De dodentocht nadert: loodzwaar, pijnlijk en vermoeiend, maar dit zie je waarschijnlijk over het hoofd

Door je zoveel zorgen te maken, zou je de meest evidente zaken vergeten. Denk daarbij aan droge sokken, een T-shirt en een warme trui of vest en wat water. Maar een rol wc-papier of enkele papieren zakdoekjes kunnen ook erg handig zijn. Er staan natuurlijk heel wat toiletcabines op de route, maar het kan goed zijn dat jouw blaas op barsten staat, kort nadat je zo’n dixi-toilet passeerde. En terugwandelen is echt geen optie. Met behulp van wat wc-papier kunnen vrouwen ook een meer afgelegen plekje opzoeken in de natuur om daarna opgelucht terug aan hun tocht te beginnen. Daarbij kan je het ook gebruiken om het zweet van je voorhoofd te deppen. 

Al wandel je (hopelijk) met een of meerdere vrienden, op een zeker moment zal het teveel gevraagd zijn om met hen te praten. Omstreeks kilometer 40 is de kans groot dat de moed je eventjes in de schoenen zinkt. En die schoenen doen op dat moment waarschijnlijk ongelofelijk veel pijn. Enkele vrolijke deuntjes van jouw favoriete artiest kunnen daar misschien wel soelaas bieden.

Vlak voordat je kilometerpaal vijftig voorbij wandelt, eisen slaaptekort, het besef dat je nog maar net in de helft bent geraakt en het eventuele verlies van enkele wandelgenoten, hun tol. Maar wanneer je op het punt staat om op te geven, weet dan dit: onderzoek aan de Universiteit Gent toont aan dat 75 procent van de wandelaars die voorbij de vijftigste kilometer strompelt, de volledige tocht uitwandelt.

Bij een dodenmars die honderd kilometers telt, vrezen wandelaars vooral voor pijnlijke blaren. Voldoende plakkers meenemen, speciale bleinenpleisters van Compeed (of een B-merk) zouden ook wonderen verrichten. Maar eigenlijk is het schip al gezonken zodra je blaren hebt. Beter voorkomen dan genezen. Neem daarom een naaldje mee - of een ontsmette speld - zodat je zelf kan prikken. Beter nog, wandel die pijnlijke blaren helemaal open. Zo kan er geen nieuwe vochtophoping ontstaan. Dat doet eventjes erg veel pijn, maar eenmaal de blaar uitdroogt, heb je er geen last meer van.

De eerste EHBO-post die je passeert, zal jouw blaren trouwens ook behoorlijk verzorgen. Maar dat doen de behulpzame vrijwilligers van het Rode Kruis niet noodzakelijk opdat je verder kan wandelen. Ze voorkomen liever ontstoken wondes. Daarom ontsmetten ze je voeten grondig en windelen ze in wanneer de blaren erg groot zijn. Dan is het erg moeilijk om die pijnlijke voeten terug in je schoenen te dwingen. 

Kortom, je bent het meeste geholpen wanneer je zelf een naaldje bijhebt om te prikken zodra je iets voelt. De verschillende EHBO-posten volgen elkaar trouwens niet netjes op. Soms kan het wel eens tot tien kilometer duren voordat je bij de volgende post arriveert. Dat is op zo’n punt vaak de druppel die de emmer doet overlopen.   

Denk er trouwens aan dat het geen schande is om onderweg op te geven. De bezemwagens rijden (goedgevuld) terug naar het startpunt waar slechts zestig procent de eindmeet haalt. Veel succes!