Op 11 juli belden Johan Verminnen en zijn zus Estelle nog. “Een gesprek dat ik nooit meer zal vergeten”, schrijft de zanger. “Die namiddag heb ik van haar afscheid genomen aan de telefoon. Sinds onze moeder enkele jaren geleden stierf, was Estelle als een tweede moeder voor mij.”

“Om even stil bij te worden”

Verminnen verloor naast zijn oudste zus en zijn moeder ook al zijn vader, en dat op jonge leeftijd. “Langzaam raak ik alle referentiepunten kwijt. Iets om even stil bij te staan, iets om even stil bij te worden. Het warm nest waar ik oorspronkelijk vandaan kom, wordt alsmaar kleiner. Terwijl ik mijn kleinzoon zie ravotten in de tuin, besef ik dat ik zelf een referentiepunt ben geworden. Voortaan zitten we nog met drie kinderen Verminnen aan tafel: mijn zus Lutgarde, broer Paul en ik. Zo zal het jaarlijkse kerstfeest nooit meer hetzelfde zijn, want er zijn ondertussen te veel lege plaatsen.

In een van zijn nieuwe liedjes zingt Verminnen “We komen en we gaan, zo is ons bestaan, we komen en we gaan, zo zal het verder gaan”. Een duidelijke verwijzing naar de overlijdens, die hem diep raken.

“Na de hartverwarmende koffietafel, volgend op de ontroerende uitvaartdienst in hetzelfde klein kerkje van Mollem waar ook aan mijn moeder de laatste eer werd bewezen, reed ik terug naar huis. Een verzengende hitte droogde mijn tranen. Ach ja, Johan, de dochters en de zonen, ze worden allen wees. En blijven een beetje meer alleen.”