Tien films die u deze week niet mag missen

1. Blood Simple

21 jaar na haar eerste Oscar voor Fargo won Frances McDormand begin dit jaar een tweede Academy Award voor haar rol als rouwende moeder in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Hoog tijd om deze ondergewaardeerde actrice eens voluit in de spotlight te zetten, vonden ze bij Cinematek. De hele zomer kan u daar terecht voor een grootse Frances McDormand-retrospectieve.

Die begint natuurlijk bij de moordthriller Blood Simple uit 1984: niet alleen het filmdebuut van McDormand, maar ook dat van de Coen brothers. De film, over een man die zijn overspelige echtgenote wil laten vermoorden, hangt een donker beeld op van de liefde, maar deed toch gensters overslaan tussen McDormand en Joel Coen: ze trouwden twee jaar na de opnames.

Op 14/07 in Cinematek (Brussel).

2. 2001: A Space Odyssey

Als wij er op onze 50ste verjaardag nog zo jong uitzien als 2001: A Space Odyssey, dan zullen we zielsgelukkig zijn. Met zijn grensverleggende speciale effecten was het scifimeesterwerk van Stanley Kubrick in 1968 een grote sprong voorwaarts, en ook vandaag nog oogt dit fascinerende ruimteavontuur moderner dan heel wat hedendaagse CGI-gevaartes. In de splinternieuwe 4K-restauratie, die ter gelegenheid van het 50-jarige jubileum in de zalen draait, valt dat nog meer op.

Nu in de bioscoop.

3. The Return

Er wordt in Rusland meer gedaan dan alleen tegen een bal gestampt: ze maken er ook verdraaid sterke cinema. Kent u het werk van Andrej Zvjagintsev bijvoorbeeld? De man die met Loveless, Elena en The Banishment telkens een knoop in onze maag legde die zelfs de meest gemotiveerde padvinder niet meer ontward kreeg. Cinema Canvas, dat sinds deze maand weer het land rondtoert, toont in Dendermonde ’s mans weergaloze debuutfilm The Return. Gilles Coulier, die met De dag, Cargo en Bevergem bewees dat hij zelf ook een aardig stukje kan regisseren, zorgt voor de inleiding.

Op 13/07 in de tuin van CC Belgica (Dendermonde).

4. Hereditary

Een noodnummer voor getraumatiseerde bioscoopgangers, en speciale voorstellingen “voor angsthazen”, waarbij de zaallichten half aan blijven. De marketingcampagne rond Hereditary is dolgedraaid, en dreigt u met verkeerde verwachtingen naar de bioscoop te sturen. Ja, u moet absoluut gaan kijken. Maar verwacht u niet aan een doldwaas avondje uit. Hereditary is een complex familiedrama over trauma, rouw en erfelijkheid, dat uw geest binnendringt als een splinter onder uw nagel. De engste film van het jaar.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons stuk over de opkomst van een nieuwe golf kwaliteitshorrorfilms.

5. Il Cinema Repubblica

De Gentse Feesten zouden wij nu niet meteen associëren met stilte. Maar precies dat maakt Il Cinema Repubblica zo’n interessant concept: een nieuw Gents filmfestival in het teken van de stille film, pal tijdens de Gentse Feesten. De organisatoren willen aantonen dat films van een eeuw geleden niet noodzakelijk saai zijn – integendeel zelfs: probeer uw lach maar eens in te houden terwijl Buster Keaton en Charlie Chaplin zichzelf in nesten werken. Of wat dacht u van Mousquetaire au restaurant, een pornofilm uit 1920? O ja, die stilte hoeft u trouwens niet letterlijk te nemen: iedere film wordt begeleid door livemuziek.

Van 17 tot 20/07 in concertzaal MIRY (Gent).

6. Incredibles 2

We hebben er eerlijk waar veertien jaar naar uitgekeken, en regisseur Brad Bird stelt niet teleur. Incredibles 2 pikt gewoon in waar de voorganger stopte en draait dan alle rollen om, met Elastigirl in het middelpunt. En dat is niet naar de zin van Mr. Incredible, die liever niet wordt afgeschreven als held nummer 1. Een vrouwelijke superheld is al lang geen statement meer. Maar Pixar doet iets wat niemand eerder durfde: de rol van de vrouw bespreekbaar maken in een blockbuster-tekenfilm.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met regisseur Brad Bird.

7. Tully

Dik tien jaar na Juno hebben regisseur Jason Reitman en scenariste Diablo Cody nog eens een film over een ongewenste zwangerschap gedraaid. Dit keer draait de plot rond een zwaar uitgebluste moeder van in de veertig (Charlize Theron) die, tot haar grote wanhoop, net weer bevallen is. Een bloedeerlijk portret van het moederschap – postnatale depressie en malfunctionerende borstpompen incluis. De rol van vrolijk relativerende elf is dit keer niet voor de moeder in kwestie weggelegd, maar voor een kinderjuf à la Mary Poppins, gespeeld door een grandioze Mackenzie Davis.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie en hier ons interview met Charlize Theron en Jason Reitman.

8. Plaire, aimer et courir vite

Een jaar na 120 Battements par minute neemt nu ook Plaire, aimer et courir vite ons mee terug naar het door aids geteisterde Parijs van de jaren 90. Niet met geheven vuist deze keer, maar wel met tedere humor, gracieuze romantiek en een tikkeltje Franse aanstellerij. De vrolijke student Arthur wordt verliefd op de wat oudere schrijver Jacques, die aids heeft en zich stilaan voorbereidt op de dood. Het zijn mooie personages die zich snel in je hart nestelen, geholpen door een zorgvuldig gekozen soundtrack. Sprankelende acteurs als Vincent Lacoste, Pierre Deladonchamps en Denis Podalydès houden dit potentieel zwaarwichtige drama heerlijk lichtvoetig.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

9. Beast

Op het eiland Jersey wordt het strikt gedirigeerde zelfbeeld van de 27-jarige Moll helemaal ondersteboven gehaald wanneer haar nieuwe vlam er plots van verdacht wordt een beestige seriemoordenaar te zijn. Maar Beast is meer dan de zoveelste good-girl-meets-bad-boy-thriller. Het is ook een uitgepuurd karakterportret van een vrouw die nooit volledig tot ontwikkeling is kunnen komen. Slaat de titel überhaupt op haar vriendje? Of is het in Moll zelf dat zich een beest verschuilt?

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.

10. Voyage of Time

Dertig jaar lang werkte Terrence Malick aan deze natuurdocumentaire over het ontstaan van ons universum. Het resultaat is zoals te verwachten viel: oogverblindend mooi en betrekkelijk zweverig. Voyage of Time is Malicks hoogstpersoonlijke ode aan moeder Natuur, en de ultieme visualisering van Malicks wereldbeeld: in zijn ogen is alles verbonden. Op sommige momenten wilden we dat Cate Blanchett, die de esoterische voice-over insprak, wat vaker haar klep hield, maar de schitterende beelden van gorgelende geisers en elegante onderwaterwezens deden ons dat snel vergeten.

Nu in de bioscoop. Lees hier onze recensie.