Overdag in het callcenter, 's avonds dragqueen: "Op het podium voel ik mij een bom van een wijf"

Als een mens uit verschillende identiteiten bestaat – zoon, dochter, buur, broer, vriend, collega, bazin, minnares… – dan krijg je in Antwerpen-Centraal een vertekend beeld. Zie je de pendelaar in pak en das, dan zie je enkel een stukje professie en kun je alleen gissen naar de volledige puzzel die iedereen is. Dat maakt mensen kijken zo interessant, omdat de waarheid zich zelden openbaart en iedereen gelijk heeft. 

Maar wie wordt de pendelaar als hij thuis de das losknoopt en zijn aktetas op de bank gooit? Misschien speelt hij of zij snooker, kijkt naar haviken in een open veld of zoekt ’s nachts Pokémon op de hoek van de straat. Het is 17.30 uur wanneer de trein uit Gent een lading pendelaars uitstoot op het perron. De warmte hangt in de kleren, met okselvijvers en bureauzweet dat vervliegt in de koele stationshal. Een jonge kerel met een bril oogt nog fris. Een jobstudent, gok ik, en een skater in zijn vrije tijd, of een dj, een modeblogger. Oogcontact leidt tot een openbaring en het besef dat gissen de waarheid zelden benadert.

"Mijn naam is Dammy Okunuyi en ik werk in het callcenter van een telecomoperator. Ik doe het uitgaande telefoonverkeer en bel de hele dag mensen op die aangesloten zijn bij andere operatoren, met de vraag of een van onze mensen mag langskomen om hen een beter voorstel te doen. Makkelijk is dat niet. Ofwel nemen mensen hun telefoon niet op, ofwel beginnen ze meteen over technische problemen waar ik niks mee te maken heb, ofwel haken ze in. Maar ik moet mijn streefcijfers halen natuurlijk. En sommigen zijn ook wel oprecht geïnteresseerd. Van de meer dan 100 mensen die ik dagelijks bel, hoop ik 10 procent te overtuigen om een afspraak te maken. 

"Ik doe deze job al een half jaar en weet intussen hoe je dat doet, mensen overtuigen, maar ’s avonds ben ik soms echt helemaal leeg, ja. Voordien werkte ik in de lounges op de luchthaven van Zaventem of zat ik aan de kassa of in de eetkraampjes van de zoo in Antwerpen. Een diploma heb ik niet en dat maakt werk vinden niet gemakkelijk. Het zijn de eentonige jobs die overblijven, zoals in de zoo: hamburgers braden, frieten bakken, glazen afwassen. Maar als ik ’s avonds thuiskom, hola, dan is het aan mij. Dan word ik Kylie Blue.

"Ik ben een dragqueen. Sinds twee jaar ben ik daar intensief mee bezig. Na het werk, vooral ’s weekends, leg ik het leven in het callcenter naast me neer en word ik onherkenbaar. Kylie komt van Kylie Jenner (van de Kardashian-clan) en Blue is de 'familienaam' van mijn dragmother. Ja, er bestaan ook stambomen bij dragqueens. Die moeder, Ruby Blue, is een man die zich ook verkleedt. Ze heeft intussen al vijf kinderen die ze begeleidt in hun ontwikkeling tot echte dragqueens.

"Die metamorfose tot diva gaat om vrijheid. Het is een extravagante expressievorm die voor mij dicht tegen de kunsten aanleunt. Je kunt een nieuwe identiteit aannemen. Verlegen jongens worden extraverte vrouwen. Zelf voel ik me op een podium een bom van een wijf. (lacht) Daar kan ik zingen, dansen en show verkopen zonder dat iemand me daar om veroordeelt."

Recht op eigen leven

"In mijn jeugd voelde ik me altijd net niet goed genoeg, voelde me minderwaardig ten opzichte van anderen. Het was gewoon moeilijk om aan het ideaalbeeld van de buitenwereld te voldoen. Zeker op school. Studeren lag me niet. Ik verhuisde van de ene school naar de andere en ging werken op mijn achttiende.

"Het leven was voor mij niet altijd makkelijk, al wil ik dat ook niet overdrijven. Ik ben het kind van een Nigeriaanse vader en een Belgische moeder. Alles liep goed, tot mijn moeder op mijn elfde stierf aan een hartstilstand. Plots was ze weg, zij waar ik zo van hield. Mijn familiale situatie is ook complex. Ik heb een halfbroer, een halfzus, een stiefbroer en een tweelingbroer. Zelf woon ik in Borgerhout en zie ik mijn familie niet vaak. Maar het contact is best goed.

"De negativiteit uit het verleden breng ik als dragqueen in evenwicht. Die hobby staat voor ongebreidelde positiviteit: de mensen steunen mij, moedigen mij aan en geven complimenten. Sindsdien is mijn zelfvertrouwen gestegen. Als mijn dragmother zegt: 'Hé, jij hebt echt talent', dan doet dat deugd. Mijn vader is geen fan. Toen hij mij voor het eerst zo zag, zei hij: 'Doe die schmink van uw gezicht.' (lacht) Maar ik weigerde. We praten er nu niet meer over. Hij mag het afkeuren, maar ik heb recht op een eigen leven."

Ultieme droom 

"Alles begon met RuPaul’s Drag Race, een Amerikaanse talentenjacht op de televisie. Een viertal jaar geleden zag ik voor het eerst hoe mannen zich op sublieme wijze omtoverden tot een echt diva, met schmink, jurken, pruiken en al wat je maar wil. Dat was fantastisch om te zien. Het duurde even voor ik het aandurfde, maar op de Gay Pride twee jaar geleden gooide ik de twijfel overboord. ’s Ochtends, in alle vroegte, nam ik de trein naar Rijsel. Daar liet een visagist me helemaal opgaan in een vrouw. Op de terugweg naar Antwerpen staarde iedereen me aan. Vanuit Antwerpen-Centraal nam ik de tram en vervoegde mijn vrienden tijdens de Pride. Die herkenden mij niet. 

"Als dragqueen kwam ik in een community terecht waar ik mij thuis voel. In Antwerpen is die community vrij groot met bekende namen als Ivana, Dina Price, Lola McQueen, Karyonce en Sacha Ryan. Die stap heb ik nog niet gezet. Ik geef al eens een kleine show voor vrienden en dans op Beyoncé, maar professioneel is dat (nog) niet. Mijn ultieme droom is een job als dragqueen. Een leven waarin ik me de hele tijd kan verkleden en kan zingen, dansen en mensen betoveren.

"Wat de buitenwereld daarvan vindt, dat trek ik me niet aan. Ook niet als mensen me nakijken op straat in Borgerhout. Soms ga ik naar een discotheek als dragqueen. Foundation, eyeliner, who cares? Als mensen mij niet lastigvallen, val ik hen niet lastig. En het maakt me gelukkig. Dat is wat telt. Leefde mijn moeder nog, ze zou me ongetwijfeld steunen. 'Jongen, je bent homo en je verkleedt je als vrouw?' Dan zou ze lachen."

'Een diploma heb ik niet en dat maakt werk vinden niet gemakkelijk. Het zijn de eentonige jobs die overblijven'

'Leefde mijn moeder nog, ze zou me ongetwijfeld steunen. 'Jongen, je bent homo en je verkleedt je als vrouw?' Dan zou ze lachen'