"Je wil stilte. Rust. Je Bed. En wie de fúck is Anthoni?": relaas van een onvermijdelijke afkick na Rock Werchter

The hangover only lasts a day, but the memories last a lifetime.

Hoe langer je naar de krullerige letters op het krijtbord van de koffiebar staart, hoe nietszeggender ze worden.

Het is maandagochtend. Je hebt net een kleverige treinrit overleefd op een chocoladebroodje, een Cola Zero en doorzettingsvermogen gebaseerd op de wetenschap dat als je hier zou sterven, je koude lijf pas in Eupen op het perron gestampt zou worden. En dat je doodsreutel waarschijnlijk in de Instagram-story van die veel te luide West-Vlamingen zou belanden. Je hebt ooit eens gelezen dat je jezelf in je laatste momenten helemaal onderschijt. Je buik rommelt al. Die Vietnamese loempia's van enkele uren geleden? Niet aan denken. De West-Vlamingen maken individuele top-vijfs van hun favoriete optredens. Je herinnert je er geen enkel – alsof ze het over shows van een jaar geleden hebben. Hoe kan het dat ze zo fris zijn? Hun polsbandjes hebben een andere kleur. Dagtrippers. Valsspelers. De vibe van de voorbije dagen sijpelt uit je poriën. Het kan ook zweet zijn. Of alcohol. Spijt misschien? Je hoofd lijkt in een visbokaal te zitten. Je bent duidelijk nog wel in the zone, maar welke zone is onduidelijk.

Dit is jouw station. Schiet in actie. Je weet waar je naartoe moet. Naar huis, Swartenbroux. Wandel. Je weet nog hoe dat moet, dat wel, maar je bent een personage in een videospel. Niets voelt echt. Dit is het perfecte moment voor 'Bitter Sweet Symphony'. Je opent Spotify. Nee. Niet nu. Stilte. Rust. Je bed. En misschien wat Golden Grahams cornflakes. Waarom zijn ze in godsnaam gestopt met die te maken? Je duim zweeft boven de Twitter-app. Nee. Niet nu. Je timeline zal al volstaan met Rode Duivels-tweets. Je wil niet Tous Ensemble. Je wil stilte. Rust. Je Bed. En die verdomde Golden Grahams.

Je hebt zeven nieuwe friend requests op Facebook. Wie de fúck is Anthoni?

Geen gif zo venijnig als de festivalcomedown. Na een aantal dagen omringd door gelijkgestemde zielen en goedgestemde instrumenten, gesmeerde keeltjes en smerige toiletten is het zwarte gat onvermijdelijk. Daar zijn zelfs wetenschappelijke artikels over verschenen. Iets met dopamine, serotonine, adrenaline en tryptofaan. Het is logisch dat je hersengolven het voorbije weekend de pan uit geswingd hebben – je hebt gedanst, gezongen, vrienden geknuffeld, suiker en andere softdrugs geconsumeerd en je hebt allicht ook een lichte zonneslag opgelopen. Het lijkt alleen alsof het allemaal twaalf weken in plaats van twaalf uur geleden was. 

Je high on life – of eender welke andere substantie – verandert in een draaikolk van nihilisme, in dodelijke vermoeidheid en opgejaagde paniek tegelijkertijd. Het is nog geen melancholie, daarvoor is het niet zoet genoeg. Het is geen kater, want zelfs zonder een druppel alcohol aan te raken kan je er last van hebben. De bittere smaak achterin je keel krijg je niet weggeslikt, de vogels in je borstkas gaan niet vliegen, en het licht in je hoofd zal nog minstens 24 uur uitblijven. Herinneringen in de maak, het bewijs in de fotofolder van je telefoon.

The memories last a lifetime.

Je zit nog steeds in de koffiebar. Alles om niet naar huis te gaan. Je weet wat er op je wacht als je je zakken daar neerlegt. Dan barst de bubbel pas echt. Het scherm van je smartphone vertoont ook scheuren. Je zou hem moeten laten maken. Op Werchter was het nog gewoon het gevolg van wat er gebeurd was – een onverwachte ontmoeting met je kont en een houten stoel – in het echte leven is het een zoveelste item op je to-dolijst. Je hebt nu geen excuus meer. Je bent niet out of office. Hooguit out of body. Je googelt 'scherm vervangen Antwerpen' en je vingers glinsteren van de glasscherven. Fuck the real world. Je belt met die boodschap naar je lief.  "Ik was net nog naar Nirvana Unplugged aan het luisteren. Dat is een bindtekst. Voor of na Polly, ik ben niet meer zeker." Hij klinkt verder weg dan 40 kilometer. Hou me vast, denk je. Laat me met rust, wens je.

Een lachsalvo doet je lichaam in elkaar krimpen. Waarom voelt het echt alsof je beschoten wordt? All I wanna do... Ping! Ping! Ping! Ping! Via de WhatsApp-groep van je Werchter-bende krijg je nog enkele foto's binnen. Jijzelf en je vrienden zijn onherkenbaar. "Zeg. Kennen jullie een Anthoni?" vingeren je toppen op je gehavende scherm. Je bestelt nog een stuk carrot cake, maar hoe voller je je lichaam propt, hoe leger het voelt. Shit. Eten. Vanavond. Bij je ouders. 

Je klemt je stijve kaken. Te hard gelachen, zal je straks tegen je moeder zeggen. Zoals vroeger zal ze meteen vragen "Hoe het is geweest?" Het is lief dat ze interesse toont in je weekendactiviteiten, maar eigenlijk had je ook toen al gewoon liever dat ze even zweeg. "Niet nu mama. Stilte. Rust. Mijn bed." De verhalen zouden er sowieso met horten en stoten uitkomen aan de eettafel – vol woordgebruik waarover je vader steevast monkelde "dat ge het hier niet tegen uw vriendjes van de scouts hebt, hé." Waarna je onbedaarlijk zou beginnen te huilen in je pasta. Het was toen al zo vermoeiend, en toen kampeerde je nog op colaatjes.

Donsdeken als pantser

Thuisgekomen glijd je meteen in bad, je hongerige katten negerend. Iemand heeft "chaud" met magic marker op je hand gestift. Je opent de foto's in de WhatsApp-groep opnieuw en voelt je mijlenver verwijderd van de persoon die staat te grijnzen in een zomerjurkje aan KluB C. Je rilt in het warme water. Ligt het aan het verschil in provincie, of is het plots 20 graden kouder geworden? Je wil jezelf enkel nog de deur uitslepen als je je donsdeken als pantser mag gebruiken. Rust. Je bed. Nee, zegt je lichaam. Niet nu. Je brein lijkt onder 240 volt te staan.

The memories last a lifetime.

Waar is het weekend gebleven? Je wil niets liever dan teruggaan, maar je weet niet eens of je nog wel dezelfde persoon bent als voor het weekend. Je hebt het einde van de tunnel gezien. Je bent tot het gaatje gegaan. Er alles uitgehaald wat er uit te halen valt. Je opent WhatsApp opnieuw. Misschien moeten jullie vanavond met z'n allen nog een pintje gaan drinken? Nee. Niet nu. Rust. Je bed. Je bent dankbaar voor de stilte, maar een overweldigend gevoel van eenzaamheid overvalt je. 

Waar zijn mijn vrienden? Wie zijn mijn vrienden? En wie. De fuck. Is Anthoni?