Nederlands echtpaar op wandelvakantie gegrepen door rottweilers: "Het zijn moordmachines"

"We liepen samen achter een rij huizen langs in Nieuw Beerta. We liepen langs een hek. Daarachter zaten twee agressieve rottweilers die hard aan het blaffen waren", herinnert Van Meer zich. "Dat komt wel vaker voor tijdens het wandelen. Het is meestal niet zo'n probleem. Ik dacht wel bij mezelf: 'jeetje, ik ben blij dat ze achter een hek zitten'. Ik zag wel dat er een groot gat onder het hek zat."

Vermoedelijk zijn de honden door dat gat achter het hek vandaan gekomen, want enkele seconden nadat het echtpaar voorbij het hek was gelopen, werd Van Meer aangevallen. "Ze kwamen op me af en ik werd meteen gegrepen. Ik had een kleine paraplu bij vanwege de felle zon. Die hield ik voor me, maar dat hielp niks. De honden waren veel te groot en te sterk. Ze beten in mijn armen en benen en ik viel op de grond. Ik kon alleen maar hard gillen. Ik dacht dat ik het er niet levend vanaf zou brengen."

Ongeveer twee minuten. Zolang denkt Van Meer dat de aanval geduurd heeft en toen ineens waren ze weg. "De eigenares had ze geroepen en ze lieten mij meteen met rust. Mijn vrouw kreeg nog wel een beet in haar bovenbeen, als een soort toegift", voegt de Tilburger toe.

Na de felle aanval lag Van Meer weerloos op de grond, hevig bloedend. "Ik had heel veel diepe wonden. Op sommige plekken kon ik de spieren zien zitten. Het deed gruwelijk zeer. Ergens hoopte ik dat ik buiten bewustzijn zou raken, zodat ik het niet meer zou voelen."

De eigenaar en eigenares hadden een ambulance gebeld. Die liet nog 20 minuten op zich wachten. De aanval gebeurde in het buitengebied. "En ook nog op een weg waar de ambulance niet kon komen. Ze hebben me op een plank naar de ambulance gedragen."

Daar kreeg het slachtoffer voor het eerst pijnstilling. Hij werd naar het Universitair Medisch Centrum Groningen gebracht. Daar werd hij voorbereid voor een operatie die 2,5 á 3 uur zou duren. "Daar kreeg ik te horen dat er geen vitale organen waren geraakt. Ook de zenuwen waren intact. Ik had dus vooral veel en diepe vleeswonden, die nu moeten helen."

Vrijdag, een dag na de aanval, kreeg Van Meer tijdens een gesprek met de chirurg te horen dat een hondenpsycholoog op de rottweilers was afgestuurd. Ook dat liep niet goed af. "Die psycholoog moest bepalen of de honden afgemaakt moesten worden. Hij liep daarbij hetzelfde stuk als mijn vrouw en ik hebben gelopen. En ook hij werd aangevallen. Ze hebben me verteld dat die man een slagaderlijke bloeding heeft opgelopen. Hij is er dus net zo slecht aan toe als ik."

Daarna volgde ook het bericht dat de beide honden zijn afgemaakt. "Dat lijkt me terecht. Die honden kun je nooit meer vertrouwen. De eigenaar vertelde dat ze nog nooit zoiets hadden gedaan. Dat geloof ik allemaal best. Misschien zijn ze voor het gezin zelfs heel lief. Maar na dit kun je die beesten toch niet meer vertrouwen?"

Al snel gaat het bij dit soort zaken over de schuldvraag. Hebben de eigenaren iets verkeerds gedaan in de opvoeding? Zijn zij verantwoordelijk? Van Meer doet aan die discussie niet mee. "Daar heb ik geen mening over. Ik weet niet hoe die mensen met hun honden zijn. Maar ik was altijd al tegen dit soort gevaarlijke honden. Het zijn moordmachines. Ik vind het heel vervelend dat ze gefokt worden en mensen ze mogen hebben."

Wat het slachtoffer ook stoort, is hoe de zaak verder gaat. "De politie doet pas onderzoek naar hoe verantwoordelijk de eigenaars zijn als ik aangifte doe. Dat is toch raar? Als ik door rood rijd, dan mag de politie toch ook zelf handelen en mij bekeuren? Blijkbaar is het nog te onbelangrijk om er sowieso wat mee te doen."

De politie Noord Nederland bevestigt dat er inmiddels aangifte is gedaan en dat het onderzoek nog loopt. Over de verantwoordelijkheid kunnen ze nog niks zeggen, maar wel dat de honden meteen zijn ingeslapen. 

Van Meer vertelt het hele verhaal behoorlijk nuchter. Hij blijft er rustig onder. "Ik heb er niks aan om hierdoor helemaal te gaan trillen. Ik heb het al een paar keer voor mijn ogen opnieuw zien gebeuren. Ik weet ook niet wat de gevolgen op lange termijn zijn voor mij of voor mijn vrouw. Zij heeft ernaast gestaan en alles zien gebeuren. Het gaat wel aardig met haar nu. De wond aan haar been is behandeld en ze is met vrienden in onze vakantiewoning."

Over zijn eigen nabije toekomst weet Van Meer nog niet veel. "Ik moet hier nog minimaal een week blijven. Daarna bekijken we het dag voor dag. Ik kan nog niet lopen of staan. Dus ik kan ook nog niet veel."

Eén ding lijkt de Tilburger wel al duidelijk te weten. "Wandelen is mijn hobby en dat wil ik blijven doen. Maar ik ga niet meer 'ongewapend' op stap. Ik moet denk ik zorgen dat ik iets bij heb om mezelf te kunnen verdedigen tegen dit soort dingen. Hoe of wat dat is, dat weet ik nog niet."