Met een minder laks beleid kan de Alhambra-wijk een plek worden waar het goed wonen is

Deze week in Brussel, in de koele morgen na verfrissend onweer: politieagenten op bezoek in het salon van Michel, de kapper van de Rode Duivels. Drie attente, vriendelijke binken, oprecht geïnteresseerd: “Alles ok hier? Laat maar weten als we iets voor u kunnen doen.”

Even verderop trapt het hoofd van de politiefietsbrigade voorbij. Hij groet voorbijgangers op de weg, volgt zijn mensen op het terrein, werkt aan Brussel.

Dat is goede politie: betrokken, alert, nabij.

Vijf minuten verderop: de Alhambra-wijk, een nachtmerrie. De buurt waar kinderen op weg naar school oog in oog staan met een drugsspuiter, met een prostituee die het op straat doet met een klant, met maffiosi die zich boven de wet wanen. Er is een moestuin die een drugstuin dreigt te worden.

Voor de mensen van Alhambra is dit stuk Brussel nu vijandelijk terrein. Maar ze komen in het geweer: op Facebook tonen ze een video met het leven zoals het is, in hun wijk. Nu moet het stadsbestuur de rug rechten.

Boeken uitwisselen in de Tropicana

Dit is de buurt van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, die bijzondere bühne die mensen in de stad dichter bij elkaar brengt. Dit is een wijk met schitterende privé- projecten, interessante winkels, waar in de Tropicana straks weer massaal boeken worden uitgewisseld bij een goed glas. Hier staat een kunstgalerie van wereldformaat en woongebouwen die prijzen wonnen. Als er in de KVS geen spektakel is, zijn daar ook al ‘ns internationale conferenties.

Maar is dit het Brussel dat we aan de congresgangers willen laten zien, waar kinderen niet meer op straat mogen spelen wegens spuitnaaldgevaar?

Dit is een verhaal van twee steden. Brussel: de stad die voor de enen bruist, en door anderen wordt verguisd. De stad met twee gezichten. Het doet denken aan het New York van de jaren 70, toen de stad uit balans raakte. Dat mogen we niet laten gebeuren. Dit moet anders.

De Alhambra-wijk draagt de naam van een verdwenen theater. Dat was genoemd naar het prachtige paleizencomplex dat de sultan van Granada bouwde op Romeinse ruïnes in Andalusië, bijna acht eeuwen geleden. Dat Alhambra stond symbool voor het goede leven.

De Alhambra-wijk in Brussel moet ook snel weer een plek worden waar het goed wonen is. Het kan anders, met een minder laks beleid.

Gebrek aan middelen? Twee minuten verderop op het Zaterdagplein is – zonder bouwaanvraag – voor 50.000 euro een Las Vegas-achtige tijdelijke straatcatwalk geïnstalleerd die door de buurt wordt uitgespuwd. Naar de voetgangerszone vlakbij stromen sloten extra belastinggeld voor haastwerk, in de aanloop naar verkiezingen.

Heel soms kan Brussel overigens leren van Antwerpen, op het stuk van prostitutiebeleid bijvoorbeeld. Met de Villa Tinto is de prostitutie in Antwerpen teruggebracht van zeventien straten naar drie, met een stevige begeleiding en omkadering: zowel preventie als repressie. Dat willen Bianca Debaets en ikzelf ook in Brussel. Maar het antwoord van het stadsbestuur is dat van de struisvogel: kop in de grond en als de problemen versassen naar een buurgemeente is ook in orde...

Het Brusselse stadsbestuur moet in de Alhambrawijk krachtig optreden. Tot nu toe was het te weinig, te laat. Alle Brusselaars hebben recht op een veilige en nette buurt, ook de mensen van de Alhambrawijk.

Veiligheid is een basisrecht.