"Ik wilde geen moeder worden, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht"

Baharak: "Mijn vriend had niets over mij te zeggen"

"Ik was 20 en was zwanger van mijn huidige vriend. We zijn nog steeds samen.

“Maar die zwangerschap was dus niet gewenst. Ik had net mijn studies geologie aan de UGent aangevat. Ik wilde geen moeder worden, geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht. Mijn vriend had niets over mij te zeggen. Hij mocht zijn mening geven, zeker. Maar wat die mening was, was eigenlijk niet belangrijk voor mijn beslissing. Het is tenslotte mijn lichaam.

“Samen met hem ben ik op zoek gegaan naar een oplossing. In die tijd was er alleen in Oostende een abortuscentrum. Kostprijs van de ingreep: 7.000 Belgische frank. Niet terugbetaald. Mijn vriend nam een deel van zijn spaarboek, ik betaalde de rest met het geld dat ik met mijn vakantiejob verdiende.

“De ingreep verliep via curettage (onder lokale of volledige verdoving wordt een buisje ingebracht om de baarmoeder leeg te zuigen, fvd/kvdp). Je voelt dat wel even, als krampen in je baarmoeder. Maar niet dat je het uitschreeuwt van de pijn.

“Ik kon nadien onmiddellijk naar huis. Ik was meteen hersteld. En mentaal? Goh, ik was niet depressief of zo. Die zwangerschap was ongewenst. Ik zie niet in waarom ik spijt moest hebben.

“Ik wil er geen aantal op plakken, maar ik heb meer dan één abortus laten uitvoeren. Sommige vrouwen zijn heel erg vruchtbaar. Zelfs met voorbehoedsmiddelen kunnen ze verschillende keren tegen de lamp lopen. Dus ja, toen ik nog eens zwanger bleek, heb ik opnieuw voor abortus gekozen.

“Dat was toen. Nu zit ik in een levensfase waar kinderen wel welkom zijn. Ik ben hoogzwanger. Van mijn eerste kind.

“Dat is niet zonder problemen verlopen. Ik heb een miskraam gehad. Dat was veel moeilijker dan abortus. Dan wil je wel een kind en dan loopt het mis. Natuurlijk vloek je dan eens. Maar ik heb niet zitten jammeren om wat ik vroeger heb beslist. Ik geef toe: het was lastiger geweest als het nooit was gelukt. Nu wil ik echt mama worden.

“Mijn leven heeft zich in twee landen afgespeeld. Ik ben geboren in Iran, heb daar dertien jaar gewoond. Sommige Vlamingen gaan ervan uit dat iemand uit Iran niet geëmancipeerd is. Quatsch. Als puber dacht ik vaak veel progressiever dan de meeste van mijn Vlaamse klasgenoten. Zelfs nu verwonder ik me nog vaak hoe stereotiep mensen in België over mannen en vrouwen denken.

“Ik ben de enige die over mijn lichaam, mijn leven mag beslissen. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik als vrouw dezelfde rechten en plichten heb als een man, maar onze samenleving ziet dat niet altijd zo. Als je dat als vrouw aan de kaak stelt, krijg je het etiket ‘feministe’.  Geen probleem: noem me dan maar een hardcore feministe.

“Ik ga niet feesten omdat abortus nu uit het Belgische strafwetboek wordt gehaald. Dat had al veel langer het geval moeten zijn. Het is absurd dat het erin heeft gestaan. Abortus is een recht.

“Ik ben realist. Dit is een strijd die nooit zal stoppen. Er zullen altijd mensen zijn die zich tegen abortus verzetten. Ze mogen het verkeerd vinden. Maar ze mogen hun mening niet aan de rest opleggen.”

Gertie: "Te weinig aandacht voor de positieve redenen om een kind niet te krijgen"

"Ik was 22, student geneeskunde in Leuven en raakte zwanger van een specialist in opleiding. We hadden geen contraceptie gebruikt. Het was van de eerste keer prijs; geen van beiden had stilgestaan bij die mogelijkheid. Vreemd misschien als je allebei geneeskunde studeert. Maar we waren jong en naïef.

“Ik was in paniek. Ik was net mijn vriend naar Engeland ge­volgd, waar hij stage deed. Ik overwoog niet om het kind te houden. Mijn vader zou mij meteen hebben buitengegooid, en mijn vriend stond er evenmin om te springen. Ik kan me niet herinneren dat hij zei: ‘Het komt in orde, ik ga met uw vader praten.’ Integendeel.

“In mijn eentje trok ik naar het British Pregnancy Advising Center in Birmingham. Mijn lief ging niet mee. Zijn stage begon en hij kon zijn afwezigheid niet verantwoorden. Dat was het einde van onze relatie.

“Ik trof een begripvolle dokter. Hij vroeg of ik familie kon bellen. Natuur­lijk niet. Dat durfde ik niet. Ik spendeerde de nacht in een B&B. De volgende ochtend bracht een busje mij en zeven andere vrouwen naar een abortuscentrum buiten de stad. Daar kreeg ik curettage onder volledige narcose. Ik werd wakker en be­gon te huilen. Ik voelde me heel eenzaam.

“Zodra ik terug in België was, zweeg ik. De eerste aan wie ik het heb verteld, is mijn ex-man met wie ik drie kinderen heb. Hij begreep het niet, wilde er niet over praten, zette het zelfs letterlijk op een lopen. Ik dacht: ga ik nu mijn hele leven voor die keu­ze worden gestraft? Hij keerde gelukkig terug. Maar er was snel een veroordelende toon als het over abortus ging. Niet alleen bij de katholieken.

“Ik heb het uiteindelijk ook aan mijn familie gezegd. Niemand die vroeg hoe het voor mij voelde. Of het pijn had gedaan. Zeker mijn katholieke ouders hadden het er erg moeilijk mee. Aan mijn kinderen durfde ik het eerst niet te vertellen. Ik dacht: ze gaan me een slechte moeder vinden. Ze hebben gelukkig goed gereageerd.

“Hoe minder geïnformeerd je bent, hoe sneller je veroordeelt. Daarom schreef ik er een boek over: Abortus: het taboe nog niet voorbij? Met 36 getuigenissen van vrouwen én mannen. Om eindelijk verhalen van lotgenoten te brengen. Ook verhalen zonder spijt. Toen ik aan het schrijven was, hoorde ik dat we met twintigduizend per jaar zijn. 20.000! En ik had me altijd zo alleen gevoeld.

Praat erover

“In mijn boek pleit ik voor meer steun in de beslissings- en verwerkingsfase. Sociaal-maatschappelijk werkers en psychologen moeten veel beter geïnformeerd worden waarom iemand dit kan meemaken. De achtergrond en redenen zijn zo divers. Er wordt te weinig gekeken naar de positieve redenen om een kind niet te krijgen. En als het wringt: praat erover. Hoe langer je wacht met het verwerkingsproces, hoe dieper het ingrijpt op je sociaal en persoonlijk leven.

“Of ik nu blij ben met mijn abortus? Je doet het niet voor je plezier. Maar het was op dat moment de juiste beslissing. Al was het maar omdat mijn leven er anders heel anders had uitgezien. Zonder de drie geweldige kinderen die ik nu heb.

"Maar ik heb pijn gehad, vooral door het taboe dat er op kleefde, nog steeds trouwens. Daarom is het zo belangrijk dat we eindelijk meer over abortus gaan praten. Op een niet-veroordelende manier.”