Van doorzettingsvermogen tot samenhorigheid: wat de Werchtermensen gemeen hebben

Wel voorzichtig zijn, want u kan hem of haar al afschrikken met één verkeerde voetstap en wat krakende twijgjes – een beetje als een schuchtere ree – of gewoon met een drankverbod en, om maar iets te noemen, een ontiegelijk slecht concert van pakweg Guns ’n Roses.

Wat maakt die dekselse Werchtermens nu zo uniek?

1. Het samenhorigheidsgevoel.

Zelden een schoner zicht gezien dan de mensheid die samen ontwaakt; u kruipt momenteel collectief uit uw bontgekleurde schildpadschilden om nog een laatste dag Werchter te bevechten. De camping heeft hier intussen veel weg van een hippiecommune waarin alles vrijelijk gedeeld wordt – tandenborstels, kammen, onderbroeken, slaapzakken, partners. 

Hoe is het mogelijk, horen we u al denken, dat er zo’n utopie is beginnen bloeien op een plek waar pintjes het dubbel kosten van de normale prijs? We kunnen heel wat sociale Pritt-stiften (oftewel collectieve wij-momentjes) bedenken: de Spiderman tijdens Queens of the Stone Age, die een lichtend voorbeeld was voor ons allen.

Of het collectief boegeroep op de prutsdrummer die tijdens The Killers op het podium kroop – ook de gezamenlijke argwaan tegenover die zanger, Brandon Flowers, die eruit zag als een karikatuur van een schlagerzanger, het liefdeskind uit een innige driepuntskoppeling van Christoff, Christopher Reeve in zijn goede jaren en Norman Bates uit ‘Psycho’.

Of de onvergetelijke overwinning van de Duivels op Neymar en zijn hobbyclub, keizers van de geveinsde pijn – ons landje is zelden trotser geweest, en de buitenlanders die dat moment met ons gedeeld hebben en samen met ons de blaren op hun longen stonden te brullen, die mogen ze prompt naturaliseren. Krijgt iemand Theo Francken aan de telefoon?

Of zelfs die momenten wanneer u zich als twee uit een goelag ontsnapte voortvluchtigen verschanst tussen de wuivende korenaren, waar de muziek nauwelijks haar tentakels in uw oren kan wurmen, en waar u elkaar hartstochtelijk uit de kleren wiebelt.

2. Het doorzettingsvermogen.

De Werchtermens heeft ook een bijna buitenaards doorzettingsvermogen. Geen toeval, overigens, want het menselijk ras is evolutionair maar zo ver geraakt door haar specialisatie in langeafstandslopen, koppigheid, én het herstellen van zware verwondingen. We konden dagenlang een antilope achtervolgen – op een drafje, maar toch – totdat het arme beest van uitputting dood neerviel, en waar een normaal dier stierf van een gebroken poot of een vleeswonde, dokterden wij (al dan niet geïmproviseerde) oplossingen uit.

Tegenwoordig is de mens eigenlijk maar een slap afkooksel van die getrainde jagers, met als schitterende uitzondering (uiteraard) de Werchterganger. Sterker nog, zij doen daar nog een schepje bovenop: zij zoeken de uitputtingsslag op, vergiftigen hun lichaam met sloten alcohol en voedsel dat even gezond is als nat karton, vermoeien zichzelf dat het geen naam meer heeft, en gaan tóch onverwijld door. Het is duidelijk: de Werchterganger is de apex predator onder de apex predators, de biologische elite onder de mensheid, de absolute kerstboompiek bovenop de evolutionaire stamboom.

3. De rituelen.

Er zijn van die heilige handelingen die voor eeuwig en altijd bij Werchter horen. Neem bijvoorbeeld het middagdutje met bijbehorende verbrande huid: na die eerste pint en dat eerste bijgetankte frietje (pakweg rond drie à vier uur) valt een kwart van de festivalgangers pardoes in slaap; vaak in de volle zon, met een robijnrood verbrande huid tot gevolg.

Een ander heidens ritueel is pintjes in de lucht katapulteren die vervolgens in een sierlijke boog in het nietsvermoedende publiek terechtkomen – vooral tijdens de wedstrijd van de Duivels werden we voortdurend getrakteerd op een bierdouche, maar dat zal ons vooral worst wezen. Of zoals nu aan de gang is: het gezamenlijk wakker worden op de camping, het keuvelen aan de wasplaatsen, het verward terughobbelen naar uw eigen tent, en het ontdekken dat u gisteren een hoop nieuwe vriendschappen gesmeed heeft. Zo schoon! Straks zien we een ander dagelijks patroon terugkeren: plukt de vruchten van de nacht; rooft al wat blinkt of rondvormig is. U bent een roofdier, maar wel een knuffelbaar roofdier.

Mocht het nog niet duidelijk zijn: een nieuwe stap in de menselijke evolutie is bereikt!