Dedecker haalde dinsdag in een opiniestuk in ‘De Morgen’ verzengend uit naar de pluimen die Vlaams minister van Sport Philippe Muyters (N-VA) zich de voorbije dagen op de hoed stak na de succesvolle Belgische medailleoogst van de laatste weken. En voor onze redactie houdt hij helemaal niet meer in. “Achteraf is het gemakkelijk om met bloemen te zwaaien, maar ik weet hoe het er op voorhand aan toe is gegaan”, zegt Dedecker.

Volgens de voormalige judobondscoach is het topsportbeleid in ons land - aan beide kanten van de taalgrens overigens - in hetzelfde bedje ziek. “Kijk alleen al maar eens naar het administratieve karakter van de topsportcontracten. Als je er al één vast krijgt, wordt je verloning nog altijd bepaald op basis van je hoogste opleidingsniveau. Een universitaire master die als laatste eindigt, krijgt meer geld dan een schoolverlater met goud. Dat is toch de wereld op zijn kop? Een topsportcontract moet een resultaatsverbintenis zijn.”

“Neem het voorbeeld van Koen Naert (die voor ons land onverwacht goud behaalde in de marathon op het EK, nvdr.), die arme jongen werd destijds door Vlaanderen koudweg gedumpt. In 2015 werd hij niet goed genoeg bevonden door alle beoordelingscommissies en de incapabelen die hen bemannen, nu wint hij goud. Die jongen viel in 2015 terug op het inkomen van zijn vrouw. Wie toen niet zag dat die gast wereldtop is, verdient het niet om in die commissies te zitten, laat staan er een inkomen aan overhouden.”

Concentreer expertise

Nog in hetzelfde bedje ziek, aldus Dedecker, zijn de topsportscholen. “Het gros van die scholen doet aan bezigheidstherapie. Er zijn er maar weinig waar échte expertise zit. Daarom pleit ik voor één centraal instituut, naar Nederlands voorbeeld van Papendal. Met een echte olympische sfeer, waar atleten zich aan elkaar optrekken, waar een concentratie van onderwijsmodaliteiten, expertise op fysiologisch gebied, kennis, kunde… alles samenkomt.”

LEES OOK (+). Na succesvolste sportzomer ooit: is België nu een topsportland?

Dedecker meent dat zoiets geen dure toekomstdroom hoeft te zijn. “Een centraal topsportinstituut kost geen geld, enkel beleid. De infrastructuur hebben we, de knowhow, de trainers en het talent hebben we ook. Het grootste probleem is dat we nu geregeerd worden door een viertal ministers van Sport die enkel bezig zijn met massasport. Dat is an sich ook heel mooi en belangrijk voor de volksgezondheid, maar topsport is elitair. Het klinkt misschien een beetje fascistisch, maar topsport gaat over de eerste zijn, de beste. Nu vullen we al de Grote Markt van Brussel voor een ploeg die derde is geworden (De Rode Duivels nvdr.).”

Belgische ziekte

“Dit is boven alles een Belgische ziekte. Per sport hebben we bonden en federaties. Vaak ook nog per landsdeel en regio. Gooi daar nog eens vier ministers van sport bovenop en je hebt meer bobo’s op het vliegtuig dan atleten. Als er iets te doen is, gaan die allemaal mee naar de wedstrijden. Ze beschouwen het als een soort vakantie-uitstap, liefst nog met moeder de vrouw erbij, en als het even kan ook met de kinderen graag.”

Van topsport word je niet rijk. Dinsdag raakte nog bekend wat de Belgische Emma Plaschaert overhoudt aan haar gouden medaille op het WK zeilen. Niks met name. Integendeel: het kostte haar 2.350 euro. “Triest, hé. Hopelijk brengt deze wereldtitel wel nog wat extra sponsors aan boord”, klinkt het dinsdag bij de zeilster in Het Nieuwsblad. “Intriest”, vindt Dedecker. “Vergelijk dat eens met het voetbal. Geen enkele sport wordt zo plat gesubsidieerd en geen enkele sport is zo fiscaal voordelig als voetbal. Als Anderlecht spelers lonen boven het miljoen euro kan betalen, begrijp ik niet waarom de jeugd daar nog overheidssteun moet krijgen. Of het grote geld vloeit naar de rijken. Dat kan ook.”