Taxi's bezetten Spanje: Chauffeurs staken verder tegen Uber

Jesús Álvarez (60) is op straat gekomen in Madrid, en is boos. “Als taxichauffeurs dragen wij hier in Spanje belasting af. Zo betalen we mee aan de universiteiten, de ziekenhuizen, de wegen, aan alles. Dat doet Uber niet.” En daarom vinden de taxistas een bedrijf als Uber een oneerlijke concurrent.

Álvarez zit met een groepje collega’s op de middenberm van de Paseo de la Castellana, een grote doorgangsweg door Madrid. Ze hebben hun campingstoeltjes in de schaduw van een paar struiken gezet en delen gebroederlijk een chorizoworst: dit is een staking, maar wel een zomerse staking.

Bezet

Honderden witte taxi’s laten de tienbaansweg blikkeren in de zon. De bordjes achter de voorruit zijn op ‘bezet’ gedraaid, een tekst die nu een nieuwe betekenis heeft gekregen. De taxi’s staan hier sinds drie dagen geparkeerd. Er kan geen auto meer langs.

De taxichauffeurs verzetten zich tegen de concurrentie van vervoersdiensten als Uber en Cabify (een grote speler in Spanje). Ze willen dat er nog maar beperkt vergunningen worden afgegeven voor zulke ‘auto’s met chauffeur’. Eén op elke 30 taxi’s, dat is hun eis. Door te staken proberen ze druk uit te oefenen op het ministerie van Stimulering, dat hier aan de Paseo de la Castellana is gevestigd in een streng neoklassiek gebouw.

“Wij beschouwen onszelf als publieke dienstverleners”, legt Héctor García (40) uit. “We zijn er voor de Spanjaarden. Als Cabify of Uber straks een monopolie heeft, kunnen ze de prijzen zo hoog maken als ze zelf willen. Kijk wat er gebeurt na een terroristische aanslag: dan gooien ze hun prijzen omhoog. Wij niet, wij zijn gebonden aan tarieven die door de gemeente zijn vastgesteld.”

Het protest van de taxichauffeurs brak vorige week uit in Barcelona. Daarna sloeg het stakingsvuur over naar Madrid, Sevilla, Valencia en andere grote Spaanse steden. Overal zijn nu belangrijke wegen geblokkeerd. “De eerste keer in de geschiedenis van de taxi”, glundert García.

Vooral voor vakantiegangers is het lastig dat ze geen taxi kunnen nemen op de luchthavens. Zij moeten het doen met de metro, trein of bus. 

Verderop op de Paseo de la Castellana zit Antonio Arranz (55) – bijnaam ‘de Drijfstang’, lachen zijn collega’s, vanwege zijn linkerbeen dat onhandig zwaait als hij loopt. Hij legt uit dat de concurrentie van de nieuwkomers veel taxichauffeurs in een netelige situatie heeft gebracht. Ze hebben vaak kapitalen geïnvesteerd in een taxivergunning: tot wel 200.000 euro, vertellen ze. Op die manier verzekerden ze zichzelf van een baan – en van een pensioen, later. Arranz: “Inmiddels zijn de vergunningen al erg in prijs gezakt. Nu is een licentie nog tussen de 130.000 en 150.000 euro waard. Dat betekent: geen pensioen meer.”

Her en der in de berm zijn kleine Quechua-tentjes opgezet. Het ademt de sfeer van 15M, het grote protest van tijdens de economische crisis. Toen werd een centraal plein in Madrid nachtenlang bezet door demonstranten. Daar werd de kiem gelegd voor de politieke partij Podemos.

Medelijden

Bij een tentje zitten Luis Rengel (57) en zijn veelal buitenlandse collega’s. “We komen moeilijker rond”, vertelt de Boliviaan. “Vooral op het vliegveld en tijdens de weekenden merk je het verschil. Dan zijn er meer toeristen. Zij zijn gewend aan Uber of Cabify, dat kennen ze uit hun land.” Hij heeft medelijden met hun chauffeurs. “Er zijn genoeg migranten die zo werken. Ze werken twaalf tot veertien uur per dag, zes dagen in de week, en verdienen 800 of 900 euro in de maand.”

De minister van Stimulering is intussen gezwicht voor de belangrijkste eis van de taxichauffeurs: een limiet aan het aantal vergunningen. Hij riep hen gisteren op om te stoppen met staken. Maar dat willen de chauffeurs nog niet: ze willen niet alleen strikte regels, maar ook de zekerheid dat die worden gehandhaafd.