De alleenstaande moeder schrijft het meteen duidelijk: “Een zeurpiet wil ik niet zijn, van de daken schreeuwen dat het land naar de haaien gaat evenmin. Maar de recente ontwikkelingen in spoorwegland en de manier waarop er binnen de sector met het stakingsrecht wordt omgesprongen, baart me ernstig zorgen.”

Aan de redactie van Het Nieuwsblad Online licht Benedikte toe: “Ik wil zeker niet overkomen als een grimmig persoon. Dit is geen aanval op de vakbonden of op het spoorpersoneel. Mijn open brief is enkel een aanklacht tegen de manier van actie voeren. Die treft enkel mensen die geen aandeel hebben in wat de spoormannen aanklagen. De vakbonden slaan de bal compleet mis, waardoor hun acties tot niets leiden.”

Flexibele werkgever

Benedikte vertelt hoe zij vorige zondag een telefoontje kreeg van de jeugdbeweging van haar dochter. De groep is op kamp in Beringen (Limburg). Ze zouden woensdag met de trein terugkeren. Maar door de 48-urenstaking van de OVS kan dat niet. Dus worden ouders gevraagd de kinderen te komen halen.

In haar open brief schrijft Benedikte: “Naar mijn gevoel hoeft het jonge geweld niet de dupe te zijn van uw syndicale acties. Ik heb verlof aangevraagd en alle andere verplichtingen laten vallen, om morgen aan de andere kant van het land een groepje gestrande kinderen op te pikken en veilig terug thuis te brengen.”

Aan het Nieuwsblad Online zegt Benedikte dat haar werkgever, het OCMW Brugge, een flexibele baas is die de dag vakantie meteen toestond.

122,91 euro

Maar er hangt ook een prijskaartje aan de hulpactie van de moeder. Brugge-Beringen-Brugge is 344 kilometer. Gerekend aan 0,3573 euro per kilometer kost de rit van morgen Benedikte dus 122,91 euro. “Dat budget betaal ik straks uit eigen zak, omdat u mij er beleefd toe dwingt. Bovendien lever ik naast de centen nog een dag verlof in: ook dat is ‘kostbare tijd’ die ik als alleenstaande ouder liever op een andere manier valideer. Time is money, zoals de Engelsen dat zeggen. Uw beslissing om het treinverkeer lam te leggen, hakt er stevig op in en gooit mijn hele agenda overhoop”, schrijft Benedikte.

24 uur gratis rijden

Benedikte herhaalt nogmaals dat ze niet de vakbond aanvalt, wel de actie. Het kan nochtans anders, dan altijd maar weer die stakingen die de burgers treffen. “Er zijn 101 manieren om creatief te fulmineren, zonder de burger te treffen. In Frankrijk liet het spoorwegpersoneel de mensen een poos geleden 24 uur gratis rijden, zonder ticketverkoop, bij wijze van protestactie. Er waren geen controles, de dienstverlening was gegarandeerd en de actie trof het nationale spoorwegbedrijf in het hart, omdat de inkomsten die dag volledig wegvielen.”

Benedikte port de spoorwegen om ook zo’n actie op te zetten. Het zal allicht meer effect hebben dan de zoveelste staking. Ze eindigt haar open brief met: “Deze staking zal nauwelijks impact hebben op de herwaardering van jobs bij het spoorwegpersoneel: dat weet u net zo goed als ik. De situatie zet alleen kwaad bloed bij gedupeerden, kost handen vol geld en haalt de reputatie van de spoorwegen opnieuw onderuit. ”

Het ongemak dat Benedikte nu voelt, zal haar niet tegenhouden om nog de trein te nemen. Maar ze vraagt de NMBS wel: “Vindt u het goed dat ik mijn eerstvolgende treinritten gewoon maak zonder vervoersbewijzen te kopen, tot ik die vermaledijde 122 euro heb terugverdiend?”