exclusief – artiesten zijn daar niet welkom. Maar hé, wij hebben hier tenminste Jeroen Meus rondlopen. Shout out naar zijn wok met varkensreepjes en kokosmelk.” De West-Vlaamse rapper vervolgt serieuzer. "Maar eigenlijk is dat niet zo oké. Ik heb een andere artiest horen zeggen dat het lijkt alsof Werchter meer geeft om bedrijven dan om muzikanten."

Die vip-vip (het ding heeft ongetwijfeld officieel een andere naam) heeft echter niet meer veel met Werchter te maken. “Volledig in handen van een niet nader genoemd Antwerps evenementenbureau” zegt onze bron, die net iets te dronken is om te beseffen dat je dit soort informatie niet aan journalisten vrijgeeft, maar eveneens te nuchter om namen off the record te houden. Security aan de ingang bevestigen zijn verhaal. Dit is volledig corporate. Tickets zijn enkel voor bedrijven die fiks investeren in het festival, en kaartjes die ze aan hun klanten en werknemers kunnen uitdelen, kosten al snel meer dan 300 euro per dag. “Enkel de deelnemende bedrijven zijn hier welkom”, klinkt het.

De man die er ons vriendelijk op wijst dat we niet op De Lijst staan en niet het juiste polsbandje hebben, ontdooit wanneer we hem vertellen waarom we hier zijn, al laat hij ons nog steeds niet passeren. We vangen echter wel een glimp op van wat er zich achter de muur bevindt: hetzelfde tuinmeubilair, maar opvallend veel meer pastelkleuren. “De vipruimte is haar ziel aan het verliezen”, orakelt de beveiligingsagent. “Vroeger werd hier verbroederd onder journalisten en artiesten, en kon Herman (Schueremans) zijn echte vrienden nog uitnodigen. Nu is het business business business – en tussen ons en gezwegen: dat zie je meteen.”

Kristof uit Hoegaerden hoort ons gesprek. “Alleen maar mocassins daar”, lacht hij. “Ik heb zelfs iemand met een dasje gezien. Zo'n dun rock-'n-roll geval.” Security Steve – niet zijn echte naam, maar wàt bekt het lekker - knikt. “Als ze dan plots de wei op willen gaan, voor een selfie aan het hoofdpodium of zo, dan schuifelen ze wat voorzichtiger. Als bange hertjes. Maar wel boos zijn omdat ze hier, in de gewone vip, wél voor hun drankjes moeten betalen. Waarom ze naar hier komen? Ha meer sfeer, hé – en de BV's hangen hier.”

Incognito aan de toiletten

Toch is de buit teleurstellend mager en blijft ons handtekeningenboekje nagenoeg leeg. Jonas Van Geel ontkende zelfs ten stelligste Jonas Van Geel te zijn – ofwel was het iemand die hem ontzettend goed kon nadoen, een talent zo meta dat de arme kerel enkel op het internet een show zou kunnen krijgen. 

“Ik dénk dat ik Gwendolyn Rutten incognito aan de toiletten gezien heb, maar ik ben niet zeker”, zegt Jeroen uit Gent. “Jasper Steverlinck was hier frieten aan het eten”, weet Roberto uit Mechelen. Julia zucht. “Otto-Jan Ham is daar. Ik wil hem echt spreken, maar ik ben nog niet dronken genoeg.” Wanneer we de jonge Brusselse naar de cocktailbar volgen voor iets met vodka en gemberbier,  test ze haar skills. “Hé maar, ken ik u niet van ergens?” “Had ik kleren aan?”, kaatst barman Jente de bal vlotjes terug. Je ziet meteen waarvoor die jongens aangenomen zijn. “Ik heb ook nog niet veel BV's aan mijn bar gehad. Of jawel, jullie hebben net Zwangere Guy gemist. Coole gast. Mooi moment. Heb hem wel doen betalen voor zijn cocktails – uiteraard.” Nogmaals: je ziet meteen waarvoor die jongens aangenomen zijn.

Meer nog dan voor bv's, journalisten en mensen uit de muziekindustrie is de vipruimte een verzamelplek voor buurtbewoners, mensen die aanwezig waren toen het festival nog een chirofuif was en het gebeuren ondertussen in hun hart en boekhouding hebben gesloten. Mon Fillet, oud-burgemeester van Haacht, houdt conference aan een tafel beladen met pintjes en warme herinneringen. “Het wordt elk jaar groter en commerciëler, maar dat is goed voor de streek. Schueremans zei ooit eens "als dat hier zo blijft groeien, ga ik mijn hoofdpodium moeten draaien, zodat de voorkant naar de vip-ruimte wijst.” De man lacht. “Maar nu is er hier in de vip wel héél veel volk ... Is er geen muziek aan het spelen?”

Effectief, de mensenzee op het sfeervol verlichte terras lijkt weinig interesse te hebben in Jack White op de Main Stage of Petit Biscuit in Klub C. Toch is het een misverstand dat festivalgangers die in de vip aanwezig zijn geen muziekliefhebbers zijn. Sterker nog. Ze houden zòveel van muziek dat ze het leeuwendeel van de affiche toch al zo vaak gezien of gehoord hebben dat ze het zich kunnen permitteren om het grootste deel van de dag aan één van de hoge tafeltjes rond de bar te hangen – zodanig opgesteld dat iedereen elkaar kan zien. “Onzin”, zegt Kobe Ilsen. “Ik kom hier enkel af en toe heen om van de toiletten gebruik te maken. Die zijn properder. Wat kom je op Werchter doen als je niet naar de muziek gaat kijken?” Edoch. Pas met het aantreden van Pearl Jam, de laatste band van de avond, kreunt de plankenvloer minder onder de massa en komen de tongen losser.

“I don't care dat er hier amper BV's zijn, ik heb hier nog geen enkele lijn coke gezien, dat is veel erger.”

- “Ze zijn de R van rock and roll verloren, jong.”

– “Jamaar het is wél heel goed geregeld. En ze zijn naar 't schijnt bezig met ecologie. Ik heb die madammen van mei plasticvrij gezien, die zouden het festival adviseren om hoe ze volgend jaar minder plastic te verbruiken.”

“Niet. Fucking. Rock. And. Roll.”

"Ik kom naar hier om mijn contacten te onderhouden - wie jullie iets anders wijsmaakt wil zijn gezicht gewoon niet verliezen tegenover muziekjournalisten", lacht Patrick, die in tegenstelling tot bovenstaanden gerust met zijn voornaam in de krant wil. "Jullie mogen afgeven op de vip wat jullie maar willen, maar besef dat het dankzij de vipruimte is dat het festival zijn redelijk democratische prijzen kan behouden. En wees blij dat het hier niet zo in het zicht van de gewone festivalganger ligt."

Hij verwijst naar grote festivals in het buitenland, waar sommige vipruimtes bestaan uit decadente  mini-eilanden met bubbelbaden tussen de podia en het gepeupel. "Meer dan de helft van de mensen hier aanwezig heeft hun ticket zelf gekocht om erbij te mogen zijn. Hoe meer mensen zo'n ticket kopen, hoe beter jullie pintjes op de wei geprijsd zijn. Bands als Pearl Jam zijn nu eenmaal niet goedkoop. En wat denk je dat die sproeiers op de wie wel niet kosten?"

Wanneer je vandaag dus voor de laatste keer een schuimkraag aan de lippen zet, vergeet dan niet de juiste persoon te bedanken. Niet de dame die je de beker over de toonbank schoof. Niet jezelf, die geld aan de kant heeft gezet voor deze uitspatting. Niet Carlos Brito van AB-Inbev. (Oké misschien een béétje Carlos Brito van AB-Inbev.) Nee. De hoofdreden waarom jij überhaupt nog kàn drinken op een festival heb je blijkbaar te danken aan het volk dat de vipruimte bevolkt. Gelukkig zit je met een "Merci, Junior" in negen van de tien gevallen wel juist.