Een gemiste afspraak met Boudewijn

Niets is voor een journalist zo erg als het missen van een afspraak met de geschiedenis. Door onachtzaamheid, door onkunde, door toeval, door pech, door onvoorziene omstandigheden. Ik werd er deze week, bij de 25^ste verjaardag van het overlijden van Boudewijn, heel onaangenaam aan herinnerd. Het omgekeerde is ook waar. Soms geeft het toeval de journalist een duwtje in de goede richting.

Op een herfstige ochtend in 1989 meldde ik mij als eerste present op de nieuwsredactie van VTM in Vilvoorde (de files waren toen nog zeer doenbaar). "Of ik Duits sprak?" luidde de vraag van de hoofdredacteur. 's Avonds zat ik op een hotelkamer in Berlijn naar het (gruwelijk ouderwetse) televisiejournaal van de DDR te kijken, het begin van een fascinerende en ongemeen boeiende periode in de toen nog even verdeelde stad. "Ich war dabei", ik was erbij toen het gat in de Berlijnse Muur werd gemaakt. Met dank aan Vrouwe Fortuna.

Dezelfde Vrouwe liet mij enkele jaren later lelijk in de steek. Ik had het Blauwe Fabriekje in Vilvoorde inmiddels verlaten en was langs de omweg van Radio Donna bij het tv-journaal van de BRT(N) terechtgekomen.

U mag gerust even de wenkbrauwen optrekken bij die tussenstop langs Donna. Maar bedenk dat ook Marc Van de Looverbosch, Mark Morren, Phara De Aguirre, Luc Aerts en Evert Venema via dat tussenstation hun weg hebben gevonden. Soit.

Het was een beroerde periode in mijn leven. Ik was vaak ziek en dan nog liefst op de meest ongelukkige momenten. Ik vernam het overlijden van koning Boudewijn zoals zovelen op 1 augustus langs het radionieuws, weliswaar niet heel vroeg op de ochtend. We spreken over het pre-gsm-tijdperk, voor alle duidelijkheid. Ik hoorde niets van de redactie in Brussel en ging dus gewoon werken.

Omdat ik er als laatste redacteur bij was gekomen, maakte ik in die periode meestal korte buitenlandse berichten, over aardbevingen of branden of onlusten in verre landen. Dat was in de dagen na het overlijden van Boudewijn niet anders. De Grote Gebeurtenissen waren voorbehouden aan de Grote Journalisten. Zo bracht de nog jonge maar toch al gevestigde waarde Siegfried Bracke bijna continu verslag uit van aan het Warandepark, waar de overleden vorst in het Paleis lag opgebaard.

Maar voor de begrafenis op 7 augustus moesten werkelijk alle redacteurs hun zondagse pak en das aantrekken en allemaal kregen ze een kleine of grote rol in de live-verslaggeving. Ook ik. De BRTN zou andermaal tonen dat  de openbare zender er bij grote gelegenheden stónd.

Om zeven uur was ik al met een cameraploeg op stap, ik maakte straatinterviews met de mensen die zich al heel vroeg van een goed plekje langs het parcours hadden verzekerd. Om negen uur moest ik de hoofdredacteur melden dat het niet ging, dat ik te ziek was. Ik reed naar huis. Ik kon de begrafenis zelfs niet op de televisie volgen. Ik had mijn toestel en mijn kabelaansluiting uitgeleend aan de sympathieke uitbaters van de doe-het-zelfwinkel waarboven ik huisde, zodat de klanten tijdens hun aankopen van verf, vijzen en tuinhout niets van de koninklijke uitvaart hoefden te missen. Er is mij van die dag niets dan ellende bijgebleven.

Het is nog goed gekomen met mij. Naar omstandigheden zelfs heel goed. Maar dat gemiste rendez-vous met de vaderlandse geschiedenis knaagt nog altijd aan mijn ego, ik kan het u verzekeren.