Irish Coffee op de Gentse Feesten: van verboden drankje tot partydrink

Cécilia Carels was een jonge alleenstaande moeder in de jaren 70. Ze werkte tijdens de Gentse Feesten voor het Trefpunt, de organisatie van Walter De Buck die de Feesten een heel nieuw elan gaf. Carels werkte er twee jaar lang 's nachts als kok, maar kreeg toen te horen dat een kleine zaak in de buurt, "De Ekkentu", te koop stond. Carels koos eieren voor haar geld en nam de zaak over.

Het was een rustige koffiezaak die vooral door studenten bezocht werd. 's Avonds sloot het koffiehuis en kon Carels voor haar drie kinderen zorgen. "Het was perfect voor mij, ik was net gescheiden en de openingstijden waren goed te combineren met mijn gezin. Het was een braaf koffiehuisje en ik was eigenlijk vastbesloten om het zo te houden."

Café zonder bier

"De Ekkentu" was een koffiezaak. "Het klinkt nu misschien krankzinnig, maar we verkochten eigenlijk geen alcohol. Als we sporadisch een pintje verkochten dan was dat samen met een sandwich of iets anders om te eten, dan mocht het wel. Wij hadden geen cafévergunning, we waren een koffiehuis." Al vanaf het eerste openingsjaar lapte Carels de regels aan haar laars en begon ze met Irish Coffees te serveren.

De illegale Irish Coffee

"De Irish Coffee stond helemaal niet op de kaart. Natuurlijk niet, het was verboden! Maar toch serveerden we dat. Het begon met een paar Irish Coffees per nacht maar op het einde van de tien dagen waren dat er toch al veel meer. En, daarna… ja… is het echt uit de hand gelopen.

Het tweede jaar dat we het deden hadden we al iemand die zich er een hele tijd mee bezig hield. ’t Was een hele aparte afdeling. Dat ging maar door. Er stonden twintig glazen klaar gevuld met whisky, de suiker stond ernaast en ook de koffie. En dat kon allemaal… het werd oogluikend toegelaten, iedereen wist dat."

Trekpleister in de Feesten

"De Ekkentu" groeide al snel uit tot een trekpleister tijdens de Feesten. "Tijdens het jaar serveerden we geen Irish Coffees, maar tijdens de Gentse Feesten was het een echt hit." "De Ekkentu" was dan ook het eerste café in de Feestenzone dat niet sloot ’s nachts. "We gaven optredens vanaf twee uur ’s nachts tot ’s morgens vroeg… tot de vuilnismannen kwamen om alle resten op te ruimen, soms ook van mensen."

In "De Ekkentu" gingen alle mensen feesten die elders werkten, want de naburige pleinen en cafés moesten toen rond twee uur sluiten. "De geluidsnormen voor de pleinen en cafés waren strenger dan bij ons. Wij hadden daar geen last van en gingen heel de nacht door."

Dubbel gevoel

De Irish Coffee groeide al snel uit tot hét feestdrankje op de Vlasmarkt. Heel wat cafés namen het in de loop der jaren over en nu is het niet meer weg te slaan. Carels houdt er een dubbel gevoel aan over. "Natuurlijk heeft het mij als alleenstaande moeder toen geen windeieren gelegd. De verkoop van Irish Coffees tijdens de Feesten konden meteen een jaar goed maken. Het was financieel erg interessant. Maar, als ik bekijk hoe het sommige mensen vergaan is die daar leren drinken hebben, dan voel ik me toch niet trots. Het is triest om ergens bijgedragen te hebben tot het alcoholisme van sommigen… en soms zelfs nog erger. Ik ben dan ook gestopt na tien jaar en ben met een restaurant gestart. Daar serveerde ik geen Irish Coffees."

Intussen woont Carels al meer dan tien jaar in Frankrijk en heeft ze afscheid genomen van dat deel van haar leven. "Ik vind het spijtig dat ik een trendsetter ben geweest van iets waar ik nu moreel niet meer achter sta, maar toch kijk ik niet alleen met negatieve gevoelens terug naar die periode. Het was ook een erg leuke tijd."

En, Carels heeft zelf nooit Irish Coffee gedronken omdat ze veel alcohol niet verdraagt. "Ik ben er niet tegen. Ik houd ook van een glaasje af en toe. Hier in Frankrijk hebben we bijvoorbeeld lekkere wijn en doen we af en toe ook wel eens een apéro, maar met mate."