Het verhaal achter de platenhoes van de nieuwe The Bony King of Nowhere

Bram Vanparys, alias The Bony King of Nowhere, legt op het nieuwe Silent Days zijn hart op de dissectietafel. Het is het relaas van een liefdesbreuk en de daaropvolgende periode die hij doorbracht in een caravan in de Vlaamse Ardennen. Silent Days is een zware plaat, bevestigt Vanparys, al hoopt hij dat de platenhoes de donkerte van de teksten en muziek niet in de verf zet.

“Ik weet niet goed hoe het artwork voor de buitenwereld overkomt”, zegt The Bony King of Nowhere aarzelend. “Bij mijn vorige albums koos ik resoluut voor een sobere, bijna saaie hoes, omdat ik de aandacht niet wilde wegtrekken van de muziek.” Voor zijn vijfde langspeler koos de songschrijver ervoor om te breken met zijn vorige aanpak. “Deze plaat is zodanig persoonlijk, intens en speciaal dat ook de hoes een persoonlijke toets verdiende. Silent Days is het album waarop ik op verschillende vlakken nieuwe oorden opzoek.”

“Ik vond het vroeger raar om een externe kunstenaar bij mijn kunst te betrekken. Maar deze ervaring was zeer fijn en verrijkend”, verwijst The Bony King of Nowhere verder naar zijn samenwerking met vormgever Dries Deriemaeker. Het is de allereerste keer dat Vanparys een beroep doet op een partner om tot een platenhoes te komen. “Ik had Dries een zelfgemaakte foto aangeleverd. Maar dat beeld voelde niet juist, waarop hij de foto met een risograph (een druktechniek tussen stempeltechniek en zeefdruk, ELV) onder handen heeft genomen. Ik heb vervolgens een deel van die foto uitgesneden, en Dries en ik waren meteen fan.”

Radeloosheid

Het beeld dat uiteindelijk de hoes van Silent Days werd, is een fragment uit een foto die Bram Vanparys had gemaakt tijdens het jaar dat hij in een caravan woonde. Het was zijn bedoeling om er te herbronnen, maar hij kroop al snel in zijn pen. “Ik ben een liefhebber van fotografie, en ik maak regelmatig zelf foto’s. Maar ik heb nooit eerder de neiging gevoeld om beeldende kunst en muziek te combineren”, zegt hij.

Dries Deriemaeker was onder de indruk van Vanparys’ werk. “Die eerste foto die Bram doorstuurde raakte mij – het was zo’n pure, maar simpele foto van zijn caravan. Ik vond dat er boenk op.” Toen The Bony King of Nowhere de vormgever een reeks cyanotypes (fotografisch proces waarbij na ontwikkeling een cyaan-blauwe afdruk ontstaat, ELV.) van fotograaf Tim Barber toonde als referentie, nam Deriemaeker hem mee naar de Gentse studio Topo Copy, waar ze met Riso-printers werken. “Die Japanse machines uit de jaren 80 werken met inkt die bij koningsblauw aanleunt”, legt de ontwerper uit.

Ontdek hier meer over de Riso RP 3700, van anoniem kantoorhulpje tot coole drukker

“Dat blauw? Dat was een intuïtieve keuze. Ik wil daar verder geen grote theorieën aan koppelen”, zegt Bram Vanparys wanneer we naar die kleurkeuze polsen. Waren er überhaupt criteria waaraan de hoes moest voldoen? “Ja, het artwork moet een tegengewicht bieden aan de zwaarte van het album. Het is een donkere plaat, en dat wil ik niet extra benadrukken. Als kunstenaar vind ik niet dat je de toeschouwer een emotie mag opdringen. Je moet ruimte openlaten voor interpretatie, en ik denk dat Dries en ik daarin zijn geslaagd. Ik wil niet dicteren wat de mensen moeten voelen.”

Wanneer we The Bony King of Nowhere vertellen dat de hoes van Silent Days een gevoel van radeloosheid oproept, bedankt hij ons voor de opmerking. “Weet je, ik geloof dat het belangrijk is om in verbinding te staan met je onderbewustzijn. Ik geloof dat wanneer je goed naar je buikgevoel luistert je tot mooie verhalen kan komen – ook al heeft mijn intuïtie mij in het verleden al in de steek gelaten. Veel van de teksten zijn intuïtief geschreven, zonder moeite te steken in de vorm of schoonheid van zinnen of woorden. Dat is met de hoes niet anders. Als de hoes bij jou radeloosheid oproept, is dat een prachtig compliment, want dat klopt helemaal, zonder dat ik het ooit zo bedoeld heb.”

Silent Days van The Bony King of Nowhere verschijnt in september bij Unday Records.