TW Classic: en toen kreeg dEUS de volledige wei tegen zich
TW Classic toont zich dit jaar als een heuse vijfde Rock Werchter-dag. Zelfde wei, zelfde zomerse temperaturen én een line-up die ook vorig weekend niet had misstaan. Er stond een fraai palet aan groepen die retro, hip en/of cool zijn. De middag bracht alvast een prachtig concert van Richard Ashcroft, gevolgd door de abrupt afgebroken heropstanding van dEUS in de vooravond.
"Sorry schattekes. We zijn over tijd. Een volgende keer!" dEUS (★★★☆☆) kreeg zaterdag een volle Werchter-wei tegen zich, toen slotsong 'Suds and Soda', die nog maar pas met dat hyperbekende viooltje was ingezet, weer werd afgebroken. Over een anti-climax gesproken!
dEUS droop met de staart tussen de benen af, en had het aan het begin van de set ook al niet echt in de markt gehad. Tijdens 'Girls Keep Drinking' werkte de gitaar van nieuwe rekruut Bruno De Groote plots niet meer, Tom Barman kampte evenzeer met technische problemen, en de bas van Alan Gevaert zat te luid in de mix. Viel daardoor het hele optreden in duigen? Gelukkig niet.
De Antwerpse groep kwam op toen de Rode Duivels net de Britten naar huis hadden gespeeld - met violist Klaas Janzoons, die triomfantelijk een driekleur om had als een cape. "Bruno op de gitaar", wees Barman naar het nieuwe groepslid. "Bruno! De! Groote!" Natuurlijk kan niemand de présence van Mauro Pawlowski vervangen, en dat was ook niet de bedoeling. Hoewel zijn maniërisme soms aan zijn illustere voorganger deed denken, liet De Groote in Werchter vooral zijn gitaar spreken. Hij zette '(Theme from) Turnpike' mooi naar zijn hand, en gaf de song zelfs een andere dynamiek. De Groote beschikt ook over een mooie stem, vindt Barman. Hij liet die horen tijdens 'Fell of the Floor, Man', en zo zat voor het eerst sinds lang ook 'Hotellounge (Be the Death of Me)' nog eens in de set. Alleen al daarvoor hulde aan de nieuwe gitarist.
'Sun Ra' en 'Bad Timing' zaten er trouwens eveneens pal op. "We doen een België-Japanneke", riep Barman, die besefte dat de eindmeet in zicht was en zijn groep nog moest scoren. Tot de arbiter plots onverbiddelijk affloot, en 'Suds and Soda' werkelijk voor "een volgende keer" bleek te zijn. Vanzelfsprekend zeer tegen de zin van een drukke wei.
Het was dus een wisselvallige comeback, maar dEUS stoomt zich met Bruno De Groote duidelijk klaar voor een nieuw hoofdstuk. Deze zomer volgen er nog een aantal festivals in binnen- en buitenland, en in de winter wil Barman de studio induiken met zijn herboren band.
Om één uur 's middags had Bløf (★★★☆☆) de ondankbare taak om samen met presentatrice An Lemmens de vroege vogels wakker te krijgen. In Nederland is de Zeeuwse groep de hoofdact voor 50.000 fans op hun eigen zomerfestival, in Werchter moesten ze openen. Dat vond het viertal zeker niet te min, en 'Harder dan ik hebben kan' kreeg meteen veel bijval op de aardig gevulde wei.
Aan het slot van de set noteerden we nog twee mooie momenten. Geike Arnaert kwam 'Zoutelande' meezingen. Het duet is intussen zo'n grote hit dat het alle records in de Ultratop deed sneuvelen - al 21 weken op nummer 1! Het was lang geleden dat Arnaert op zo'n groot festivalpodium stond, en ze straalde met een grote glimlach. Bløf scoorde extra punten door hun oorwurm niet tot het laatst te bewaren, maar te eindigen met 'Iedereen is van de wereld' van The Scène. "We willen de nagedachtenis van Thé Lau graag levend houden", zei frontman Paskal Jakobsen, en hij stopte stiekem ook nog een stukje 'Papa Was a Rolling Stone' in dat eerbetoon.
Er stonden opvallend veel festivalgangers in rood, geel en zwart op de wei. Dat had ook Richard Ashcroft (★★★★☆) gezien. "We kwamen allebei zo dichtbij", zuchtte de Brit naar de massa. "En eerlijk: wat maakt die match vandaag nog uit…" Gelukkig dacht hij niet hetzelfde over zijn concert. Ashcroft bracht niet alleen de attitude (een dichtgeritste rode bomberjack in de loden hitte), maar ook zijn heerlijke rauwe stem.
"Dit is een mooie dag", knikte de ex-zanger van The Verve, toen hij 'A Song for the Lovers' inzette. Ashcroft speelde veel recent werk. Zo was hij blij met de positieve respons op 'Hold On' van zijn plaat These People uit 2016. Maar de zanger smeet zich ook in zijn classics. Hij bond een gitaar om, vroeg een extra blikje Belgium-pils aan zijn roadie en zette een prachtig 'Lucky Man' in. Kippenvel op een bloedhete dag. Ashcroft wist zich kundig omringd met vier muzikanten - ook al kwamen de violen uit een doosje - maar speelde 'The Drugs Don't Work' helemaal alleen. 'Bittersweet Symphony' werd - lekker predikend - als slotsong gespeeld, en kreeg de grootste respons. Een backdrop had deze zanger niet nodig om iedereen zijn naam te laten onthouden.
Nathaniel Rateliff (★★☆☆☆) moest TW Classic betreden tijdens de troosting tussen België en Engeland. Veel troost bracht dat hem en zijn Nightsweats niet. Nog voor Rateliff op het podium stond had Meunier al gescoord, en galmde de stem van Frank Raes over Werchter. "Ik ken niks van voetbal. So let's get on with it", knikte Rateliff, toen hij de toepasselijke opener 'Be There' inzette.
Met drie blazers, een enthousiaste toetsenist en de uitstekende songs uit het nieuwe Tearing at the Seams probeerde de Amerikaanse zanger met de brede hoed toch de aandacht te houden. 'Out on the Weekend' was gemaakt voor festivals als deze.
Rateliff en zijn band brachten sfeer, en pepten het publiek op om haast de hele set mee te klappen. De zanger danste als een Blues Brother op zijn dunne beentjes en dankte het publiek om te luisteren. Er was echter één vloek: telkens als er gejuich op de wei weerklonk zag je iedereen naar de smartphone grijpen, om de laatste stand op het WK te bekijken. "Niemand kan op tegen onze jongens", knikte Tom Barman later in de vooravond. En gelijk had hij. Dat mag je gerust een 'S.O.B.' noemen.
