Na de bewogen week van premier May: "I'm stil standing... Yeah, yeah, yeah..."

Vorige week gaf niemand nog een penny om haar politiek overleven. Eerst was het haar brexitminister David Davis die zijn handen aftrok van het akkoord dat ze in haar buitengoed Chequers haar kabinet door de strot had geduwd. Het was voor Davis onbespreekbaar. En nog geen dag later vond  minister voor Buitenlandse Zaken Boris Johnson dat hij niet kon achterblijven en dat het tijd werd om zijn ontslagbrief te schrijven. 

Mays voorstel was geen harde brexit, geen zachte brexit, maar een "zachtere" brexit. Mocht u denken dat "zachter" de comparatief is van "zacht", dan hebt u het verkeerd voor. Welnee, "zachter" is gewoon iets tussen "zacht" en "hard" in. Brexitiaans taalgebruik. Theresa May wil dat het Verenigd Koninkrijk onderdeel blijft van de Europese vrijhandelszone voor goederen en dat het zich voegt naar de milieu- en sociale normen die de EU handhaaft. Maar Johnson noch David kon zich daarin vinden. Voor Johnson stond het verdedigen van dit voorstel zelfs gelijk met "het oppoetsen van een drol". Dat was duidelijk.

Vorige maandag hield iedereen de adem in. Het Lagerhuis zou stemmen over twee amendementen op Mays voorstel. Zou ze die tegen kunnen houden? En zou dat het begin zijn van haar langverwachte val? Iedereen hield de adem in. Maar alweer slaagde de Houdini van de Britse politiek erin zich aan de wurggreep te ontworstelen. Een eerste amendement kon ze niet ontwijken, het tweede wel. Daar kwam weliswaar enige pressie bij kijken: als haar Conservatieve parlementsleden haar niet zouden volgen, dan zou ze verkiezingen uitschrijven, met het risico dat de socialisten van Labour die zouden winnen. En wie zou daar beter van worden? Theresa May haalde het, met de hakken over de sloot.

En woensdag zou Boris Johnson dan het Lagerhuis toespreken! Zijn ontslagspeech! Wie oud genoeg was om het zich te herinneren, prevelde de woorden "Geoffrey Howe", en vertelde aan kinderen en kleinkinderen over hoe diezelfde Howe met zijn ontslagspeech zijn premier Margaret Thatcher in 1990 ten val bracht. En dat Johnson dat nog eens zou overdoen. En dat hij op exact dezelfde plek in de banken zou gaan staan waar Sir Geoffrey in 1990 stond. "Het wordt explosief," blokletterde de krant Evening Standard.

De toespraak van Johnson was als een ballon die zachtjes leegliep. Niks explosiefs. Dat het nog niet te laat was om de brexit te redden. Zoiets. Er zaten, geheel tegen Johnson gewoonte in, zelfs geen grappen in. En hij las het af van een A4.  Ook tegen zijn gewoonte in. Zelfs Theresa May had dit niet verwacht. Ze had een motie klaarliggen om het parlement al donderdag met zomerreces te sturen, vijf dagen eerder dan gepland, om samenzweringen te vermijden. Zelfs dat was niet nodig geweest.

Maandagavond was er op de BBC een hilarisch stukje televisie te zien. Met de camera wordt de kijker de zitting van Mays kabinet binnengeloodst. Alle kabinetsleden rond de doodskistvormige tafel. May: "Nu de camera's er zijn, wil ik zeggen dat de werkgelegenheid een nieuw recordcijfer heeft bereikt." "Yeah..." mompelen enkele ministers. Waarna een pijnlijke, ongemakkelijke en secondenlange stilte volgt. "Zo ziet een kabinet in moeilijkheden er nu uit," zegt de commentaarstem.  Maar dan wel een kabinet in moeilijkheden dat zometeen begint aan zijn zomervakantie. En dat zijn premier, alweer, enkele weken respijt heeft gegeven. Tot vier september. Afspraak in het journaal. Als u de capriolen van de Britten tenminste nog niet beu bent geworden.