“Ja, ik ben wel een beetje ontgoocheld”, gaf de renner van Quick-Step Floors toe. “Die aanval was gepland, ik wilde iets proberen en het was ook hét jaar om dit te doen nu er zoveel sprinters naar huis waren. Hoe meer ik er over denk, hoe meer ik het zie als een gemiste kans. Het was een beetje een alles of niets poging. Ik zat in het wiel van Oss, ideaal om in zijn slipstream te blijven en die vroeg om over te nemen. Dat wilde ik niet doen want dan zou hij toch maar in mijn wiel hangen, dus ik pokerde wat en zette daarna zelf mijn aanval in. Misschien had ik nog wat langer moeten gokken, tot de laatste kilometer. Het was nog 1,3 km, dat was ver, maar ik moest gewoon gaan. Alleen zat de wind fel tegen en op die kasseitjes bolde het ook niet echt meer super. Mijn benen verzuurden ook helemaal, ik probeerde wel, maar ik viel een beetje stil. Tegen zo’n sterk peloton is het ook moeilijk. Jammer, ik strand op 200 meter. Jammer, want het zal niet vaak meer gebeuren dat zo’n kans zich voordoet.”

Twee keer was hij deze Tour dicht bij de zege, in Roubaix en in Parijs. “Ja, ik mag trots zijn op mijn eerste Tour”, blikt de 27-jarige West-Vlaming terug. “Ik was er dicht bij, misschien vind ik dat over een paar dagen gemiste kansen, maar nu ben ik toch vooral tevreden dat het erop zit.”