In kakikleurige short naar het werk? Strafrechtelijke vervolging lijkt mij hier de enige optie

Zomer 2018. Velden kleuren Venetiaans blond. Honden hijgen overal. Alle ­ rolluiken zijn naar beneden tegen de hitte. Landerigheid alom.

In het straatbeeld, schitterend op het gesmolten asfalt: ontblote kuiten, ­hotpants, wiegende heupen in discreet opwaaiende jurkjes. Het is het seizoen van de prachtige billen. Lust voor het oog. Verscholen achter onze zonnebrillen geven wij onze ogen kost en inwoon. We worden gek van de hitte en met de gekte neemt ook de goesting toe.

In een cinematografisch verantwoorde slow motion op een luchtmatras in het zwembad, en met wederzijdse ­toestemming, de lichamelijke liefde weer uitvinden: dat is de bedoeling. Een ­zweetreet en in plaats van geil gesteun wat amechtig gepuf na te veel lauwe rosé: dat is de realiteit.

In vergelijking met de moeiteloze ­elegantie van de zomerse vestiaire van de gemiddelde Vlaamse vrouw vallen de kekke shorts en Hawaïaanse bloemenhemden van de modale Vlaamse vent extra op. Het is, we kunnen daar kort over zijn, geen gezicht.

Een man in korte broek hoort thuis in familiale kring, als de rolluiken naar beneden zijn.

Hoogst uitzonderlijk kan hij gebillijkt worden bij het zwembad of op het strand. En dan nog. Hij verplaatst zich tijdens deze hondsdagen ongegeneerd op ­plekken waar dat niet hoort. Men kan zijn hoofd niet draaien of er staat er weer eentje aan de kassa van de grootgrutter. Gisteren nog een exemplaar gezien dat geld uit de bankautomaat kwam halen. Dan komt het toch wel echt heel dichtbij.

En dan zwijg ik nog over de ­exemplaren die zich in kakikleurige short naar het werk begeven. Strafrechtelijke vervolging lijkt mij hier de enige optie. Een epidemie, zowaar. Zeker als de man in shorts zich daarenboven verplaatst op teenslippers is dat bijzonder onverantwoord.

Teenslippers zijn instrumenten van de duivel. Niet alleen doen ze menig man in tranen uitbarsten van de ondraaglijke pijn tussen de grote en de wijsteen, de open beenbreuken en uitgerukte teennagels zijn niet te tellen.

En aangezien wij tegelijkertijd voor de vrouwtjes onze buik constant intrekken en ons hoofd kaarsrecht proberen te ­houden, want anders valt onze zonnebril eraf, geeft de teenslipper de tred van de man iets waggelend. 

Ganzenparade ter hoogte van de droge voeding nabij kassa zes. Gillend sla ik op de vlucht. Zelden ben ik blijer dan bij een hittegolf dat ik statutair het heteroseksuele geloof belijd.

Mijn Instagram-feed heeft al zes weken een zonneslag: waarlijk niemand heeft slecht weer, behalve die paar meerwaardezoekers op trektocht in afgelegen ­bergketens in Schotland waar het gewoon altijd slecht weer zal blijven, klimaat­opwarming of niet. Grote afgunst is hun deel.

Slecht weer op vakantie wordt, nu het hier over een paar jaar altijd 40 graden zal zijn, een uiting van luxe. Ik verzeker u: foto’s van uitgeregende barbecues, ­ hagelstormen en kleine tsunami’s worden de nieuwe statussymbolen van de ­ welgestelde vakantietripper. Kotsbeu zijn we die immer beukende koperen ploert.

Maar dat is klein bier met wat onze kleinkinderen te wachten staat. Tegen 2080 zal het Hageland onbewoonbaar verklaard worden. Het gemeentehuis van Lubbeek is dan al lang in vlammen ­opgegaan, toen de kerstboom die daar vanaf mei wordt versierd aangestoken werd door de slordig uitgedoofde sigaret van een onverlaat. Men vermoedt van socialistische huize.

De bewoners zijn op de vlucht naar het Hoge Noorden, waar ze hopen asiel te krijgen. Van de Noren krijgen ze de wind van voren: “Ga terug, gij economische vluchteling die de kluit belazert”, roepen de Noorse politici. “U wordt uitgewezen en nog geen klein beetje.”

Tot dan zitten de families met kinderen in gesloten centra vlak bij Trondheim. Gelukkig is er voor de allerkleinsten speelgoed voorzien.