Het monster van de komkommertijd

Het leven van een journalist loopt niet altijd over rozen. Vraag het aan Steven Victor De Craene die na de rellen in Parijs zonder eten naar bed moest. Voor het hogere doel - het vergaren van échte feiten ten gerieve van de kijker/luisteraar/lezer - kijkt de geharde reporter niet op een ongemak of een ontbering.  Het noodgedwongen overslaan van een maaltijd behoort overigens niet tot de criteria die van journalistiek een zwaar beroep maken, maar dit geheel terzijde.  Het echte schrikbeeld van de journalist is de komkommertijd. En deze begint dit jaar half juli, nu dus.

Ho ho! zult u opwerpen, veel komkommers heb ik nog niet zien opduiken. Nee, veel niet. Maar de komkommervoorhoede (soms verkeerdelijk als de augurk bestempeld) heeft al wel de neus aan het venster gestoken. Ik verklaar mij nader.

De komkommertijd wordt volgens een ijzeren mediawet steeds voorafgegaan door een overvloed, een zee, een tsunami van nieuws, écht nieuws bovendien. May en haar Flexit en haar afvallige hardliners, Trump die op dienstreis wild om zich heen maait en bij voorkeur naar zijn bondgenoten, Juncker die wankelt, Tusk die tweet, de Russische internettrollen die stoken en vergiftigen, het gesol met de vele honderden bootvluchtelingen, Tax on Web dat even op zijn gat valt, het wereldkampioenschap voetbal uiteraard en de heroïsche prestatie van de Rode Duivels, Rock Werchter dat eindigt als een ordinair stort, en ik vergeet nog de helft van het wereldgebeuren. 

De in datzelfde wereldgebeuren geïnteresseerde medemens - u dus allemaal die dit leest - wist de afgelopen tien dagen niet waar eerst te kijken. Langs alle kanten probeerden interessante, boeiende, geweldig in beeld gebrachte , levendig voorgelezen en fenomenaal geschreven nieuwsberichten uw hoofd binnen te dringen. U werd er duizelig van, u vreesde voor een indigestie. 

Uw angst is onterecht, ik kan u geruststellen. Theresa May komt heus de zomer nog door, Trump is naar huis gevlogen, zijn bondgenoten en/of vijanden bekomen nu van de schok, de internettrollen veranderen van IP en van naam, de vluchtelingen verdwijnen - zoals na iedere opstoot van compassie - naar de achtergrond, u moet toch bijbetalen aan de fiscus, alreeds dreunen de bassen op het volgende festival en de Rode Duivels vertrekken op een welverdiende vakantie, ergens all-in maar niet met TUI, vermoed ik toch. Het enige grote evenement dat nog niet is afgelopen is de Tour. Maar veel valt er niet te rapen voor onze landgenoten. Tenzij een nieuwe ploeg voor onze knuffelbeer Greg Van Avermaet, een team dat luistert naar de wat vreemde naam CCC, een afkorting die bij de ouderen onder ons toch wel andere herinneringen oproept dan een koersvelo.

Misschien valt er nog ergens een calamiteit uit de lucht - met excuses voor het gebrek aan inleving - maar voor journalisten is het vanaf nu huilen met de pet op. Wie verstandig is had al lang zijn vakantie geboekt en kan, zwaaiend met anciënniteit en zo, de minder belangrijke en meestal ook jongere collega´s met de komkommertijd opzadelen. Ook dat is een ijzeren - zij het ongeschreven - mediawet.

En dus konden wij dezer dagen al genieten van een spin bij de LIDL, een krokodillenslachting ver weg, vissterfte in de Liefkenshoek, platanen die dan weer wel gedijen bij aanhoudend droog weer - die sakkerse platanen toch! -, de geneugten van zuivere, frisse lucht na een regenbui en de kleine prins Louis die mee op de foto van de Britse Royals mag/moet. Ook zijn er zowaar drankblikjes opgedoken op de Gentse Feesten. Veel gekker kan het niet.

Ik kan u verzekeren: het is nog maar een begin. Wacht tot de nationale feestdag. Vanaf 22 juli (tot eind augustus , à peu près) zullen hardwerkende journalisten elke dag het onderste uit de kan moeten halen om de kolommen en de minuten te vullen. Met goed verteld klein nieuws, vaak,  waar u soms wat meewarig op zult neerkijken maar waarvan u toch ook zult smullen. De rubriek "Meest Gelezen" liegt namelijk nooit.