‘Hun grimassen maken de werknemers van Ivago ziek’

Vuilnisbakken aan het Gravensteen.© jimmy kets

Niet het loon of het aantal verlofdagen, maar te weinig ‘menselijkheid’ in de communicatie legt Ivago Gent al jaren lam. Coaching van de leidinggevenden moet dat nu (opnieuw) oplossen.

Simon Andries

Door de staking bij de afvalintercommunale Ivago blijven de vuilniszakken al sinds maandag tegen de Gentse gevels staan. Vanmorgen beslist het personeel of het instemt met het voorakkoord dat de vakbonden en de directie samen hebben opgesteld.

De vakbonden hoeden zich voorlopig voor optimisme. En zelfs als er een goedkeuring volgt, is het nog maar de vraag hoelang het akkoord standhoudt. Ivago Gent heeft intussen een jarenlange traditie van stakingen.

De belangrijkste reden daarvoor is volgens de vakbonden niet een te laag loon of een vraag om meer verlofdagen, maar wel een ‘gebrek aan respect van de leidinggevenden’. Al jaren loopt het volgens de vakbonden mis in de ‘menselijke contacten’.

‘Als iemand klaagt over een zware ophaling, krijgen ze alleen te horen dat ze “maar een beetje harder moeten werken”’, zegt Peter Wieme van de christelijke vakbond ACV. ‘Soms is de non-verbale communicatie nog erger dan wat er gezegd wordt. Het personeel ziet de blikken en grimassen die de leidinggevenden naar hen werpen ook wel. Dat neemt zodanige proporties aan dat mensen daar ziek van worden en eraan onderdoor gaan.’

De vakbonden spraken eerder ook al over kleine pesterijen die de emmer doen overlopen. ‘De mensen krijgen bij dit weer maar 2 liter water mee. Dat is toch veel te weinig? Vroeger kregen ze zonnecrème factor 50, nu is dat factor 30.’ Serge Meeuws van de vakbond VSOA noemt de situatie in het bedrijf ‘hopeloos’. ‘Het is een ritueel dat al jaren terugkeert. Als er iets misloopt bij de leidinggevenden wordt dat op een arrogante en ongepaste manier afgereageerd op de werknemers’.

RollenspelNa de staking in 2015 vertrok de personeelschef bij Ivago, maar dat bracht weinig zoden aan de dijk. Ook een rollenspel met acteurs die levensechte werksituaties nabootsten om te tonen hoe het personeel en leidinggevenden met elkaar moeten omgaan, bracht geen verbetering.

‘Beide groepen hanteren gewoon niet dezelfde taal en tonaliteit’, klinkt het bij insider van het bedrijf. ‘Het gaat hier over volkse mensen met het hart op de tong en met een sterk underdog-gevoel. Een cynische opmerking wordt dan soms langs beide kanten misbegrepen.’ Ook de sterke concurrentie tussen de vakbonden zou mee bijdragen tot de gespannen sfeer.

Feit is dat de directie en alle leidinggeven zich nu in het voorakkoord ‘engageren om zich te laten coachen om de kloof met de werkvloer te helpen overbruggen’. Er worden onder meer programma’s uitgewerkt rond geweldloze communicatie, waarbij de focus niet meer ligt op het zoeken naar schuldigen, en gedeeld leiderschap, waarbij er meer in teamverband wordt gewerkt.