Pale Waves op Rock Werchter: klonken de songs maar zo spannend als ze eruit zagen

Tim Burton, als je nog acteurs zoekt voor een volgende film: look no further. Heather Baron-Gracie en Ciara Doran, zangeres en drummer van Pale Waves, zijn je gedroomde hoofdpersonages: wit geschminkt gelaat, priemende ogen en een lichaamshouding die een stevige malaise met de wereld verraadt. Maar ach, klonken de songs van deze jonge band uit Manchester maar zo spannend als die twee eruitzagen.

The Guardian omschreef hun sound als een met eyeliner getrokken streep van The Cure naar Taylor Swift, en inderdaad: opener ‘Television Romance’ paarde misantropische misère aan tranerig tienerverdriet waarop je toch kon dansen. Meer dan dertig jaar na datum begroeven de New Romantics en de gothic rockers onder toezicht van Pale Waves de strijdbijl die ze in de eighties naar elkaars kop slingerden.

Zuinige zoen

Helaas was elk nummer nadien een dun carbonnetje van ‘Television Romance’, en ook dat huilerige toontje van Baron-Gracie hielp niet om je aandacht vast te houden. ‘Kiss’, het derde nummer, beloofde een passionele tong of een hete lik in de nek – “kiss me hard just like I’m breaking your heart” – maar hield het bij een zuinige zoen op de wang.

Van een song die ‘My Obsession’ heet, verwacht je waanzin, woede en dwangmatig gedrag. Je kreeg een band die zich met opgetrokken schouders op zijn instrumenten concentreerde. 

Krampachtig smachten

Oké: één keer voelde je de aandrang om je te wentelen in smart. “Lose me like the ocean / feel the motion”, klonk het in ‘The Tide’ en daar dreef je, meegesleurd door een verraderlijke onderstroom, krampachtig smachtend naar een reddingsboei.

Maar dan hoorde je Baron-Gracie in ‘New Year’s Eve’ zingen “just like somebody died”, en was het contrast tussen de druilerige muziek en de omgeving – zon, bier, vrienden – gewoon te groot.

“I’m not prepared to stay here without you”, ving je in een andere song op. Welja, dat halfuurtje Pale Waves was ruim voldoende.