De hemelbestormers en moraalridders van Woo Hah! 2018: J. Cole versus Lil’ Pump

Hiphop is een genre dat razendsnel buiten z’n oevers meandert en tegenwoordig meer behelst dan een simpele breakbeat en een AABB-rijmschema. Zo neigen Denzel Curry en Lil’ Pump meer naar GG Allin, dan naar Kool G Rap. En leek Juice WRLD meer gemeen te hebben met Good Charlotte dan met N.W.A.

Alsof Kanye West’s 808s & Heartbreak en de experimentele hiphopformatie Clipping pardoes in een blender waren gevallen en het resultaat een expositie kreeg in het MoMA. Zo klonk Injury Reserve (★★★★☆). Helaas kan dit enkel door het barpersoneel van de Forest Stage worden bevestigd. Injury Reserve stond het hart uit te storten in een lege zandbak. Klaarblijkelijk was het voor het Woo Hah!-publiek een brug te ver. Om twee uur 's middags was het kwik de 30 graden al gepasseerd, wellicht had dat er ook iets mee te maken.

Rejjie Snow (★★★☆☆) a.k.a. The Snowman leek er geen last van te hebben. Zelfs in z’n paarse joggingbroek, Supreme-trui én opgeknoopte du-rag bleef die Ierse knaap frosty. ‘Rainbows’, ‘Blakkst Skn’ en ‘Pink Lemonade’ passeerden zonder branie, maar daar bekommerde u zich niet om. U hield een siësta in de schaduw, was uw brein aan het frituren met Brabantse marihuana of stond naar hartelust te lurken aan de waterfonteintjes verderop. Het sublieme ‘D.R.U.G.S.’ en het puike ‘Désolé’ etaleerden N.E.R.D.’s surrealisme, maar zorgden niet voor de golf van herkenning waar Rejjie op hoopte. Enkele keren – ‘Sunny California’, ‘Crooked Cops’, ‘Flexin’ – gaf hij een flinke jengel aan zijn set, een oplawaai om u scherp te houden, maar tot een bacchanaal kwam het niet. Daarna zetten zowel Rejjie als u de cruisecontrol aan: ‘You guys are in high spirits. Me too.’ Vanuit de schaduw hield u nog een oogje in het zeil, maar tijdens ‘Mon Amour’ werd zijn brommende stem tot achtergrondmuziek gedegradeerd. Het klonk zo plat als een pintje Guinness, maar was – desalniettemin – een prima dorstlesser op deze bloedhete laatste zondag.

Nomen est omen

Met een spuuglelijke broek van 280 euro om z’n bips gewikkeld, een joekel van een Hermes-riem en een klok ter waarde van een personenauto om z’n pols – jawel, wij recenseren alles! –, wandelde Boef (★★☆☆☆) nonchalant uit de coulissen. Boef is nooit veranderd, daarom ziet hij er zelfs met peperdure kleding nog steeds uit als een straatschoffie. En daarom heb ik – wellicht deelt de rest van de redactie deze mening niet – een zwak voor de Frans-Algerijnse rapper uit Alkmaar. Helaas bestond z’n set uit een opeenstapeling van forceerde momenten: het ape-shit gaan voor Instagram en iedere song beginnen met een ellenlange bindtekst dwong het concert tot staccato. 

Ach wel, nomen est omen: Boef heeft ons weer een loer gedraaid. De hoogtepunten: ‘Habiba’ – Boef had z’n troef al vroeg gelost – was een prachtig huzarenstukje en tijdens ‘Paperchase’ en ‘Slapend Rijk’ – straatverhalen over ouderwetse G-Unit-beats – trok Boef ons bij de lurven de pit in. Maar de bars? ‘Ik heb slaaptekort want ik slaap te kort.’ Onze tenen krulden zo hevig dat de kramp in onze kuiten schoot. 

Giggs (★★★☆☆) had zijn straatobservaties ook doorspekt met totale nonsens, maar van ‘Like Batman, da-na-da-na-da-na / Hardest, just let me confirm it / Loafers just have to be Hermès / Burners, went bap and hit Bernard’, schoten we direct in de lach. Giggs rapt alsof hij al z’n teksten ter plekke uit z’n duim zuigt. Omstreeks etenstijd stuiterde de grimesensatie uit Peckham als een hyperactief stokstaartje het hoofdpodium op. Met ‘London Town’, ‘Sexy’, ‘KMT’ en ‘Whippin Excursion’ stopte hij de nodige peper in uw reet. Minpuntjes: er was sprake van friendly fire. Z’n dj met iets te veel vertrouwen in de parate kennis van de aanwezigen, stond driftig aan z’n volumeknop te sjorren, wat ertoe leidde dat er flinke happen uit iedere song werden genomen.

Xanax en Mad Max

Het kan ook erger. Lil Xan (★★☆☆☆) – een eenentwintigjarige hiphop-artiest die zijn naam dankt aan het medicijn annex partydrug, Xanax – werd overschaduwd door z’n eigen dj. Deze had van te voren met het stemgeluid van een volgroeide grizzlybeer een hype gecreëerd, die Xan niet kon waarmaken. ‘Betrayed’ brak geen potten en de potpourri van dancehall-airhorns, pistoolschoten en adlibs creëerde een broeierige punkvibe, die later oversloeg in totale chaos. 

De chaos die Denzel Curry (★★★★☆) aanrichtte zal zelfs de astronauten in het ISS (International Space Station) zijn opgevallen. ‘Holy shit. This looks like the stampede from the Lion King.’ De baldadige wildebras uit het zuiden van Florida, had de Forest Stage getransformeerd tot een post-apocalyptische woestenij. En u – met uw bedoeïensjaal over uw mond en stuifzand in uw wimpers – leek op een afgepeigerde figurant uit Mad Max. ‘I wish we had a big ass helicopter, so we could drop water on all of you.’ Tijdens ‘Gook’, ‘This Life’ en ‘Clout Cobain’ leek Denzel nog het meest op een agressieve schuimbekkende Jean-Michel Basquiat. Denzel excelleert in ratelende triplet flows en dat klinkt als: Sticky Fingaz van Onyx meets horror-rap à la Triple Six Mafia. Tijdens 'Ultimate' sprongen Denzels vuistdikke, samengeklonterde lappen vervilt haar als logge scheepstouwen rond en klonk hij als een gillende kalkoen die levend gevild werd, terwijl hij een epileptische aanval had. Angstaanjagend, maar vooral: magistraal!

Enfant terrible

Er is echter geen mens op deze aardkloot die de nihilistische gedachte van punk zo begeestert als Lil Pump ★☆☆☆☆. Hij is het boegbeeld van de punkfase die hiphop doormaakt – een enfant terrible pur sang, het klunzig olifantje in grootmoeders porseleinkast. Concerten van Pump kunnen wellicht beter als ‘bijeenkomsten van primitieve explosieve energie’ worden gekwalificeerd. Wij waren dus niet naar Hilvarenbeek afgereisd met de hoop dat Lil Pump een akoestische-gitaar-op-barkruk versie van ‘Gucci Gang’ zou voordragen. Dat gezegd hebbende: het concert een fiasco. (1) ‘Amsterdam, make some fucking noise!’ Daar ging het al mis. (2) Hij liet dertig minuten op zich wachten. (3) Het publiek leverde niet de energie die hij had verwacht. Ergo: ‘iShyne’, ‘Boss’, ‘Gucci Gang’, ‘Flex Like Ouu’, ‘D Rose’ fietste hij op de automatische piloot binnen en na amper een half uur dook hij weer de coulissen in: ciao!

Trouwens, het feit dat Lil Pump voor 60 minuten stond geprogrammeerd was sowieso al merkwaardig. De beste man heeft pas één plaat gemaakt en die songs van hem duren amper anderhalve minuut.

Met dat probleem kampte het aankomende talent Juice WRLD (★★★☆☆) ook. Hij moest het gapende gat dat Tekashi69 had achtergelaten opvullen, maar had simpelweg (nog) niet het repertoire om een uur te vullen. De grote hit ‘Lucid Dreams’ – een song die ons veel deed denken aan wijlen Lil Peep – kwam twee keer langs en nog zag Juice WRLD zich genoodzaakt om er na 30 minuten een eind aan te breien.

A Cole World

We moeten iets opbiechten: van de hype rond J. Cole begrijpen wij al jaren niks. Cole heeft de reputatie dat hij chakra openende poëzie schrijft, maar wij hebben dat nooit ervaren. Elke nieuwe plaat wordt aangekondigd als een paradigmaverschuiving, maar wij horen slechts een introspectief, Zeitgeist-beschouwend snurkfestijn, waarbij Cole verwoed wijst naar iedere open deur die hij ziet. Op Woo Hah! viel het kwartje. J. Cole (★★★★★) speelde een buitengewoon magistrale set, plain and simple. ‘Window Pain’ was beklijvend en scheurde gehechte wonden open, ‘A Tale of 2 Citiez’ was een vurig statement en tijdens ‘ATM’ golfde de wei. ‘Work Out’ en ‘K.O.D’ waren emotioneel en meedogenloos. 

Zelfs ‘Wet Dreamz’ – een ongemakkelijke song waarin Cole zijn ontmaagding beschrijft – werd met zoveel branie gebracht dat we het nauwelijks herkenden. Anders dan op de plaat is J.Cole’s stem live één van de krachtigste instrumenten die momenteel de wereld rondtoert. Misschien toch maar weer eens 2014 Forest Hills Drive en Friday Night Lights opzetten als we thuis zijn.