In 'Sharp Objects' zijn de zomers heet en is de drank niet aan te slepen
De makers van Big Little Lies en Gone Girl pakken uit met een nieuwe uit de kluiten gewassen dramareeks: Sharp Objects. Een mysterieus verhaal over een journaliste die een dubbele kindermoordzaak onderzoekt en worstelt met helse jeugdtrauma’s.
Drank is natuurlijk geen fijn bestrijdingsmiddel voor problemen en andere ellende. Maar na een paar afleveringen Sharp Objects ben je toch wel geneigd hoofdpersoon Camille Preaker te begrijpen én te vergeven dat ze zo weinig eet en zo veel drinkt (wodka in een plastic waterflesje, ook dat nog).
Sharp Objects is de verfilming van de gelijknamige roman van Gillian Flynn (Gone Girl) over journalist Camille (Amy Adams), die haar geboortedorp in het midden-zuiden van de VS is ontvlucht en daar nu terugkeert om een verhaal te maken over een dubbele kindermoordzaak.
Deze plot stuwt de acht afleveringen weliswaar voort, maar is ondergeschikt aan de ontrafeling van een moeder-dochterverhouding en nog wel wat relaties tussen vrouwen in dat stilgevallen dorp, waar de zomers heet zijn, iedereen de schijn ophoudt en de drank niet aan te slepen is. Want niet alleen Camille drinkt overmatig, haar moeder en oude vriendinnen doen dat evenzeer. En zelfs Camille's jongere zusje Amma, nog lang niet op de leeftijd dat ze genotsmiddelen mag aanschaffen, is buiten het zicht van haar ouders een flink innemend feestbeest.
Camille is dankzij de briljante vertolking door Amy Adams een van de intrigerendste filmpersonages van de afgelopen decennia
Verwijten
De zweem van alcohol die over de serie ligt, wordt mooi verbeeld door regisseur Jean-Marc Vallée (Big Little Lies). Zowel in beeld als in geluid krijgt de werkelijkheid, zoals die door al die drinkende mensen wordt gezien, wat vaags, wat bibberigs, wat hol en ver klinkends. Bovendien is de overgang van heden naar flashbacks bijna vloeiend; omdat een alcoholist de blik nu eenmaal meer naar binnen dan naar buiten richt en geneigd is zichzelf en zijn problemen tot het centrum van de wereld te maken.
Dan is het ook niet zo verwonderlijk dat de moeder (Patricia Clarkson) bij het weerzien de dochter niet omhelst maar alleen verwijten maakt. Het is nog slechts het begin van een steeds akeliger wordend samenzijn van de leden van een lang geleden door traumatische gebeurtenissen uiteengevallen gezin, dat nu alleen nog in staat is elkaar pijn te doen. En in het geval van Camille ook zichzelf. Dat drinken stoelt dus wel ergens op.
Camille is dankzij de intense en briljante vertolking door Amy Adams een van de intrigerendste en betreurenswaardigste filmpersonages van de afgelopen decennia. Kijken, niet alleen om Camille, ook om Amy.
Te zien op Telent Play More.